Στο προφίλ του στο Instagram μας συστήνεται ως ηθοποιός, stand up comedian, Tiktokerού και βοθρατζού πολυτελείας. Προσθέτω εξαιρετικά ευγενικός, ανοιχτός, ακομπλεξάριστος και πρόθυμος να μιλήσει για όσα τον έχουν φέρει ως εδώ, όσα αντιμετωπίζει στην Ελλάδα του σήμερα αλλά και όσα τον απασχολούν για το μέλλον. Ο Άγγελος Μπαμπάλας πάει μπροστά με την αλήθεια και τον αυθορμητισμό του και εμείς σίγουρα κάτι μπορούμε να πάρουμε από αυτό.
Καλησπέρα Άγγελε. Πες μας λίγα πράγματα που θα ήθελες να μάθουμε για σένα;
Ονομάζομαι Άγγελος Μπαμπάλας και είμαι 26 ετών. Έχω τελειώσει Ανωτέρα Δραματική Σχολή (Ίασμος) καθώς και ένα εργαστήρι θεατρικών σπουδών. Δούλεψα 5 χρόνια επαγγελματικά στο θέατρο, το σινεμά και την τηλεόραση, κυρίως όμως σε θεατρικές παραγωγές, με κυρίαρχο στοιχείο το stand up comedy. Τρία χρόνια ζούσα στο Λονδίνο και ασχολήθηκα με το management σε χώρους εστίασης. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο βρίσκομαι και πάλι στην Ελλάδα και δουλεύω σε μία εταιρεία εξυπηρέτησης πελατών ενώ ασχολούμαι και πάρα πολύ ενεργά με τα social media -με βασικότερο το TikTok- όπου ανεβάζω κυρίως κωμικό περιεχόμενο. Φίλοι, ταινίες, σειρές, μουσική αποτελούν τα κυριότερα χόμπι μου.
@angelos.bam Εγώ όταν με ρωτάνε σε τι είδους εξυπηρέτηση πελατών δουλεύω ??♀️ #fy #fypシ #fypage #featureme #greece #greecetiktokers #feauture #greecetiktok #foryoupage #foryourpage #viral #mpesfypgamw #para5 #parapente #greektv #greektvision ♬ πρωτότυπος ήχος – Emmanouilidis Mixalis
Σε ποια ηλικία ανακάλυψες τη σεξουαλικότητά σου και ποιο ερέθισμα (αν υπήρξε) σε οδήγησε σε αυτή τη συνειδητοποίηση;
Νομίζω πως η ανακάλυψη σε εμένα έγινε λίγο πριν την εφηβεία. Ήταν μια περίοδος αρκετά μεγάλη που άκουγα πολύ ξένη pop μουσική (Britney Spears, Lady Gaga,..) και ένιωθα ότι καθώς ακούω αυτή τη μουσική, με αντιπροσωπεύει. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως με φανταζόμουν να είμαι εγώ η εκάστοτε καλλιτέχνιδα, που παρουσιάζει το videoclip. Φυσικά, είχα τους ενδοιασμούς μου -και δεδομένου ότι προερχόμουν από μια πολύ παραδοσιακή οικογένεια- προσπαθούσα όλο αυτό να το καταπιέσω και να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι straight. Μπαίνοντας στο Γυμνάσιο άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι κοιτούσα τα αγόρια με μια διαφορετική ματιά, ότι δε τους έβλεπα όλους φιλικά αλλά με διεγείρουν ερωτικά. Όσο για την πραγματική συνειδητοποίηση, αυτή συνέβη τέλη Γυμνασίου με αρχές Λυκείου, όταν βγήκα το πρώτο μου dating και τότε κατάλαβα ότι είμαι gay.
