Οι σοφοί άνθρωποι λένε πως είμαστε όλοι σε διαφορετικά στάδια στο ταξίδι της αυτοβελτίωσης μας σαν άνθρωποι και σημασία έχει να εξελίσσεσαι, να αναγνωρίζεις ότι κάτι πρέπει να αλλάξει, να προσπαθείς κάθε μέρα. Αυτό είναι που έχει σημασία.
Το δικό μου ταξίδι ξεκίνησε από έναν αγαπημένο μου θείο. Τον Κώστα.
Ο θείος Κώστας, ο αγαπημένος μου θείος. Ο μικρότερος αδερφός της γιαγιάς μου, ο οποίος γεννήθηκε μέσα στην κατοχή και τον οποίο τον μεγάλωσε η ίδια μου η γιαγιά, αφήνοντας το σχολείο της για να το κάνει. Ένας άνθρωπος πάρα πολύ γλυκός, πολύ μεγάλος γλεντζές, με πάρα πολύ ανοιχτή καρδιά, ο οποίος λάτρευε τα δύο σκυλιά που είχε υιοθετήσει μαζί με τη γυναίκα του, τη θεία μου τη Σωσώ, δύο πεκινουά ονόματι Μπόνι και Μίκυ. Ο Μίκυ μάλιστα ήταν γιος της Μπόνι και όταν γεννήθηκε ήμουν εκεί. Θυμάμαι τη Μπόνι να έχει κουρνιάσει στο μικρό αποθηκάκι του εξοχικού τους, ανάμεσα σε κουβέρτες, και να προσπαθεί για ώρες να γεννήσει τα 8 κουτάβια της και κάθε φορά που ένα έβλεπε και το φως της ζωής να σου τα δάκρυα συγκίνησης του θείου και της θείας.
Αυτό το εξοχικό…Αν κάτι θυμάμαι με πάρα πολύ αγάπη από την παιδική μου ηλικία, ήταν τα γλέντια που γινόντουσαν στον κήπο του εξοχικού σπιτιού του θείου μου τον Κώστα, στο Πόρτο-Ράφτη. Γλέντια με πάρα πολύ φαγητό, πολύ σπιτικό κρασί, που εγώ σαν παιδάκι πατούσα τα σταφύλια για να γίνει, πολλά γέλια, τραγούδι και χορό.
Κάτι ακόμα που θυμάμαι από τον θείο μου είναι οι εμπειρίες του από τα ταξίδια του στην Ολλανδία και στη Γαλλία. Καθόταν και μας μιλούσε για τα απέραντα λιβάδια που έβλεπε στις επαρχίες των κάτω χωρών και τις κομψές γυναίκες που έβλεπε να περπατούν στους δρόμους των Παρισίων.
Χάρη στο θείο μου, το ψυγείο της οικογένειας και συγκεκριμένα η κατάψυξη ήταν πάντα γεμάτη…
Γιατί αυτός ο υπέροχος άνθρωπος, ο άνθρωπος που λάτρευε τα δύο του πεκινουά και κοιμότανε μαζί τους αγκαλιά. Ο άνθρωπος που τάιζε όλες τις γάτες γύρω από το εξοχικό του και όταν πέθανε ο Ρόκι, ένας ακόμα σκύλος που είχε στο Πόρτο Ράφτη, από γεράματα, έκλαιγε σαν μικρό παιδί, ο άνθρωπος αυτός λοιπόν ήταν κρεοπώλης.
Καθημερινά φορούσε τη λευκή του ποδιά, μπαινοέβγαινε στο ψυγείο του κρεοπωλείου του, και με συνοδεία πάντα μουσικής με τον μπαλτά του διαμέλιζε τα νεκρά σώματα ζώων. Νεκρά σώματα που εισήγαγε από την Ολλανδία και τη Γαλλία. Από τα ταξίδια του στα απέραντα λιβάδια.
Όπως όμως έχει πει ο σπουδαίος Martin Luther King Jr.:
“Πρέπει να αναπτύξουμε και να διατηρήσουμε την ικανότητα να συγχωρούμε. Όποιος στερείται της δύναμης να συγχωρήσει στερείται της δύναμης να αγαπάει. Υπάρχει κάτι καλό μέσα στον χειρότερο από εμάς και κάτι κακό μέσα στον καλύτερο από εμάς. Όταν το ανακαλύπτουμε αυτό, είμαστε λιγότερο επιρρεπείς στο να μισούμε τους εχθρούς μας”
Έτσι παρόλο που όταν μεγάλωσα και αποφάσισα στα 30 μου να κόψω το κρέας και πλέον εδώ και σχεδον πέντε χρόνια είμαι vegan, δεν κράτησα ποτέ κακία στον αγαπημένο μου αυτό άνθρωπο. Ποια είμαι άλλωστε εγώ για να κρατήσω όταν πριν από τα 30 μου και με τα δικά μου χρήματα συνέχιζε να διατηρεί το κρεοπωλείο του…
Θυμάμαι όταν του ανακοίνωσα πως έγινα χορτοφάγος και δεν θέλω να ξαναφάω κρέας και ψάρια, με ρώτησε όλο απορία “καλά βρε παιδάκι μου….και τι θα τρως;”.
