Αχ, η Βουδαπέστη τον Νοέμβρη! Οι δροσεροί αέρηδες που πνέουν από τον Δούναβη, η πυκνή πράσινη “κουβέρτα” που αγκαλιάζει τον λόφο Gellert, τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια που φωτίζουν κάθε σπίτι και κάθε δρόμο. Και κάτι άλλο όμως συμβαίνει, τον χειμώνα, στις όχθες του Δούναβη. Οι κάτοικοι κρατούν τα μαγιό τους έξω έξω, στις ντουλάπες τους. Όχι, δεν πάνε για χειμερινό μπάνιο στα παγωμένα νερά του ποταμού. Πάνε όμως, κάθε εβδομάδα, στα ιαματικά λουτρά της πόλης!
Αν έχεις ήδη επισκεφτεί τη Βουδαπέστη τότε ίσως το έχεις παρατηρήσει κι εσύ. Η πρωτεύουσα της Ουγγαρίας είναι άλλωστε πασίγνωστη για την κουλτούρα των ιαματικών λουτρών που έχει καλλιεργήσει μέσα στους αιώνες. Κι είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο αν κανείς αναλογιστεί πως στα εδάφη της έχουν ζυμωθεί πολλοί διαφορετικοί πολιτισμοί και λαοί. Γι’ αυτό και τα πιο διάσημα λουτρά της Βουδαπέστης αποτελούν ζωντανά “μουσεία” της ιστορίας της και αξίζουν μια -τουλάχιστον- επίσκεψη όταν θα βρεθείς στην πόλη. Ανάμεσά τους τα λουτρά Gellert, με τη συγκλονιστική Art Nouveau αισθητική του, τα λουτρά Szechenyi που στεγάζονται σε ένα νέο-μπαρόκ παλάτι εντός ενός τεράστιου κήπου και υπάρχουν και κάποια πιο μικρά που έχουν μια ομορφιά πιο “ταπεινή” αλλά προσφέρουν και μια εμπειρία πολύ πιο αυθεντική.
Ισως αναρωτηθείς εύλογα, γιατί να μην θέλω να πάω σε ένα από τα κορυφαία και παραμυθένια λουτρά; Κι εγώ το ίδιο σκεφτόμουν άλλωστε. Μετά όμως διάβασα και έμαθα! Έμαθα πως σε αυτά τα εξαιρετικά διάσημα λουτρά γίνονται πολύ συχνά πάρτυ. Ρέιβ πάρτυ. Κι έμαθα πως προκειμένου να μην στερήσουν την είσοδο σε κανέναν, είναι εξαιρετικά πιθανό να συναντήσεις λαοθάλασσα στο εσωτερικό τους. Κάτι οι υδρατμοί από τις ζεστές πηγές, κάτι η σκέψη πολλών βρεγμένων ανθρώπων να σπρώχνονται για να μπουν σε μια πισίνα, κάτι η σκέψη της house μουσικής μέσα σε έναν τέτοιο χώρο, κάτι το γεγονός ότι θα πρέπει να τα κάνω όλα αυτά ξυπόλητη… με έκαναν να ψάξω για κάτι διαφορετικό. Και το βρήκα!
Έτσι, την Παρασκευή το απόγευμα, φορέσαμε τα ζεστά μας παλτό, τα σκουφιά και τα κασκόλ μας, γεμίσαμε τις τσάντες μας με μαγιό, πετσέτες και παντόφλες και ξεκινήσαμε για το λιγότερο γνωστό Veli Bej Bath. Τα συγκεκριμένα λουτρά χτίστηκαν πολύ πριν από τα προαναφερθέντα, τον 16ο αιώνα, όταν η Ουγγαρία ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία κι αποτελούσαν ένα από τα πιο εντυπωσιακά κτίσματα της πόλης τότε. Η επιβλητική πέτρινη κατασκευή άντεξε στα κύματα των αιώνων και μετά την λύση της τουρκικής κατοχής, ανακαινίστηκε και προσφέρθηκε στο Τάγμα Οσπιταλίων Ιπποτών, οι οποίοι ως θεραπευτές, τα αξιοποίησαν για να προσφέρουν ανακούφιση και θεραπεία στους ασθενείς τους. Κάπως έτσι, με το περασμα των χρόνων, χτίστηκε γύρω από τα λουτρά ένα κτιριακό σύμπλεγμα που αποτελείται από ένα νοσοκομείο, ένα κολυμβητήριο και ένα ξενοδοχείο. Η, δε, είσοδος των λουτρών, που παρέμειναν κλειστά για πολλές δεκαετίες κατά τον 20ο αιώνα, είναι πλέον προσβάσιμη μέσα από το νοσοκομείο!
