Γράμμα ευγνωμοσύνης σε κάποιον που με έκανε να με αγαπήσω… μα τι να γράψω; Είμαι μπερδεμένη. Βλέπεις, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν να γράψω ένα γράμμα ευγνωμοσύνης στην οικογένεια μου. Και να μιλήσω γι αυτή τη σπάνια, χωρίς αρχή, χωρίς τέλος, άδολη, ειλικρινή, ανιδιοτελή, αληθινή, γεμάτη σεβασμό και εμπιστοσύνη αγάπη μέσα στην οποία γεννήθηκα, ενηλικιώθηκα και μεγάλωσα. Την αγάπη αυτή, που ακόμα και τώρα, όταν πάω να μιλήσω για εκείνη, σπάει η φωνή μου από συγκίνηση και απέραντη ευγνωμοσύνη. Γι αυτή τη γενναία μάνα, τον σπάνιο πατέρα, και τις πιο σπουδαίες αδερφές που θα μπορούσε να έχει ποτέ κανείς. Και ύστερα σκέφτηκα πως σίγουρα δεν είμαι η μόνη που έχει αγαπηθεί τόσο πολύ από την οικογένεια της. Και τότε αναρωτήθηκα: «Αρκεί να σε αγαπήσει κάποιος με όλη του τη δύναμη για να αγαπήσεις και εσύ τον εαυτό σου;». Και αισθάνθηκα πως δεν είναι ο άλλος που θα καθορίσει την δίκη σου αυταγάπη. Και ίσως να μην πρέπει κιόλας, γιατί τότε αυτή η αγάπη θα είναι δανεική. Και ίσως όταν σταματήσει εκείνος να σε αγαπάει να γίνεις πάλι ένας μίσος άνθρωπος.
Το σκέφτηκα πολύ λοιπόν. Και ένιωσα πως ο άνθρωπος στον οποίο οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ είναι το κοριτσάκι, που υπήρξα, και η γυναίκα, που έγινα. Είναι ο εαυτός μου που μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, γέλασε με την καρδιά του, έκλαψε, έπεσε, σηκώθηκε, άλλες φορές μάσησε στα δύσκολα, άλλες έδειξε γενναιότητα, τα έδωσε και τα πήρε όλα, τα έκανε όλα σωστά και τα έκανε και όλα λάθος, μετάνιωσε για πολλά και φοβήθηκε.
Δεν φοβήθηκε όμως να ζητήσει βοήθεια. Και τότε άρχισε να μαθαίνει να περπατά από την αρχή ξανά με πρωτόγνωρη επίγνωση αυτή τη φορά. Με άπειρη προσπάθεια, άπειρο ενθουσιασμό, άπειρα πισωγυρίσματα και μόνη σταθερά την ανάγκη για εξέλιξη και μάθηση.
Τη μέρα, λοιπόν, που ζήτησα βοήθεια, εκείνη ακριβώς τη μέρα που ξεκίνησε πριν τρία χρόνια, την ορίζω ως τη μέρα που ξεκίνησα να αγαπάω τον εαυτό μου. Που δεν φοβήθηκα να αγκαλιάσω το ποσό εύθραυστη και αδύναμη ήμουν. Γιατί κατάλαβα πως οι αδυναμίες μας, όταν τις αντιλαμβανόμαστε, γίνονται τα παράσημα μας. Και πως το να γράφεις με απόλυτη συνείδηση τη δίκη σου ιστορία, σε αρμονία με τον εαυτό σου, τους ανθρώπους, τα ζώα και τη φύση είναι το πιο κουλ πράγμα στον κόσμο.
Και η ίδια η ζωή ρε γαμώτο είναι τόσο ωραία φάση για να μη τη ζούμε ελεύθεροι.
Υ.Γ. Η ψυχοθεραπεία αλλάζει τον κόσμο παιδιά. Όχι μόνο τον δικό σας, αλλά και των γύρω σας. Ψηθείτε.
Αλέξανδρος Οικονόμου
Μαριέττα Φαφούτη, μουσικός
