Την πρώτη φορά που έπαθα ουρολοίμωξη πρέπει να πήγαινα στο Γυμνάσιο. Δεν θυμάμαι τις ακριβείς συνθήκες, θυμάμαι όμως την απίστευτα εκνευριστική αίσθηση να πρέπει οπωσδήποτε να πας στην τουαλέτα για… μια σταγόνα. Αυτή τη σταγόνα που τσούζεις και νιώθεις κυριολεκτικά να καίγεσαι για να βγει. Μέχρι την ενηλικίωσή μου θα ακολούθησαν ίσως ένα-δυο περιστατικά ακόμα και κάνα δυο στα φοιτητικά χρόνια. Δεν ήμουν μόνο εγώ όμως. Είχα πολλές φίλες που είχαν παρόμοιες εμπειρίες. Μέχρι που ακολούθησα το δρόμο για την ομοιοπαθητική. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή τους.
1 στις 2 γυναίκες την παθαίνουν
«Οι ουρολοιμώξεις είναι ο δεύτερος πιο συχνός τύπος λοιμώξεων στον άνθρωπο» αναφέρεται στο site του Ινστιτούτου Μελέτης Ουρολογικών Παθήσεων www.imop.gr και προτιμούν το θηλυκό φύλο: «Οι γυναίκες είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς σε ουρολοιμώξεις για ανατομικούς λόγους. Ο κίνδυνος να αναπτύξουν έστω ένα επεισόδιο ουρολοίμωξης στη ζωή τους είναι μεγαλύτερος από 50%» Κι αν πάθεις μια φορά, δεν την αποχωρίζεσαι έτσι εύκολα. Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με το ΙΜΟΠ, περίπου το 20% των νεαρών γυναικών, μετά την πρώτη ουρολοίμωξη, θα έχουν υποτροπιάζουσες ουρολοιμώξεις. Κάθε επιπλέον επεισόδιο αυξάνει τον κίνδυνο ότι θα ξανασυμβεί. Σύμφωνα με στοιχεία του Ομίλου Υγεία, μερικοί από τους παράγοντες που συνδέονται με την επανεμφάνισή τους είναι: η χρήση διαφράγματος με σπερματοκτόνα, η εμφάνιση του πρώτου επεισοδίου ουρολοίμωξης σε ηλικία πριν από τα 15, η παρουσία μητέρας με ιστορικό ουρολοιμώξεων και η επανειλημμένη χρήση αντιβιοτικών (από τριπλάσιος μέχρι και εξαπλάσιος κίνδυνος), όπως και τα αντισυλληπτικά.
Υπάρχουν και χειρότερα
Έτσι, ενώ πίστευα ότι είχα ξεμπερδέψει -αφού για αρκετά χρόνια με είχε ξεχάσει- την είδα πριν μια πενταετία να επιστρέφει δυναμικά στη ζωή μου. Λίγους μήνες πριν μείνω έγκυος γύρισα μια μέρα από το γραφείο νιώθοντας φοβερή κόπωση. Δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου και είχα λίγα δέκατα. Σκέφτηκα ότι θα είναι κάποια ίωση.
Η επόμενη μέρα με βρήκε στην ίδια ακριβώς κατάσταση και ίσως λίγο χειρότερα, αφού είχε αρχίσει να πονάει και η μέση μου -λογικό, σκέφτηκα, αφού δεν κάθισα κι εγώ στα αβγά μου. Την ατονία μου ενίσχυσε ακόμα περισσότερο ο πυρετός, που μέχρι το βράδυ είχε φτάσει 40. Έπεφτε με παυσίπονα και αντιπυρετικά, όμως στο μεσοδιάστημα είχα φοβερό ρίγος και πολύ γρήγορα ξαναέφτανε στα ίδια υψηλά επίπεδα, ενώ είχα και ενοχλήσεις στο στομάχι.
Η επίσκεψη στον παθολόγο ήταν γρήγορη και τρομακτική: Οξεία πυελονεφρίτιδα η διάγνωσή του. Τι είναι αυτό; Πολύ προχωρημένη ουρολοίμωξη, που ουσιαστικά η μόλυνση έχει φτάσει στο νεφρό και ίσως χρειαστεί νοσηλεία στο νοσοκομείο. Μα εγώ δεν είχα κανένα σύμπτωμα ουρολοίμωξης νωρίτερα! Συμβαίνει κάποιες φορές να είναι ασυμπτωματική, μου είπε ο γιατρός. Για να ανακτήσω δυνάμεις, χρειάστηκαν πάνω από 15 μέρες, ενώ ο πόνος χαμηλά στη μέση επέμεινε για περισσότερο καιρό.
Εγκυμοσύνη και ουρολοίμωξη
Τρεις μήνες αργότερα έμεινα έγκυος και ως γνωστό η εγκυμοσύνη είναι μια περίοδος κατά την οποία οι γυναίκες είμαστε πιο ευάλωτες στις ουρολοιμώξεις. «Ο κύριος λόγος είναι η πίεση που ασκεί το έμβρυο στο ουροποιητικό σύστημα (κυρίως στους ουρητήρες), που κάποιες φορές προκαλεί απόφραξη και στάση των ούρων» αναφέρεται στο site του ΙΜΟΠ.
