– Γιατί είσαι έτσι;
– Γιατί έτσι γεννήθηκα.
Σε κάθε οικογένεια, παρέα, χώρο εργασίας, λεωφορείο, σχολική τάξη κ.λπ. υπάρχει τουλάχιστον ένας άνθρωπος που φέρνει πάντα την καταστροφή. Έσπασε ένα ποτήρι; Ξεκινάει το μανιάτικο μοιρολόι. Πέθανε ένας άνθρωπος; Ξεκινάει πάλι το μανιάτικο μοιρολόι –ευλόγως αυτήν τη φορά–, αλλά ίσως η τήρηση της εν λόγω παράδοσης να έχει πλέον αποδειχθεί τουλάχιστον υπερβολική στην περίπτωση του ποτηριού. Επίσης, σε κάθε οικογένεια, παρέα και γενικώς σε κάθε μέρος όπου μαζεύονται άνθρωποι, είτε συνδέονται μεταξύ τους με κάποιον τρόπο είτε όχι, υπάρχει και κάποιος/α/@ που, χωρίς να καταστροφολογεί, βλέπει πάντα το ποτήρι (όχι αυτό που έσπασε, ένα που δεν θρηνήσαμε ακόμα) μισοάδειο.
Δεν είναι απαραίτητα απαισιοδοξία αυτό που αισθάνεται. Ίσως να πρόκειται για μια στεγνή, πρακτική θεώρηση, μια «αντικειμενική» ματιά στα πράγματα – πάντοτε μέσα από το υποκειμενικό του πρίσμα η ερμηνεία, βέβαια. Σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων ανήκω κι εγώ. Έτσι γεννήθηκα, έτσι επέλεξα να διαμορφώσω τον χαρακτήρα μου, στον βαθμό που περνούσε από το χέρι μου, και έτσι ήθελα να συμπεριφέρομαι. Και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο πέφτω καμιά φορά μέχρι και σήμερα στην «παγίδα» της ελπίδας, γιατί έτσι θα την αποκαλούσαν κάποιοι ερμηνευτές του μύθου.
Κανονικά, το τελευταίο πράγμα που έπρεπε να βγει μέσα από το Κουτί της Πανδώρας ήταν ο κακός μεταβολισμός, και όχι η ελπίδα, μια ιδέα που μπορεί να σε κρατήσει κυριολεκτικά στη ζωή, αν την πιστέψεις – και είσαι και λίγο τυχερός. Ίσως αυτός ο μύθος να με επηρέασε πολύ όταν τον πρωτοδιάβασα στο Δημοτικό – μας έδιναν όμως και οι πιο μεγάλοι να διαβάσουμε ό,τι είχαν στα χέρια τους, κάντε ένα σκρίνινγκ πρώτα, μην αφήσετε άθελά σας ψυχολογικά προβλήματα σε ξένο κόσμο. Είχα τρομάξει, λοιπόν, με αυτόν το μύθο και τις περισπούδαστες αναλύσεις του που είχαμε κάνει στο σχολείο και θεωρώ ότι το υποσυνείδητό μου «άρπαξε» αυτή την ευκαιρία για να μου διαμορφώσει το «ταμπού της ελπίδας». Αυτό μεταφραζόταν μέχρι πρότινος στο μυαλό μου ως «μην είσαι χαζή, δεν θα πάνε όλα χάλια, αλλά μην περιμένεις και πολλά πράγματα, πάλι φακές θα έχει για μεσημεριανό».
Η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου, την οποία αντιμετώπισα πριν από περίπου έναν χρόνο, δεν συνδέθηκε ποτέ με την ελπίδα. Ήταν μια προδιαγεγραμμένη ιατρική κατάσταση/κατάληξη και δεν ήθελα να λέω ψέματα στον εαυτό μου για την υγεία άλλων ανθρώπων. Έκανα, όμως, μεγάλη, σκληρή, ως και ανελέητη προσπάθεια να εντάξω την ιδέα της ελπίδας στη διαδικασία εξωσωματικής γονιμοποίησης που άρχισα να ακολουθώ πέρυσι το καλοκαίρι.
