Αν αναζητάς στοιχεία στο Google με τη φράση «το παιδί μου πέφτει συνέχεια», τότε χρειάζεται να ηρεμήσεις και να παρατηρήσεις. Όλοι μας, ειδικά την πρώτη φορά που γινόμαστε γονείς, έχουμε κατά νου κάποια κουτάκια και περιμένουμε να βάλουμε τικ για να ηρεμήσουμε. Συνήθως ψηλά στην πρώτη τριάδα βρίσκεται το περπάτημα. Αφού λοιπόν το παιδί σταθεί και αρχίσει να περπατάει -βοήθειά μας!- αρχίζουν οι πτώσεις. Κι εάν συμβαίνουν τακτικά μεν, αλλά όχι καθημερινά, η κατάσταση είναι διαχειρίσιμη. Τρέχουμε φυσικά από πίσω, αρχίζουμε τα πλονζόν για να σώσουμε ό,τι σώζεται, βάζουμε άρνικα, φιλάμε χέρια, πόδια, ό,τι χρειάζεται, λέμε τις κλασικές ατάκες για το πόσο ψήλωσε, μεγάλωσε ή δυνάμωσε πέφτοντας και πάμε παρακάτω. Αν όμως τα πεσίματα αυτά είναι πολύ συχνά και ενίοτε επίπονα, αρχίζουν να παίζουν διάφορα σενάρια στο μυαλό μας και -ως τυπικοί ψύχραιμοι γονείς- περιμένουμε φυσικά τα χειρότερα. Για να σε προλάβουμε σε αυτήν την ψυχοφθόρα διαδικασία, μιλήσαμε με ειδικούς και συνοψίζουμε παρακάτω αυτά που πρέπει να κρατήσεις για να κινητοποιηθείς την κατάλληλη στιγμή.
το παιδί μου πέφτει συνέχεια
Όπως φαντάζεσαι λογικά, ένα παιδί είναι αναμενόμενο να πέφτει όταν αρχίζει να κάνει τα πρώτα του βήματα (γεγονός που κατά κανόνα συμβαίνει μέχρι τον 18ο μήνα). «Για ένα χρονικό διάστημα τουλάχιστον 6 μηνών με 1 χρόνο περίπου, αφού πρωτοσταθεί και πρωτοπερπατήσει, είναι φυσιολογικό να πέφτει», λέει η Άννα Παρδάλη, παιδίατρος που ειδικεύεται στις στρατηγικές αναπτυξιακής και εφηβικής υγείας, ενώ τονίζει ότι όσο περνάει ο καιρός αυτά τα πεσίματα θα πρέπει να είναι πιο λίγα, πιο ελεγχόμενα και πιο δικαιολογημένα. Δηλαδή να μη συμβαίνουν στα καλά καθούμενα. Αν, όμως, βρεθούμε σε μια περιοχή που το έδαφος είναι σχετικά κατηφορικό και το παιδί δεν καταφέρει να ρυθμίσει την ορμή του, τότε είναι πολύ φυσιολογικό να πέσει.
Το παιδί μου πέφτει συνέχεια, πότε να ανησυχήσω;
Οι πτώσεις του παιδιού θα πρέπει να διερευνηθούν μέσα σε ένα πλαίσιο που περιλαμβάνει τη γενικότερη εικόνα και συμπεριφορά του. «Αυτό που λέμε “αδέξιο παιδί” μπορεί να παρουσιάζει από αναπτυξιακή ανωριμότητα έως και υστέρηση» λέει η Άννα Παρδάλη και απαριθμεί κάποιες ανησυχητικές ενδείξεις που έχουν να κάνουν με την αδρή αλλά και τη λεπτή κινητικότητα του παιδιού:
- Δυσκολίες στη σύλληψη αντικειμένων
- Στασιμότητα στη γραφοκινητική εξέλιξη
- Θέματα προσοχής και αντίληψης του περιβάλλοντός του
- Μαθησιακές δυσκολίες
Τα πολλά αδικαιολόγητα πεσίματα μπορεί, σύμφωνα με τα λεγόμενά της, να δηλώνουν κάποιο πρόβλημα στο κομμάτι της αισθητηριακής ολοκλήρωσης, δηλαδή το πώς μπορεί το σώμα του να αντιλαμβάνεται το χώρο. «Το ιδιοδεκτικό σύστημα είναι πολύ κομβικό σε αυτά τα ζητήματα. Είναι τόσο σημαντικό, που κάποιοι λένε ότι πρέπει να θεωρείται ως η έκτη αίσθηση, καθώς τοποθετεί τη συνειδητοποίηση του παιδιού στο χώρο κι αυτό εκφράζεται φυσικά και με το πώς κινείται μέσα σε αυτόν».
Ποιες είναι οι επόμενες κινήσεις μας
Τόσο τα πεσίματα όσο και τα παραπάνω συμπτώματα θα πρέπει να αναφερθούν στον παιδίατρο, ώστε να υπάρξει η ανάλογη καθοδήγηση. Μην πέσεις κι εσύ όμως. Προσπάθησε απλώς να μην αγνοήσεις τα σημάδια. «Πολλοί γονείς φτάνουν στα άκρα. Ή που δίνουν σημασία σε κάθε λεπτομέρεια ή που τα προσπερνάνε όλα, με αποτέλεσμα να μεγεθύνονται μετά» λέει η Πέγκυ Μαρτιώνου, παιδιατρική εργοθεραπεύτρια και συνεχίζει: «Ο οπτικοκινητικός συντονισμός είναι ένα από τα πιο συνηθισμένα κομμάτια που δουλεύουμε στην παιδιατρική εργοθεραπεία.
Μέσα από διάφορες δραστηριότητες μπορεί το παιδί να βελτιώσει την ισορροπία, να ελέγξει το κέντρο βάρους ή απλά να ενδυναμώσει τα πόδια του. Βέβαια το ότι ένα παιδί πέφτει συχνά δεν σημαίνει απαραίτητα ότι χρειάζεται εργοθεραπεία. Μπορεί, για παράδειγμα, να έχει βλαισοποδία (διαφορετική γωνία του πέλματος σε σχέση με το φυσιολογικό), που διορθώνεται με ειδικούς πάτους».
Επίσης ένα παιδί που σκοντάφτει και πέφτει στον ίσιο δρόμο μπορεί απλά να μην μπορεί να κοιτάξει χαμηλά. Επομένως θα πρέπει να επισκεφθεί οπτομέτρη ή οφθαλμίατρο, για να διαπιστώσει μέσα από οφθαλμολογική εξέταση εάν κοιτάζει μόνο ευθεία, αν έχει περιμετρική όραση ή αν έχει κάποια διαθλαστική ανωμαλία (μυωπία, υπερμετρωπία κτλ.). Σε κάθε περίπτωση, ο παιδίατρος είναι αυτός που θα σε κατευθύνει να ζητήσεις την εκτίμηση άλλων ειδικών κι αυτοί μπορεί, πέρα από τον οφθαλμίατρο και τον εργοθεραπευτή, να είναι αναπτυξιολόγος, παιδονευρολόγος, ακόμα και φυσικοθεραπευτής.
