Σύμφωνα με μία έρευνα του Harvard περνάμε το 47% του χρόνου που είμαστε ξύπνιοι χαμένοι στις σκέψεις μας. Ξύπνιοι και απόντες, λοιπόν. Καμιά φορά δεν ζούμε εδώ, ζούμε στις σκέψεις μας. Και κάποιες σκέψεις… κάποιες φορές… είναι καλοσυνάτες και συμπονετικές. Αλλές, πάλι, είναι επικριτικές, καταστροφικές, υπεραναλυτικές, χωρίς λόγο φλύαρες.
Κρακ.
Σε μία ρωγμή σκέψης μπορείς να δεις το φως, τον αναστοχασμό. Παίρνοντας απόσταση, παρατηρώντας, χωρίς να ταυτίζεσαι με ό,τι κλώθει ο νους. Οι σκέψεις, άλλωστε, έρχονται και φεύγουν και όπως διαδίδουν ευθαρσώς μεγάλοι πνευματικοί δάσκαλοι «δεν είμαστε οι σκέψεις μας».
Δύο πρακτικές προς εξερεύνηση μπορούν να καταπραΰνουν τον πολυμήχανο νου. Συνέχισε να διαβάζεις και να δοκιμάζεις.
Επιβάτες στο λεωφορείο
Οραματίσου πως οδηγάς ένα μεγάλο κόκκινο λεωφορείο. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής κάποιοι επιβάτες μπαίνουν και κάποιοι βγαίνουν. Οι επιβάτες αντιπροσωπεύουν τις σκέψεις σου. Τώρα φαντάσου τον εαυτό σου να τους μιλάει. Κάνοντάς το, πάρε τον έλεγχο του λεωφορείου – μυαλού σου λέγοντας φράσεις όπως «σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου, αλλά αυτό είναι το λεωφορείο μου» ή «εδώ είναι η στάση σου, ήρθε η ώρα να κατέβεις». Αυτό που χρειάζεται να θυμάσαι είναι πως εσύ είσαι ο οδηγός του λεωφορείου και εσύ αποφασίζεις. Οι επιβάτες είναι προσωρινοί. Έρχονται και φεύγουν.
Σύννεφα στον ουρανό
Φαντάσου τις σκέψεις σου σαν σύννεφα στον ουρανό. Κάποιες φορές τα σύννεφα είναι γκρι και μαύρα, θυμωμένα και οργισμένα και κάποιες άλλες είναι ήρεμα και λευκά, αφράτα και πουπουλένια σαν λαχταριστό μαλλί της γριάς. Αλλά δεν είσαι τα σύννεφα. Είσαι ο παντοτινά γαλάζιος ουρανός που παρατηρεί τα σύννεφα και τα αφήνει να υπάρχουν χωρίς όμως να εμπλέκεται μαζί τους. Η ιδέα είναι να πάρεις λίγη απόσταση και να παρατηρήσεις αυτά τα σύννεφα – σκέψεις μέχρι να περάσουν. Και θα περάσουν. Όλα περνούν. Τα καλά και τα κακά.
