Αν έχω έρθει λίγο πιο κοντά στην αυτογνωσία, κυρίως μέσω της ψυχοθεραπείας, θα έλεγα πως ένα από τα κομμάτια μου που έτεινα να αγνοώ ήταν τα «κουτάκια» μου. «Ποιος; Εγώ;», ήταν η ανακλαστική πρώτη σκέψη που ξεφούρνισα με στόμφο και αμφισβήτηση στην ψυχοθεραπεύτρια μου. Αλήθεια, επιθυμούσα και επιθυμώ (πλέον έχει «μαλακώσει» αρκετά) τα πράγματα να συμβαίνουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο που έχω φανταστεί, για να είμαι χαρούμενη και ικανοποιημένη.
Έτσι και με τα γενέθλια μου θυμάμαι από πάντα να συζητώ με ενθουσιασμό, ήδη από το καλοκαίρι, τα μεγαλεπήβολα σχέδια μου. Έμοιαζε με κάποια καλοκαιρινή ιεροτελεστία και, συνήθως η κορύφωση της σκέψης ερχόταν ακαριαία: «Ένα μεγάλο πάρτι» αναφωνούσα. Το πάρτι δεν γινόταν ποτέ, αλλά πάντα περνούσαμε πολύ ωραία όσο εγώ μεγάλωνα.
Και ήρθαν τα 30. Tην παραμονή της πιο-σημαντικής-μέρας-της-ζωής-μου (εδώ που τα λέμε, είναι) σκέφτομαι «τι θα κάνω για τα γενέθλια μου;» και η μία σκέψη φέρνει την άλλη και, ω δυστυχία!, δεν έχω κανονίσει τίποτα συγκεκριμένο και συναρπαστικό. Και ήρθαν τα 30. Και υπάρχει το hashtag #dirtythirty που, όποτε το έβλεπα στα social media, σκεφτόμουν ότι θα συνοδεύει τα posts των τριακοστών γενεθλίων μου, των τριακοστών περιστροφών μου γύρω από τον ήλιο, των τριακοστών χρόνων ύπαρξης μου σε αυτόν τον πλάνητη. Αλλά τότε είχαμε καιρό γι’ αυτά, αφού έπρεπε να σκεφτώ τι θα κάνω για τα εικοστά πέμπτα, εικοστά έκτα γενέθλια μου κ.ο.κ.
Στο μεταξύ αποφάσισα να στριμωχτώ και σε ακόμα ένα «κουτάκι». «Τα πρώτα άντα», «κομβικό σημείο της ζωής» και άλλα τέτοια κλισέ (αλλά αληθινά, κλαψ) με οδήγησαν να σκεφτώ πως εδώ πρόκειται για μία προσωπική πρωτοχρονιά. Εδώ συμβαίνει κάτι μεγαλύτερο από εμένα. Έχουμε και λέμε: Να καταγράψω τα μαθήματα που πήρα την τελευταία δεκαετία, να σημειώσω τους στόχους που πέτυχα, τους καινούριους στόχους για την επόμενη δεκαετία, να πω «ευχαριστώ» και να με γεμίσω με γραπτές ευχές.
Κι αν δεν το κάνω;
Κι αν η πιο αληθινή, ουσιαστική διαπίστωση είναι ότι είμαι εδώ σήμερα, 30 χρόνια αφού συνηγόρησαν οι γονείς μου, τα άστρα και το σύμπαν ολάκερο και γράφω αυτό το κείμενο χωρίς να το έχω σκεφτεί εκ των προτέρων, με μεγαλύτερο «γνώθι σαυτόν» και ανοιχτή καρδιά. Αυτή που θέλει να δίνει αγάπη και να αφήνεται στην αγάπη, αυτή που θέλει να φροντίσει και να φροντιστεί, αυτή που θέλει να νιώθει χωρίς να χαθεί. Αλλά κι αν συμβεί να θυμάται πως θα ειδωθεί (ξανά) με το φως.
Μερικές φορές η θεραπεία βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που μας «υπαγορεύουν» τα μοτίβα συμπεριφορών μας.
Πριν λίγες ημέρες, διάβασα κάτι πολύ όμορφο από τη φίλη και σύναστρη (πώς αλλιώς να συνοψίσω σε μία λέξη ότι έχουμε το ίδιο ζώδιο;) Εύα Αλευρά, aka @holisticway: «Λέγεται πως μέρος του σκοπού μας κρύβεται στην εποχή που γεννιόμαστε. Γεννήθηκα φθινόπωρο, για να μάθω να αφήνω, όπως τα δέντρα απελευθερώνουν τα φύλλα τους και να αφήνομαι, όπως τα φύλλα αποχωρίζονται τα δέντρα». Σκέφτομαι πως ίσως αυτή είναι μία καλή στιγμή, για να αφεθώ στον όποιο γενέθλιο εορτασμό χωρίς συγκεκριμένο προγραμματισμό, αλλά με πρόθεση να βρεθώ εκεί όπου αγαπώ και να μοιραστώ με εκείνους που αγαπώ. Σκέφτομαι πως ίσως αυτό είναι καλό να συμβαίνει, έτσι κι αλλιώς.