Του απάντησα “τα πάντα εκτός από αυτά που με πόνο έρχονται στο πιάτο μου”. Και τότε χαμήλωσε το κεφάλι και με αγκάλιασε και μου είπε κάτι που δεν περίμενα να ακούσω. Μου είπε… “καλά κάνεις. όταν το φαγητό γίνεται το δηλητήριό της ψυχής μας πρέπει να το αλλάζουμε”.
Αυτό ακριβώς ένιωθα πως έκανα. Είχα πάει 30 χρονών, είχα αφήσει πίσω μου καταχρήσεις με αλκοόλ και ναρκωτικά και είχα ξεκινήσει να μπαίνω ολοένα και πιο βαθιά στο μονοπάτι της yoga. Ένιωθα το σώμα μου και την καρδιά μου να ανοίγει και κάθε φορά που το τάιζα με σάρκα άλλου ζώου, αισθανόμουν πως έτρωγα τον πόνο του, πως δάγκωνα τις κραυγές του. Κραυγές που φώναζαν “ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ”.
Ξέρετε στη yoga υπάρχει ένας “κανόνα” και αυτός λέγεται Ahimsa. Ahimsa στα σανσκριτικά σημαίνει “μη βία”. Μη βια στον ίδιο τον εαυτό, αλλά και στα υπόλοιπα πλάσματα που συγκατοικούν στον πλανήτη μαζί με εμάς. Για την Ahimsa είχε μιλήσει και ακόμα ένας σπουδαίος ο άνθρωπος ο Μαχάτμα Γκάντι.
Πώς μπορούσα να παραβλέψω την Ahimsa;
Απλά δεν μπορούσα.
Η ομιλία ενός δασκάλου ήταν και αυτό που αποτέλεσε το μικρό σπρώξιμο, που χρειαζόμουν. Είχα τη χαρά να παρακολουθήσω ένα μάθημα του Petros Haffenrichter, ενός σπουδαίου δασκάλου της Jivamukti Yoga, με καταγωγή από Γερμανία και Κρήτη. Στο τέλος της πρακτικής μαζί του, μας μίλησε για την οικολογική καταστροφή που γίνεται στην Κρήτη από μία πάρα πολύ μεγάλη και γνωστή εταιρεία αλλαντικών. Μας μίλησε για τα μολυσμένα νερά και για το πόσα ζώα δολοφονούνται καθημερινά προκειμένου εμείς να απολαμβάνουμε τα τοστάκια μας.
Αυτό ήταν.
Γύρισα σπίτι και είπα στον τότε σύντροφό μου πως δεν ξανατρώω κρέας, ούτε και ψάρια. Ήταν, αν θυμάμαι καλά, Μεγάλη Εβδομάδα. Τη νύχτα της Ανάστασης πήγα στο σπίτι των γονιών του όπου μας είχαν καλέσει, με τη δική μου μαγειρίτσα μανιταριών και την Κυριακή του Πάσχα έφαγα σαλάτα, χόρτα και πατάτες.
Για τα επόμενα 7 χρόνια συνέχισα να είμαι χορτοφάγος. Συνέχισα να μη καταναλώνω κρέας, ψάρια και θαλασσινά.
Δεν ήξερα. Ή μάλλον δεν ήθελα να ξέρω….
Πίστευα ότι αυτό ήταν αρκετό. Για να καθαρίσω τυχόν τύψεις που μπορεί να είχα, φρόντιζα να αγοράζω αυγά ελευθέρας βοσκής και είχα αντικαταστήσει το γάλα με φυτικό ρόφημα, συνεχίζοντας ωστόσο να καταναλώνω γαλακτοκομικά και να τρώω τροφές, όπως γλυκά, που τα περιείχαν. Έλεγα “Εντάξει, μία χαρά έχω σε αυτή ζωή…τα γλυκά…ας μη τα κόψω και αυτά”. Εννοείται δεν κοιτούσα καν αν κάτι που αγόραζα ήταν δερμάτινο ή μάλλινο ή είχε πούπουλα και τα καλλυντικά που φορούσα, δεν με απασχολούσε καν αν είχαν γίνει πειράματα σε ζώα για να δημιουργηθούν ή όχι.
Πίστευα πως η χορτοφαγία ήταν αρκετή.
Δεν ήταν.
Όταν ξεκίνησα τον Ιανουάριο του 2018 το δικό blog και άρχισα να διαβάζω ακόμα περισσότερα πράγματα σχετικά με τη διατροφή και το περιβάλλον, και άρχισα να παρακολουθώ πιο στενά ανθρώπους, που μιλούσαν για την ηθική και τα δικαιώματα των ζώων, συνειδητοποίησα πως ως χορτοφάγος δεν έκανα τίποτα. Ή μάλλον δεν έκανα όλα όσα ήθελα και θέλω να κάνω, να συνεισφέρω στο 100% σε έναν πιο όμορφο, δίκαιο και μη βίαιο κόσμο.
