Ο πατέρας μου έφυγε σαν σήμερα, πριν από 4 δεκαετίες.
Ξαφνικά, από εργατικό ατύχημα.
Είχα πολύ θυμό μέσα μου. Δεν είμαι ο Γκάντι, δεν γεννήθηκα στην Ινδία… στο Χαλάνδρι γεννήθηκα. Θύμωσα που ο πατέρας μου με παράτησε και πέθανε. Θύμωσα με τη μητέρα μου, θύμωσα με όλο τον κόσμο.
Λες και έφταιγε αυτός που πέθανε.
Το είχα κρύψει κάπου μέσα μου, βαθιά. Σε ένα μέρος που δεν τολμούσα ποτέ να πάω. Έτσι πίστεψα ότι θα αντέξω τον πόνο.
Μια «συνειδητή» επιλογή του μυαλού ενός μικρού παιδιού που προσπαθούσε να επιβιώσει… Μια απώλεια που δεν ήθελα να βλέπω και κυρίως να την αισθάνομαι και να βιώνω. Ήμουν 11 χρονών.
Τώρα είμαι εγώ πατέρας και κοιτάω τα παιδιά μου.
Βλέπω τη λαχτάρα μου να σταθώ δίπλα τους, την αμηχανία μου πολλές φορές που δεν έχω τρόπο να τους προσεγγίσω και να τους σταθώ, όπως φαντάζομαι ότι με χρειάζονται. Την ανάγκη μου να τους δώσω ό,τι έχω σε εφόδια, μήπως και εγώ φύγω ξαφνικά. Την καθημερινή μου σκέψη για φροντίδα. Βλέπω πόσο δεμένος είμαι με τα παιδιά μου.
Όμως αυτό που αντιλαμβάνομαι μέσα από αυτή την άνευ όρων αγάπη στα παιδιά μου, είναι, πόσο δυνατός είναι αυτός ο δεσμός με τους γονείς μας.
Αυτός ο αδιάσπαστος κρίκος που υπάρχει στη σχέση της οικογένειας, του μπαμπά και της μαμάς με παιδιά, που όσο μακριά και να πάμε, όσο και εάν θέλουμε να τον αποστρεφόμαστε για λόγους θυμού, θα μας δένει, θα μας ενώνει, θα μας κρατάει ζωντανούς.
Η οικογένεια έχει αγάπη, έχει θυμό, έχει όλα τα συναισθήματα.
Παραμένει όμως πάντα η κρυφή ασφάλεια που έχουμε κλειδώσει μέσα μας.
Είναι το δικό μας θησαυροφυλάκιο που ασυνείδητα δημιουργήσαμε και θα πάμε εκεί να το ανοίξουμε, και να πάρουμε όλη την αγάπη και την φροντίδα που έχουμε ανάγκη, όταν τα πράγματα ζορίζουν. Είναι η επιστροφή στους δεσμούς μας. Η πηγή της δύναμης μας. Είναι ένα χάδι, που έχουμε στο μυαλό μας από παιδιά. Είναι η ανάμνηση που έχουμε, όταν μας κρατούσαν το χέρι και νιώθαμε αγαπητοί αλλά και ανίκητοι.
Εάν τελικά μας επιτρέψουμε να πάμε εκεί, θα βρούμε «τυχαία» και κάτι μαγικό.
Θα βρούμε τη δική μας αγάπη προς τον εαυτό μας. Θα καταλάβουμε τι έγινε και αναγκαστήκαμε να φύγουμε από τον εαυτό μας γιατί δεν αντέχαμε τον πόνο και το τραύμα μας. Θα μας συγχωρήσουμε, θα συγχωρήσουμε τους γονείς μας και θα μας αγαπήσουμε ξανά, μοιράζοντας αυτή την αγάπη στα παιδιά μας, στους συντρόφους μας, στους δικούς μας ανθρώπους. Όχι πια από ανάγκη για να πάρουμε πίσω αγάπη και εμείς, αλλά γιατί θα βγει στην επιφάνεια αυτός, ο αληθινός εαυτός μας.
Έχω 42 χρόνια να πω την λέξη μπαμπά…
Γεια σου μπαμπά… μου έλειψες.
