Θυμάσαι τότε που ήμασταν παιδιά; Εγώ το είχα ξεχάσει μέχρι που έγινα μητέρα και τώρα η κόρη μου είναι 3 ετών. Κάθε στιγμή της είναι και κάτι καινούργιο. Μία νέα λέξη, μία νέα έκφραση, μία νέα κίνηση, μία νέα γεύση, μία νέα εικόνα…Η μέρα της είναι ένας ωκεανός με κύματα από νέα πράγματα.
Θυμάσαι τότε που ήμασταν παιδιά; Δεν σκεφτόμασταν ότι αλλάζουμε, ότι μεγαλώνουμε. Ο χρόνος δεν είχε μόνο παρελθόν ή μέλλον, είχε μόνο το τώρα. Και εμείς ανθίζαμε. Μεγαλώναμε διψασμένοι να ζήσουμε. Θέλαμε να γίνουμε μεγαλύτεροι, σοφότεροι, να τα μάθουμε όλα, να τα δοκιμάσουμε όλα, να τα κάνουμε όλα. Χωρίς φόβο, αλλά με μπόλικο πάθος. Ήμασταν ανυπόμονοι και κάθε μας επίτευγμα – μικρό για τα μάτια των μεγάλων και μεγάλο για τα μάτια των μικρών – το γιορτάζαμε με γέλια και αγκαλιές.
Και μετά μεγαλώσαμε και κάπου στην πορεία αρχίσαμε να συνδέουμε το ότι μεγαλώνουμε με το φόβο. Ίσως γιατί το να μεγαλώνουμε σημαίνει και ότι αλλάζουμε και οι αλλαγές είναι κάτι το δύσκολο. Βλέπεις έχουμε ποτιστεί με αυτό το όνειρο του “για πάντα”. Για πάντα μαζί. Για πάντα φίλοι. Για πάντα εδώ. Για πάντα νέα. Για πάντα κοκκινομάλλα..
Στη σκέψη κάθε αλλαγής κάνουμε σαν τις γάτες μόλις τους αγγίξει νερό. Τρέχουμε. Έχουμε στο μυαλό μας και αν κάτι πάει στραβά ή αν πάρω τη λάθος επιλογή; Και έτσι έχουμε φίλους από το νηπιαγωγείο, καθόμαστε μέσα σε σχέσεις που δεν μας πολυικανοποιούν, δεν αλλάζουμε γειτονιά, δεν αλλάζουμε στέκια, δεν αλλάζουμε αυτόν το παλιό καναπέ, γιατί που θα βρούμε πιο αναπαυτικό καναπέ από αυτόν.
Από εκεί που είχαμε μάθει να λαχταράμε τις αλλαγές, τώρα καθόμαστε στα αυγά της σταθερότητας. Στην ασφάλειά μας. Και έτσι αντί να χαιρόμαστε το δώρο της ζωής και να είμαστε ευγνώμονες για την ευκαιρία του να μεγαλώνουμε, φοβόμαστε. Παραλύουμε μπροστά στην ιδέα των διαφορετικών κατευθύνσεων και στο μεγαλείο των επιλογών. Μα φυσικά το να μεγαλώνουμε μπορεί να είναι σκληρό και εμείς δεν θέλουμε να πονέσουμε. Δεν θέλουμε απλά να πέσουμε στα μαλακά. Θέλουμε να μην πέσουμε ποτέ. Για πάντα εδώ. Ακούνητοι.
Όμως εσύ που τώρα με διαβάζεις ξέρεις πως είσαι νερό. Και η φύση του νερού είναι να ρέει. Μπορεί μερικές φορές η σταθερότητα να χρειάζεται και να είναι βάλσαμο για κάποιο διάστημα, όμως είτε μας αρέσει είτε όχι αυτό για το οποίο είμαστε προορισμένοι είναι να προχωράμε. O Einstein άλλωστε είχε πει πως το μετρό της ευφυίας ενός ανθρώπου είναι η ικανότητά του για αλλαγή.
Και ξέρεις κάτι; Δεν χρειάζεται να χαοθείς από τις ανεξάντλητες επιλογές. Ένα βήμα τη φορά. Μόνο ένα. Άλλαξε φίλους, φύγε από τη σχέση που δεν σε ικανοποιεί, άλλαξε γειτονιά, άλλαξε στέκια και επιτέλους άλλαξε αυτό τον παλιό καναπέ. Σίγουρα θα βρεις έναν πιο αναπαυτικό.