Δεν τη γλίτωσα λοιπόν. Στους εννιά μήνες εγκυμοσύνης είχα δύο επεισόδια και μετά τη γέννα κάθε τρίμηνο-τετράμηνο έπαιρνα και μια αντιβίωση για κάποιο περιστατικό ουρολοίμωξης. Ακολουθούσα πιστά όλες τις οδηγίες για την ουρολοίμωξη: έπινα πολλά νερά, δεν καθυστερούσα να πάω στην τουαλέτα κάθε φορά που ένιωθα την ανάγκη, έπαιρνα προβιοτικά, έτρωγα cranberry (σύμφωνα με τη Mayo Clinic και όχι μόνο, συστήνονται ως μέσο πρόληψης), έπαιρνα και συμπλήρωμα cranberry, ενώ χρησιμοποιούσα και εξειδικευμένα προϊόντα καθαρισμού της ευαίσθητης περιοχής. Παρόλα αυτά, μόλις πιεζόμουν λίγο, ο οργανισμός ξεσπούσε με αυτό τον τρόπο. «Για λόγους που δεν είναι απόλυτα κατανοητοί, μερικές γυναίκες (3-5%) έχουν κυστίτιδες που υποτροπιάζουν συχνά» αναφέρεται στο site του Ομίλου Υγεία.
Ας δοκιμάσω κάτι εναλλακτικό: Ομοιοπαθητική για την ουρολοίμωξη
Δεδομένου ότι δεν είχα κάτι να χάσω, αποφάσισα να δοκιμάσω ομοιοπαθητική για την ουρολοίμωξη. Ως πρώην συντάκτρια περιοδικών υγείας είχα μιλήσει αρκετές φορές με Ομοιοπαθητικούς γιατρούς και ήξερα τη διαδικασία. Όμως δεν περίμενα σε αυτό το πρώτο ραντεβού, με αφορμή τις ουρολοιμώξεις, να ερωτηθώ για πράγματα όπως αν προτιμώ το κρύο ή τη ζέστη, τις γλυκές ή τις αλμυρές τροφές, πώς με βολεύει να κοιμάμαι και αν μαλώνω με τον άντρα μου. «Ανεξάρτητα από την πάθηση που σε οδηγεί στο γιατρό, η ομοιοπαθητική αντιμετωπίζει τον οργανισμό σου ως σύνολο και στοχεύει στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού σου» λέει ο Δημοσθένης Παπαμεθοδίου, ΜD, νευρολόγος και Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ομοιοπαθητικής Ιατρικής.
Ομοιοπαθητική για την ουρολοίμωξη: Η θεραπεία
Οι πρώτες δέκα ημέρες της θεραπείας με το ένα και μόνο σκεύασμα που μου έδωσε ο γιατρός με δυσκόλεψαν τόσο που επισκέφτηκα ουρολόγο για να βεβαιωθώ ότι δεν έχω πάλι πυελονεφρίτιδα. Ένιωθα αδυναμία, πόνο στη μέση και είχα και λίγο τσούξιμο. Πολύ πιθανό κάποια από τα συμπτώματά μου να οφειλόταν και στη διακοπή της καφεΐνης, που μαζί με τη μέντα, το γαρύφαλλο και την καμφορά αποτελούν ουσίες που αντεδείκνυνται στη διάρκεια της ομοιοπαθητικής θεραπείας. Βέβαια υπάρχει και το φαινόμενο της λεγόμενης θεραπευτικής επιδείνωσης. Σύμφωνα με την Ελληνική Εταιρεία Ομοιοπαθητικής Ιατρικής «δεν είναι ασυνήθιστο, μιας κι ο οργανισμός ψάχνει να βρει μια νέα ισορροπία μέσα από την ομοιοπαθητική αγωγή. Επομένως, πρόκειται για κατάσταση που όχι μόνο δεν είναι προβληματική, επικίνδυνη ή ανεπιθύμητη, αλλά είναι ενδεικτική της δράσης του ομοιοπαθητικού φαρμάκου και δεν χρειάζεται να διακοπεί η αγωγή».
Μετά από αυτό το διάστημα προσαρμογής, τα συμπτώματα υποχώρησαν και μέσα στον πρώτο χρόνο παρουσίασα ενοχλήσεις άλλες μία ή δύο φορές. Μιλούσα με τον ομοιοπαθητικό και μου συνέστηνε μικροαλλαγές στη δυναμοποίηση του φαρμάκου που μου είχε χορηγήσει εξαρχής. Πάντως καμία φορά δεν χρειάστηκε να καταφύγω σε αντιβιοτικό. «Οι αντιβιώσεις σκοτώνουν το μικρόβιο, ενώ το ομοιοπαθητικό φάρμακο δίνει στον οργανισμό την ενέργεια να αντιμετωπίσει εκείνος το μικρόβιο, γι’ αυτό κι αποφεύγονται οι υποτροπές» εξηγεί ο Παπαμεθοδίου, που επισημαίνει: «Η ομοιοπαθητική δεν είναι αποτελεσματική μόνο σε χρόνιες, αλλά και σε οξείες περιπτώσεις ουρολοίμωξης. Ένας έμπειρος ομοιοπαθητικός μπορεί λαμβάνοντας ένα σύντομο ιστορικό, να χορηγήσει σκεύασμα που θα οδηγήσει σε άμεση ύφεση των συμπτωμάτων». Η συνέχιση της αγωγής μειώνει σταδιακά την ευαισθησία του οργανισμού και συνεπώς τη συχνότητα υποτροπών και τη βαρύτητα των ουρολοιμώξεων. Τα καλά νέα για μένα είναι μαζί με τις ουρολοιμώξεις αποχαιρέτησα τις ημικρανίες, τα φουσκώματα στην κοιλιά και τους πόνους στον αυχένα – όλα ενδείξεις άγχους.