Ήταν σαν να βρισκόμουν σε μία βάρκα και να έκανα δυνατό κουπί, ενάντια στο ρεύμα ενός πάρα πολύ ορμητικού ποταμιού. Το αποτέλεσμα ήταν να μένω σταθερά εκεί και να κάνω κουπί. Δεν γλίτωνα από τα ορμητικά νερά. Έπρεπε να πάω στην άκρη, να αφήσω τη βάρκα, και να πάω με τα πόδια στον προορισμό μου, ακόμα και αν αυτό φαινόταν πιο δύσκολο.
Έτσι στα μέσα του 2018 αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να γίνω vegan. Το ανακοίνωσα και στο site μου μέσα από ένα κείμενο και πλέον ήμουν έτοιμη να γίνω ένας από αυτούς τους ανθρώπους που δεν τρώνε ούτε μέλι.
Έκοψα, λοιπόν τα γαλακτοκομικά, έκοψα τα αυγά, έκοψα το μέλι. Και σε αντίθεση με πάρα πολλούς ανθρώπους, που ο λόγος ο οποίος έγιναν vegan ηταν γιατί είδαν το Earthlings ή κάποιο άλλο ντοκιμαντέρ, εγώ δεν είδα τίποτα. Απλά θυμήθηκα τα λόγια του θείου μου…
“Όταν το φαγητό γίνεται το δηλητήριό της ψυχής μας πρέπει να το αλλάζουμε”.
Τα γαλακτοκομικά ήταν εκκρίσεις βιασμένης αγελάδας, τα αυγά ήταν περίοδος κότας που ζούσε μία άθλια ζωή, το μέλι εμετός των μελισσών που τη ζωή τους δεν την υπολογίζει κανείς.. (μα πόσο ακραία μπορεί να είναι η αλήθεια ε;)
Τίποτα από όλα αυτά δεν μου έμοιαζαν πλέον δελεαστικά.
Όταν μετά από κάποιους μήνες που έγινα vegan είδα το Dominion, έκλαιγα από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο. Ένιωσα θλίψη για αυτά τα υπέροχα πλάσματα, τα ζώα, ένιωσα θυμό για τους ανθρώπους που έχουμε τόση πληροφορία γύρω μας και εμείς επιλέγουμε να στρουφοκαμιλίζουμε και να μην τη βλέπουμε, ένιωσα αηδία για εμένα που κατανάλωνα μέχρι πρόσφατα ζωικά παράγωγα γεμάτα δάκρυα πέφτοντας θύμα του marketing…ελευθέρα βοσκής…
Το μέχρι ταξίδι μου στο βιγκανισμό έχει περάσει από αρκετές πίστες. Σε αυτό το διάστημα όχι απλά έχω γίνει vegan, αλλά έγινα και ακτιβίστρια. Γνώρισα δύο υπέροχες γυναίκες και μαζί διοργανώσαμε τη Διαμαρτύρια έξω από το Αττικό Πάρκο με αφορμή τη δολοφονία των δύο τζάγκουαρ.
Το να πω ωστόσο πως όλα ήταν ρόδινα θα ήταν ένα μικρό ψέμα.
Το ότι έγινα vegan και λίγο αργότερα ακτιβίστρια είχε κάποιο κόστος. Έχασα από κοντά μου κάποιους φίλους. Γι αυτούς ήμουν μία παράξενη…ή όπως μου είπε μία κάποτε φίλη…”μουτζαχεντίν”. Και εδώ είναι που έπρεπε να θυμάμαι πως το ταξίδι του καθενός στην αυτοβελτίωση είναι και διαφορετικό…και στην τελική μπορεί και να μην έρθει και καθόλου, γιατί το πρώτο βήμα που είναι να παραδεχθούμε πως κάτι κάνουμε λάθος είναι και το πιο δύσκολο και ίσως και τρομακτικό.
Τι μας ειπε όμως ο Martin Luther King;
“Πρέπει να αναπτύξουμε και να διατηρήσουμε την ικανότητα να συγχωρούμε”. Τους εαυτούς μας και τους φίλους μας….
Σε όλους εσάς που σήμερα σκέφτεστε να αλλάξετε θέλω να σας πω να μη φοβάστε τίποτα, να συνεχίζετε να υπερασπίζεστε τα πιστεύω σας, και να είσαστε η φωνή των πλασμάτων, που η δική τους φωνή δεν ακούγεται.
Να είσαστε σίγουροι πως η απόφαση να είσαστε vegan, plantbased (ακούγεται πιο γλυκό), η απόφαση να αλλάξετε τον παλιό σας εαυτό είναι η ομορφότερη απόφαση που έχετε πάρει.
Ο κόσμος μπορεί να μην αλλάξει αύριο, αλλά όταν θα αλλάξει – γιατί θα αλλάξει – οι επόμενες γενιές θα ξέρουν πως και εσείς ήσασταν στη σωστή πλευρά και συνεισφέρατε σε αυτό.