Πότε «αγκάλιασες» τον εαυτό σου και πόσο καιρό πήρε στο κοντινό σου περιβάλλον να σε αποδεχθεί και να σε αγκαλιάσει κι εκείνο; (αν συνέβη)
Όπως προανέφερα, λόγω της οικογένειάς μου δεν είχα κάποια ενημέρωση και γνώση πάνω στο συγκεκριμένο θέμα (τι είναι gay, τι δεν είναι, ποια είναι τα πιστεύω τους) και -πάρα πολύ σημαντικό- δεν είχα και στον περίγυρό μου κάποιο gay άτομο ή φίλο, σκέψου ούτε καν άτομα που να είναι στο στάδιο του «ψαξίματος» ή του πειραματισμού, ώστε να μου μεταλαμπαδεύσουν τις γνώσεις τους και να είμαστε μαζί σε αυτή τη διαδικασία ανακάλυψης του εαυτού μας. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν με αγκάλιασα εξ αρχής. Αντιθέτως, τον πρώτο καιρό προσπάθησα να πειραματιστώ με γυναίκες. Μετά τα 15 μου, που έφυγε η μαμά μου από τη ζωή, ένιωσα ότι ωρίμασα και σοβάρεψα απότομα, οπότε ήταν σαν να «αναγκάστηκα» να αγκαλιάσω τον εαυτό μου. Αυτό συνέβη και σε συνδυασμό με την επαγγελματική σταδιοδρομία που ήθελα να ακολουθήσω, την υποκριτική και συγκεκριμένα το sand up comedy, έναν χώρο που -σε αντίθεση με άλλους- έβλεπα πως το gay στοιχείο έχει θέση. Αργότερα, γύρω στα 16 μου άρχισα να κάνω φίλους, που ήταν εξαιρετικά υποστηρικτικοί μαζί μου, με βοήθησαν πάρα πολύ και κάποιοι εξ αυτών ήταν και της ίδιας σεξουαλικότητας. Αρχίσαμε τότε όλοι μαζί να πηγαίνουμε σε gay κλαμπ, κάτι που με βοήθησε ειλικρινά πολύ να με αγκαλιάσω γιατί ήταν σαν να «μπήκα» όντως στο gay community, συνειδητοποίησα, έμαθα. Τέλος και όσον αφορά την οικογένειά μου, μέχρι και σήμερα αντιμετωπίζω θέματα. Υπάρχουν ακόμη συγγενείς που με προσφωνούν «η τάδε», και με προσβάλλουν με κάθε τρόπο, ειδικά από την στιγμή που ξεκίνησα να ντύνομαι πιο θηλυκά και να βάφομαι. Φυσικά, έχω απομακρυνθεί από τους περισσότερους πια και είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού οι συγγενείς που με έχουν αποδεχτεί, με αγαπούν όπως είμαι και είναι δίπλα μου σε κάθε μου επιλογή.
Tι κλίμα επικρατεί σήμερα (2023) στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα στην Ελλάδα; Τα τελευταία χρόνια θεωρείς πως έχουμε πάει ένα βήμα μπροστά προς ένα καλύτερο μέλλον για τέτοια ζητήματα;
Υποτίθεται ότι έχουμε πάει ένα βήμα μπροστά, αλλά όχι ένα βήμα, Ο,1 του βήματος. Σίγουρα υπάρχει μια εξέλιξη, όπως οι εκδηλώσεις που γίνονται (τύπου Pride) και άλλα, όμως θεωρώ ότι είμαστε ακριβώς στο ίδιο στάδιο. Ακόμα υπάρχουν περιστατικά ρατσισμού, bulling, ομοφοβία, παλιακά μυαλά και πάντα θα υπάρχουν, αφού αυτά προέρχονται από την οικογένεια. Δεν υπάρχει κάποια μεγαλύτερη εξέλιξη και το αντιλαμβάνομαι από πάρα πολλούς παράγοντες, από ένα απλό βλέμμα μέχρι και τα social media. Και στο σημείο αυτό, θα ήθελα να τονιστεί το εξής παράδοξο: ναι μεν τα social media έχουν κάποια «κακά» -που όλοι γνωρίζουμε- αλλά έχουν βοηθήσει και πάρα πολύ στο συγκεκριμένο ζήτημα. Πλέον από εκεί μέσα έχουμε όλοι άμεση πρόσβαση στη διαφορετικότητα, μια δυνατότητα που δεν υπήρχε όταν ήμουν εγώ Γυμνάσιο.
Ωστόσο, είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι με τις νέες γενιές όλο αυτό θα εξελιχθεί, θεωρώ πραγματικά ότι θα γίνουν πολύ ωραία πράγματα και θα αγαπηθεί το gay community -ειδικά με κινήσεις όπως το να μπει το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία και στη χώρα μας. Και ελπίζω να ζω για να δω αυτή την εξέλιξη.
