Η ηδονή πάντα προέρχεται από κάτι έξω από εσένα, ενώ η χαρά πηγάζει από μέσα σου. – Eckhart Tolle
«Εάν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου πώς θα αγαπήσεις τους άλλους;» η αγαπημένη φράση των γκουρού αυτo-βελτίωσης χτυπά στα αυτιά μου σαν ρηχή μουσική. Η αυτό-αγάπη είναι τελικά κάτι που μπορείς να βρεις σε ένα yoga session; Είναι ένα κλικ στο μυαλό όπως λένε απλοϊκά κάποιοι ή αποτελεσμα θεραπείας;
Aγαπάμε πια ως δυτικός πολιτισμός τον εαυτό μας αργά. Αρχικά καταναλώνουμε πολύ χρόνο σε μία μετα-εφηβική κετημένη ταχύτητα αδιαφορίας για το αν ο τρόπος που ζούμε, ερωτευόμαστε ή κάνουμε φίλους αντανκλά μία αυτο-αγάπη. Οι ταχύτητες είναι μεγάλες, τα ερεθίσματα πια άπειρα και δύσκολα παίρνεις χαμπάρι τι μπορεί να αναζητάς. Kι αυτό γιατί η (ανακουφιστική) σύγκρουση με τον ίδιο σου τον εαυτό, έρχεται λίγο πριν τα μισά του δρόμου, τότε που μετράς ωραία και καλά τις ήττες σου και τα τραύματα που προκάλεσες στον ίδιο τον εαυτό σου.
Παρατηρείς ότι η αγάπη σε προσπερνά ή την προσπερνάς εσύ.
Τι σημαίνει να βάλω τον εαυτό μου “πρώτο”;
Δεν βοηθούν οι κλισέ φράσεις «βάλε τον εαυτό σου πρώτο» ή «δες την ομορφιά στα απλά» όταν μαζεύεις τα κομμάτια σου γιατί ακούγονται σαν εύκολες λύσεις. Ακόμα, δεν ακούγονται το ίδιο σε κάθε ηλικία. Δυστυχώς η αυτό-αγάπη είναι ιδίωμα της ενηλικίωσης και κανείς πια δεν ενηλικιώνεται στα δεκαοκτώ. Στα σαράντα και βάλε.
Επίσης συμβαίνει και το εξής πολύπλοκο: είναι δύσκολο να βάζεις πάντα τον εαυτό σου πρώτο ή να βλέπεις την ομορφιά σε ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα. ‘Εχει κι άλλα πλάνα το έργο. Χρειάζεσαι συχνά σενάριο, συναντάς άνθρωπους που θέλεις να αγαπήσεις και πρέπει να τους βάλεις να νιώσουν ότι είναι μπροστά. Θα σου συμβούν πολλά: θα κουνήσεις συγκαταβατικά το κεφάλι, θα περιμένεις, θα νιώσεις την ομορφιά όταν δεις ένα στόχο σου να πραγματοποιείται προσπερνόντας από τη χαρά σου το ηλιοβασίλεμα. Ακόμα, θα μιλήσεις επικριτικά στον εαυτό σου, θα υπάρχουν στιγμές που δε θα σε αντέχεις, που πρέπει να έρθεις αντιμέτωπη με τον κακό εαυτό σου. Μέχρι να βρεις τα πατήματά σου.
Η αγάπη προς τον εαυτό είναι η προϋπόθεση για να ξέρεις να αγαπάς, πολύ απλά γιατί δημιουργεί ζωτικό χώρο στον άλλο ώστε αναπτυχθεί γύρω σου. Το κυνήγι όμως την απόλυτης αυτό-αγάπης είναι κουραστικό και επώδυνο. Και ίσως ουτοπία.
Είναι πιο απελευθερωτικό να βλέπεις την αυτό-αγάπη σαν την αληθινή αγάπη. Δηλαδή μία εξαιρετικά δύσκολη διαδρομή με συγκρούσεις και σκοτεινές στιγμές. Σαν μία συνεχή προσπάθεια αυτο-βελτίωσης.
Το πιο πιθανό είναι η αγάπη να βρίσκεται στην προσπάθεια βελτίωσης.
