Ο διάσημος Αμερικανός φωτογράφος μόδας των New York Times, Bill Cunningham, είχε πει πως η μόδα είναι η πανοπλία για να επιβιώσεις στην πραγματικότητα της καθημερινής ζωής. Βλέποντας με μία πρώτη ματιά τη Μαρία και τον Μάριο, γνωστοί ως Memorabilia Lovers, στο νεοσύστατο showroom τους, μέσα στη στοά της Αιόλου 102, είμαι σίγουρη πως κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος με τον Bill. “Για μας το σώμα έχει πολλές διαστάσεις και το βλέπουμε πραγματικά ως γλυπτό και τα ρούχα είναι ο κινητός πίνακάς μας”, μου λένε με μάτια που λάμπουν και ενώ βρισκόμαστε όρθιοι ανάμεσα σε vintage διαμαντάκια κρεμασμένα γύρω μας. Τα πόδια μας πατάνε σε μαλακά χαλιά, που μου θυμίζουν αυτά που η γιαγιά μου έστρωνε στο σαλόνι – παραδοσιακά – του Αγίου Δημητρίου. Λίγο νωρίτερα, οι οικοδεσπότες Memorabilia Lovers με έχουν υποδεχθεί στο σαλονάκι του με το βελούδινο καναπέ και πολυθρόνες, το τραπεζάκι με τη φοντανιέρα και τα σεμεδάκια, ενώ από το πικ-απ ακούγεται Βίκυ Λέανδρος.
“Θα πιεις κάτι; Να σε κεράσουμε ένα σπιτικό λικέρ;”
Μέχρι να μου το σερβίρουν, κοιτάζω το κινητό μου και επιστρέφω στο 2022. Όλα όμως γύρω μου είναι από μία άλλη εποχή. Εποχή, που θυμίζει παιδικά χρόνια και εγώ βρίσκομαι ξάφνου μπροστά στην ανοιχτή ντουλάπα της Μαρίτσας να καμαρώνω τα τακτοποιημένα ρούχα της, με τα “καλά” να βρίσκονται μέσα στη θήκη του καθαριστηρίου και τις τσάντες να με κοιτούν από το ψηλό ράφι. Αυτό παθαίνεις σαν επισκέπτεσαι το χώρο των Memorabilia Lovers. Πηγαίνεις πίσω στο χρόνο.
memorabilia lovers
“Γνωριστήκαμε στη δραματική σχολή. Ο Μάριος ασχολούνταν πάντα με τα ρούχα, ως ενδυματολόγος και σκηνογράφος. Είχε ένα μεγάλο προσωπικό βεστιάριο. Εγώ από την άλλη έφτιαχνα χειροποίητα πράγματα, λαιμούς, κασκόλ, κοκαλάκια και επειδή τα χέρια του Μάριου πιάνουν με όλα αυτά, με βοηθούσα σε κάποια μπαζάρ που έκανα. Κάποια στιγμή μεγάλωσε πολύ το βεστιάριό του και δεν είχε χώρο στην αποθήκη του. Μου ζήτησε λοιπόν να αποθηκεύσει κάποια ρούχα και στο σπίτι μου. Την επόμενη μέρα ήρθε με 20 τεράστιες σακούλες. Μετά από καιρό και όταν είδαμε ότι είχαν μαζευτεί πολλά ρούχα, αποφασίσαμε να κάνουμε το πρώτο μας μπαζάρ. Το κάναμε το 2019, στο Προβάδικο. Πήγε καλά. Έτσι αποφασίσαμε κάθε δύο μήνες να κάνουμε ένα event, που στην ουσία ήταν μία καλή αφορμή για εμάς να βλέπουμε τους φίλους μας. Το μυστικό της επιτυχίας μας μάλλον είναι ότι όλο αυτό δεν το αντιμετωπίσαμε ως δουλειά”.