Ποιο απ’ όλα τα στερεότυπα που αφορούν τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα θεωρείς πιο «σκληρό»;
Ότι οι ομοφυλόφιλοι άνδρες θέλουν να είναι γυναίκες. Ότι ζουν, δηλαδή, σε ένα σώμα γυναίκας και ότι επειδή δε μπορούν να το αλλάξουν, πορεύονται με αυτό. Μεγάλο λάθος! Προσωπικά μιλώντας και επειδή αγαπώ τον εαυτό μου, δεν έχω καμία διάθεση να κάνω καμία αλλαγή, γιατί οι γκέι ΔΕΝ ζούμε όλοι σε ένα σώμα μιας γυναίκας. Αν ζούσαμε στο σώμα μιας γυναίκας θα «πηγαίναμε» σε μια άλλη κατηγορία, στην οποία θα μιλήσουμε και για αλλαγή φύλου και τα σχετικά. Αλλά δε ζούμε αιχμάλωτοι, δε ζούμε σε ένα άλλο σώμα και παλεύουμε να ζήσουμε και ή να το αποδεχτούμε ή να απαλλαγούμε από αυτό. Έχουμε δικό μας αντρικό σώμα και το αγαπάμε απλώς με κάποιες ιδιαιτερότητες, στο σεξουαλικό κομμάτι ή μη. Αν ήθελα να αλλάξω και να ζήσω σε κάποιο άλλο σώμα θα το είχα κάνει ήδη.
Πώς διαχειρίζεσαι τα αρνητικά σχόλια που μπορεί να λαμβάνεις στα social media, δεδομένων και των αρκετών followers. Τα κρατάς μέσα σου και σε επηρεάζουν; Έχεις μάθει να τα αγνοείς; Πώς το διαχειρίζεσαι όλο αυτό;
Ως ένας άνθρωπος που ασχολείται ενεργά με τα social media –και ταυτόχρονα έχει και αρκετά έντονα θηλυπρεπή στοιχεία– η αλήθεια είναι ότι λαμβάνω καθημερινά πολλά hate comments. Σίγουρα, όσο πιο έντονος και «διαφορετικός» είσαι, τόσο πιο δύσκολο είναι να σε αποδεχτείς αρχικά εσύ και ύστερα ο οποιοσδήποτε άλλος. Κι εγώ είμαι πράγματι μια περσόνα που «κάνει θόρυβο», τόσο όσον αφορά τον τρόπο που ντύνομαι όσο και τον τρόπο που μιλάω. Μετά, όμως, από τόση εσωτερική δουλειά με τον εαυτό μου έχω μάθει να μη δίνω πλέον σημασία. Σημασία θα δώσω όταν θα λάβω ένα εμπεριστατωμένο σχόλιο (γραμμένο με όμορφο και όχι υβριστικό τρόπο) από ένα προφίλ που δεν είναι ψεύτικο και που νιώθω ότι έχει ουσία αυτό που θέλει να μου πει ή μπορεί και να ισχύει. Τότε ναι, θα με απασχολήσει στο βαθμό που μπορεί να το σκέφτομαι για μέρες.
Τι πιστεύεις ότι θα μπορούσε να γίνει στην πράξη για να μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα; Π.χ. δράσεις σε σχολεία απ’ όταν είμαστε μικροί.
Για αρχή, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι υπάρχουν δράσεις, οι οποίες ουσιαστικά έχουν δημιουργηθεί προς αυτό το σκοπό, αλλά δε με βρίσκουν σύμφωνο. Για παράδειγμα, δεν είμαι υπέρ του Pride, καθώς θεωρώ ότι οτιδήποτε προσπαθεί κανείς να «περάσει» ως «φυσιολογικό» μέσω της υπερβολής χάνει την ουσία και το νόημά του. Κάτι που θεωρώ ότι επιβάλλεται να συμβεί είναι να προστεθεί το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία –κάτι που στο εξωτερικό συμβαίνει ήδη– και σαφώς το μάθημα αυτό να περιλαμβάνει και τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Με αυτό τον τρόπο, τα παιδιά θα έχουν τη δυνατότητα να ανακαλύψουν τον εαυτό τους, να αντιληφθούν τι πραγματικά θέλουν και πως μπορούν να πορευτούν με ασφάλεια σε αυτό. Κάτι που, επίσης, θα πρότεινα -και ίσως είναι και ακόμα πιο σημαντικό- είναι ο εκάστοτε γονέας να μπορέσει να κάνει προσωπική δουλειά με τον εαυτό του, ώστε στη συνέχεια να είναι σε θέση να παράσχει όλη την ενημέρωση, τη γνώση και τα εφόδια στα παιδιά του για το τι πραγματικά εστί ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Και όχι, δεν εννοώ να τους «σπρώχνουν» προς μια κατεύθυνση που δε τους αντιπροσωπεύει, αλλά να τους δώσουν τη δυνατότητα να επιλέξουν μόνοι τους τι τους αντιπροσωπεύει και τι όχι, μέσω της γνώσης.