Απέτυχε να γονιμοποιηθεί το ωάριο που με κόπο μάζεψα; Ok, τον επόμενο μήνα θα κατεβάσω άλλο και μπορεί αυτό να γονιμοποιηθεί. Δεν κατέβασα τίποτα τον επόμενο μήνα διότι η τύχη μου είχε εξαντληθεί για την ώρα; Δεν πειράζει (που πειράζει, αλλά λέμε, ανένδοτος αγώνας υπέρ της ελπίδας), πάμε για τον άλλο μήνα. Γονιμοποιήθηκε ωάριο αλλά δεν κατάφερε να πολλαπλασιαστεί; Τέλος πάντων, ας μη βρίσω ούτε αυτήν τη φορά, κάποια στιγμή ίσως μου «κάτσει» η ευκαιρία.
Κι όταν αυτό συμβεί δεν το πιστεύεις αμέσως. Λες «αποκλείεται», μετά από δύο λεπτά καρδιοχτύπι ηρεμείς, σκέφτεσαι ότι η ελπίδα που κρατούσες πολύ πολύ πολύ βαθιά μέσα σου επιτέλους έδωσε ένα conversion, και αυτομάτως προσπαθείς να πείσεις ξανά τον εαυτό σου ότι η ίδια ελπίδα ίσως φτουρήσει και για το μέλλον.
Υπάρχει, λοιπόν, η ελπίδα και για όσους γεννηθήκαμε ρεαλιστές (και λίγο party poopers), απλά πρέπει να την πάρουμε εμείς από το χέρι, να της πούμε «έλα, κοπέλα μου, σου έχω κρατήσει σκαμπό κι έχω ανοίξει και μια δροσερή Μαλαγουζιά», και να παραμείνουμε εμείς γύρω της. Όση δυστυχία κι αν βλέπουμε να συμβαίνει εκεί έξω, όση δυστυχία κι αν ζούμε μέσα μας για τον οποιονδήποτε λόγο.
«Πάμε να το πάρουμε», λένε κάθε φορά ο γιατρός και η μαία όταν έχουμε ωοληψία. Στην αρχή έλεγα από μέσα μου «μην είστε τόσο σίγουροι». Σχεδόν έναν χρόνο μετά προσπαθώ να ξεχνάω πως έτσι γεννήθηκα και, μόλις ακούω την ίδια φράση, αρχίζω να λέω, ξανά από μέσα μου, «πάμε, μην τολμήσεις καλό μου αβγό και “σκάσεις” σαν καρπούζι μέχρι να μπω στο χειρουργείο». Είναι κι αυτή μιας μορφής ελπίδα, προσαρμοσμένη στην ιδιοσυγκρασία μου – και για την ώρα δουλεύει μια χαρά. Εξάλλου, αν ποτέ γεννήσω, δεν θα ήθελα το παιδί μου να βλέπει την ελπίδα σαν έναν κρυφό εχθρό που σε «ταΐζει» παραμύθια, αλλά σαν μια ιδέα που μπορεί να σου κάνει τη ζωή εύκολη. Γιατί κι αυτό το παιδί με ελπίδα θα έχει γεννηθεί. Όχι, δεν θα συμπληρώσω την προηγούμενη πρόταση με το ειρωνικό «λέμε τώρα», που θα έβαζα πριν από έναν χρόνο. Θα αναρωτηθώ απλά, για ακόμα μια φορά, «Εγώ Πότε Θα Γίνω Μάνα» και θα συνεχίσω να το προσπαθώ.
Ακολούθησε τη Ναταλί στο Instagram για να μαθαίνεις νέα από το δικό της ταξίδι.
Το Planet Hope είναι ένα project μεγάλης διαρκείας του Love Yourself, στο οποίο η δημοσιογραφική και επιστημονική ομάδα μας ερευνά και παρουσιάζει καθημερινά μέσα από videos, συνεντεύξεις και digital αρθρογραφία πώς η ελπίδα για προσωπική εξέλιξη μπορεί να έρθει μέσα από την αλληλεγγύη.