Εσωτερικά πρόκειται για ένα λιτό, casual spa με ένα μικρό κατάλογο ξηρών μασάζ και θεραπειών σε αρκετά οικονομικές τιμές. Η είσοδος στα λουτρά κοστίζει περίπου 8-10 ευρώ για 3 ώρες, ωστόσο, και δίνει πρόσβαση σε μια μεγάλη κυκλική πισίνα με ιαματικό νερό που θερμαίνεται στους 36-38 βαθμούς, 4 μικρότερες με νερά σε διαφορετικές θερμοκρασίες, 2 σάουνες, 2 χαμάμ (δωμάτια με ατμούς και αιθέρια έλαια) καθώς και σε μια μεγάλη πισίνα για κολύμβηση και ένα θερμαινόμενο τζακούζι. Φτάνοντας στον γκισέ της εισόδου, παραλάβαμε ένα νούμερο προτεραιότητας, που αποτρέπει από τον συνωστισμό στις πισίνες και επιτρέπει χρόνο για συχνή καθαριότητα των χώρων. Δεν θα σου κρύψω πως απογοητευτήκαμε λίγο ωστόσο δεν χρειάστηκε να περιμένουμε περισσότερα από 10 λεπτά! Και αυτόν τον χρόνο τον περάσαμε στο καφέ, δίπλα στα λουτρά, που προσφέρει υπέροχη θέα στον αυθεντικό πέτρινο θόλο του. Αλλάξαμε κι αφήσαμε τα πράγματά μας στα ντουλάπια των αποδυτηρίων και κατευθυνθήκαμε προς τις πισίνες.
Κι ενώ δοκιμάσαμε όλες τις μικρές πισίνες και τα δύο χαμάμ (που ήταν υπέροχα αρωματισμένα με έλαια κανέλας και ευκαλύπτου, που τονώνουν το ανοσοποιητικό και απελευθερώνουν την αναπνοή) ερωτευτήκαμε με την κεντρική κυκλική πισίνα κάτω από τον αυθεντικό πέτρινο θόλο του κτιρίου. Το νερό ήταν απολαυστικά ζεστό και οι άνθρωποι έμοιαζαν τόσο εξοικιωμένοι με την έννοια της αυτοφροντίδας που δεν μπορούν παρά να σε γοητεύσουν. Εκεί θα δεις έναν 35άρη να απολαμβάνει το λουτρό του μαζί με ένα βιβλίο, ζευγάρια μεσηλίκων και ηλικιωμένων που συζητούν χαμηλόφωνα, αθλητές που απολαμβάνουν μια χαλαρή στιγμή και παρέες γυναικών που πλένουν από πάνω τους μια ολόκληρη εβδομάδα εργασίας και υποχρεώσεων. Κι είναι όλα αυτά τα μικρά πράγματα που, μαζί με τους ατμούς από τις πισίνες και την ηρεμία που κυριαρχεί στον χώρο, που θα σε κάνουν να αναλογιστείς αν η οικονομική, ευρέως προσβάσιμη αυτοφροντίδα και ίαση που προσφέρουν τα λουτρά είναι, τελικά, στοιχείο ενός ανώτερου πολιτισμού.
Η επίσκεψή μας κράτησε κάτι λιγότερο από δύο ώρες. Βγαίνοντας στεγνώσαμε πρόχειρα τα μαλλιά μας και τυλιχτήκαμε στα ζεστά μας ρούχα. Ήρθαμε κι οι δυο με ένα ελαφρύ κρύωμα στη Βουδαπέστη αλλά την επόμενη ημέρα των λουτρών νιώθαμε εξαιρετικά αναζωογονημένοι και φρέσκοι! Και δεν θα σου κρύψω, πως η εμπειρία αυτή, έχοντας επισκεφτεί κάποια αντίστοιχα και στη δική μας χώρα, μου λείπει. Γιατί αυτό που εδώ θεωρείται πολυτέλεια εκεί είναι απλά ένα από τα πράγματα που θα κάνεις για να νιώσεις καλύτερα και να ανακουφίσεις το σώμα σου από την καθιστική ζωή που κάνει, μια Παρασκευή απόγευμα. Κι αυτό, στα μάτια μου, είναι ανεκτίμητο.
