Τι είναι αυτό που σε σηκώνει κάθε μέρα από το κρεβάτι σου, τον καναπέ σου, το βόλεμά σου, το comfort zone σου, για να βγεις έξω και να αντιμετωπίσεις τη ζωή, να κυνηγήσεις τα όνειρά σου;
Αν εξαιρέσεις την επιβίωση, είναι η ανάγκη σου για δημιουργία. Η ελπίδα ότι θα καταφέρεις κάτι καλύτερο για σένα και για όσους αγαπάς. Για άλλους είναι ίσως και κάτι ακόμη πιο βαθύ και βρίσκεται στην ελπίδα ότι θα εκπληρώσουν τον σκοπό τους, τον λόγο για τον οποίο βρίσκονται σε αυτόν τον πλανήτη.
Η αλήθεια είναι ότι είμαστε μια μάζα από ατομιστές, τους οποίους η κοινωνία όπου ζούμε επικροτεί, επιβραβεύει και υποδεικνύει ως «επιτυχημένους» στον εργασιακό τομέα. Οι σταρ στην εποχή μας δεν είναι πλέον οι ημίθεοι του Χόλιγουντ, αλλά επιχειρηματίες, για τους οποίους πολύς λόγος γίνεται σε κάθε ηλικία.
Θα μπορούσε κανείς να πει, πως μέχρι εδώ καλά. Ποιος είναι αυτός που θα αμφισβητήσει την προσπάθεια για προσωπική εξέλιξη και ανάπτυξη του καθενός μας; Το πόσο τελικά «επιτυχημένοι» και κυρίως ευτυχισμένοι είμαστε αφορά εμάς τους ίδιους.
Πώς όμως όλη αυτή η προσωπική εξέλιξη αλληλεπιδρά με τους άλλους ανθρώπους γύρω μας; Μας ενδιαφέρει πραγματικά και ουσιαστικά; Το σκεφτόμαστε καθόλου; Περνάει από το μυαλό μας –πέρα από το να ακούμε τις ειδήσεις και στιγμιαία να αγανακτούμε και να φοβόμαστε– το πώς εμείς μπορούμε να προσφέρουμε για να αλλάξει κάτι σε όλο αυτό το τρελό που ζούμε;
Ψάχνοντας τις δικές μου απαντήσεις, βγήκα στους δρόμους, εκεί που η ζωή συμβαίνει… Και ανάλογα με το τι έχεις στο μυαλό σου, κατά τη γνώμη μου, εστιάζεις και στην αντίστοιχη εικόνα.
Γνώρισα ανθρώπους που σίγουρα δεν θα φανταζόμουν ότι υπήρχαν. Κι αν ακόμα έφτανα σε αυτήν τη σκέψη, σιγουρά δεν είχα ιδέα για το πώς ξεκίνησαν, ποια είναι η ιστορία τους, τα δικά τους κίνητρα και γιατί κάνουν αυτό που κάνουν.
Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται ανάμεσά μας, ανάμεσα στον κόσμο. Για αυτούς… στον φυσικό τους χώρο… Κι εγώ ένιωθα τόσο απέξω… Είχα όμως τόση λαχτάρα να μπω και να τους ακολουθήσω…
Όσο τους συναναστρεφόμουν και άκουγα τις ιστορίες τους, για το πώς βλέπουν πλέον τη ζωή σε σχέση με τη δική τους, την προσφορά τους και την ανιδιοτέλεια, όπου οι πράξεις δεν υπαγορεύονται από προσωπικό όφελος και συμφέρον, ο δικός μου μικρόκοσμος, αλλά μεγάλος σκοπός της ζωής μου, γίνεται κομμάτια και διαλύεται μπροστά σε αυτό που παρακολουθώ και βλέπω να κάνουν…
Είναι εθελοντές της ζωής, της κάθε μορφής της. Είναι άνθρωποι που έγιναν οι ίδιοι ελπίδα και μοιράζουν ελπίδα απλόχερα, χωρίς αντάλλαγμα, σε όσους την έχουν ανάγκη.
Μοιράζουν φαγητό σε απόρους, φυτεύουν δέντρα, μαζεύουν σκουπίδια, ανακυκλώνουν, δίνουν δεύτερη ζωή σε ζώα, μοιράζουν χαμόγελα κάνοντας skate με πρόσφυγες. Έχουν οι ίδιοι αυτό το χαμόγελο και τη σιγουριά στο πρόσωπό τους ότι κάνουν πλέον το σωστό…
Εδώ και 2-3 χρόνια πια, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, κάθε πρωί ξεκινάμε τη μέρα μας μέσα από τον φόβο. Συνειδητά ή ασυνείδητα η σκέψη μας ξεκινάει από φόβο για τον κορονοϊό την πανδημία, τον πόλεμο, την οικονομική και ενεργειακή κρίση… Βάλε μάσκα, μη δίνεις το χέρι σου, πλύνε το χέρι σου, μην αγκαλιάζεις, μείνε σπίτι, κάνε τα πάντα πολύ σχολαστικά. Αν η φροντίδα προς τον εαυτό μας ήρθε μέσα από τον φόβο, εδώ σε αυτό το τεύχος ψάχνουμε την προσωπική φροντίδα μέσα από την αλληλεγγύη.
Μια δική μας προσπάθεια να αλλάξουμε το συναίσθημα του φόβου και να βάλουμε στη θέση του αυτό της ελπίδας και της αγάπης.
Μάθαμε να κρατάμε τις αποστάσεις, ήρθε η ώρα να μάθουμε να κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου…
To νέο τεύχος του Love Yourself είναι αφιερωμένο στην Ελπίδα και κυκλοφορεί στα περίπτερα και στο Βιολογικό Χωριό. Το νέο μας project "Planet Hope" καθημερινά θα ανανεώνεται με νέα θεματολογία και videos που εμπνέουν.