Ο Μάριος, λοιπόν, ο δάσκαλος ειδικης αγωγής σε ένα σχολείο αυτιστικών και η Μαρία, η οποία έχει μαζί με κάποιον άλλον ένα υπαίθριο βιβλιοπωλείο στην Ερμού, έφτιαξαν το vintage talk of the town (όπως θα λέγαμε παλιά) event της πόλης μας και πλέον έχουν και το δικό τους “σπίτι”. “Όταν ψάχναμε όνομα μας άρεσε πολύ η λέξη “memorabilia”, γιατί σημαίνει αναμνηστικό. Κρύβει μία νοσταλγία. Και αν έχουμε νοσταλγία για μία εποχή, αυτή είναι η παιδική μας ηλικία. Αν παρατηρήσεις και το showroom μας θα δεις ότι θέλαμε να θυμίζει σκηνικό από τη μία, αλλά από την άλλη να έχει λεπτομέρειες που παραπέμπουν τότε που ήμασταν παιδιά. Όπως για παράδειγμα, το γρασίδι που έχουμε τους τενεκέδες πάνω (στους οποίους κάτι θα φυτεύσουμε. Είναι αυτή η θύμηση που έχω από τη Νέα Μάκρη, όπου είχαν εξοχικό οι νονοί μου, και κάθε σουκου ήμουν εκεί”, μου εξηγεί η Μαρία.
memorabilia lovers
Και μέσα φυσικά σε όλο αυτό κυρίαρχο στοιχείο είναι τα ρούχα. “Μας αρέσει πάρα πολύ να βρίσκουμε και να διατηρούμε ρούχα ελληνικής κατασκευής, που πλέον σπάνια βρίσκεις, από βιοτεχνίες, από σπίτια γιαγιάδων, από όπου…. Μάρκες που 50 χρόνων άτομα θα σου πουν πως τις φορούσαν όταν ήταν 16. Και αυτό που έχουμε παρατηρήσει είναι ότι τα παλιά ρούχα έχουν μία φροντίδα, έχουν φτιαχτεί με μεράκι. Πλέον, είναι όλο τόσα γρήγορα. Στην αγορά, στην κατανάλωση, στο διαπροσωπικό. Και εκεί καταλαβαίνεις ότι είμαστε μία καπιταλιστική, ναρκισσιστική κοινωνία. Είμαστε στο πικ και με τα σοσιαλ μίντια αυτό γίνεται ακόμα μεγαλύτερο.. Όλο αυτό κρύβει μία τεράστια έλλειψη αυτοπεποίθησης τελικά. Αλλά τελικά τι θέλουμε όλοι. Αγάπη. Αυτό θέλουμε”. Μα τι ωραία που μου τα λέει η Μαρία, σκέφτομαι. Ή μήπως είναι το δεύτερο λικεράκι που έχω πιει; Όχι, μου τα λέει ωραία. Το αποφάσισα.
Και εκεί που λέω πόσο άλλα ωραία πράγματα να μου πουν αυτοί οι δύο άνθρωποι, ο Μάριος έρχεται και συμπληρώνει πως “μέσω των Memorabilia θέλουμε να διατηρήσουμε και να συνεχίσουμε την ιστορία των ρούχων. Κάτι που έχει ραφτεί από κάποιον και έχει μια ιστορία εμείς πια ως νέα γενιά τη διατηρούμε στο χρόνο. Η ιστορία αυτή μπορεί να είναι ότι αυτό το ρούχο έχει “παίξει” στο θέατρο ή ότι αυτή εδώ η ζακέτα την είχε αγοράσει η γιαγιά της Φένιας στα βαφτίσια της. Ή όταν βρίσκεις ταμπελάκι από το καθαριστήριο με το όνομα του ιδιοκτήτη πάνω”.
Κοιτάω τη φόδρα ενός φορέματος, που βρίσκεται κρεμασμένο ανάμεσα σε άλλα. “Κα. Σχοινά” γράφει το ταμπελάκι του καθαριστηρίου, που είναι πιασμένο με συρραπτικό.
Τι να έκανε άραγε η Κα Σχοινά; Πώς να έφτιαχνε τα μαλλιά της στο κομμωτήριο; Έκανε κυριακάτικα τραπέζια για την οικογένειά της;
Αυτό είναι το Memorabilia Lovers.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Θέλεις μία ακόμα second hand πληροφορία; Δες και αυτό:
Swaplanet: Τρεις άνθρωποι δίνουν δεύτερη ζωή στα παιδικά ρούχα