Τι ανάγκες εξυπηρετεί η ύπαρξη μιας κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ+; Πιστεύεις ότι κάποιες φορές μπορεί να σας στοχοποιεί περισσότερο;
Η ανάγκη μιας ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας θεωρώ πως υπάρχει επειδή προσδίδει μια ασφάλεια και μια ελευθερία. Δύο λέξεις εξαιρετικά σημαντικές για εμάς. Γνωρίζοντας ότι υπάρχει μια «κοινότητα» που υπάρχουμε όλοι μαζί, με τα ίδια πιστεύω και τις ίδιες πεποιθήσεις, που σαπορτάτουμε και αγκαλιάζουμε τόσο ο ένας τον άλλον, δεν νιώθουμε μόνοι και περιορισμένοι. Αντιθέτως, είμαστε πιο προστατευμένοι, θετικοί, αισιόδοξοι, «φυσιολογικοί» και ελεύθεροι. Ειδικά εγώ, που είμαι ένας άνθρωπος με έντονα θηλυπρεπή στοιχεία, μπορώ να σου πω ότι δε νιώθω άνετα και ασφαλής όταν είμαι μόνος μου.
Πόσο εύκολο ή πόσο δύσκολο είναι -ακόμη και σήμερα εν έτει 2023- να κυκλοφορήσει κάποιος «ελεύθερα» και χωρίς φόβο με τον άνθρωπό του στο δρόμο;
Δεν είναι καθόλου εύκολο. Δε το έχω κάνει ποτέ, δεν έχω δώσει ποτέ κάποιο φιλί με κάποιο αγόρι μου στο δρόμο, για τους προφανείς λόγους. Μια φορά θυμάμαι ότι ήμουν απλώς χέρι-χέρι στην Ερμού και περάσαμε μπροστά από τρεις παρέες με straight άτομα. Το τι ακούσαμε καλύτερα να μη το σχολιάσω. Θυμάμαι, δε, ότι η τρίτη παρέα μας ακολουθούσε σε όλη την Ερμού, μέχρι που στο τέλος στρίψαμε σ’ ένα στενό και απλά μας έχασαν, γιατί δεν ξέρω που θα είχε καταλήξει η συγκεκριμένη ιστορία. Δεν είναι καθόλου αποδεκτό και θέλω να τονίσω κάτι πάνω σε αυτό το θέμα. Όσον αφορά όχι το χέρι- χέρι ή την αγκαλιά, αλλά τα υπόλοιπα (από φιλιά μέχρι και τα υπόλοιπα που συνεχίζονται), όσο περιττό το θεωρώ να συμβαίνει για τους ομοφυλόφιλους τόσο το θεωρώ και για τους straight. Μου φαίνεται ακριβώς το ίδιο το να δω ένα straight ζευγάρι να κάνει σε ένα παγκάκι ότι θα έπρεπε να κάνει στο σπίτι του. Πόσο μάλλον και για εμένα που πορεύομαι στη gay κοινότητα.
Πώς φλερτάρεις ένα άτομο όταν δε γνωρίζεις το δικό του σεξουαλικό προσανατολισμό;
Θεωρώ ότι οι γκέι έχουμε κάποιον εσωτερικό τρόπο επικοινωνίας. Το σώμα μιλάει και η γλώσσα του σώματος είναι το νούμερο ένα που παρατηρώ. Για συγκεκριμένη μερίδα ομοφυλόφιλων, όπως είναι οι πιο αρρενωποί, είναι πολύ δύσκολο να το αντιληφθείς αλλά τα ραντάρ μας λειτουργούν. Με ένα συγκεκριμένο βλέμμα και σε συνδυασμό με τη γλώσσα του σώματος είσαι σε θέση να γνωρίζεις εάν ο άλλος έχει την τάση, το σκέφτεται ή είναι ήδη ομοφυλόφιλος. Απλώς θέλει μια τριβή. Τώρα, αν ο άλλος έχει θηλυπρεπή στοιχεία, είτε είναι η φωνή, είτε η εξωτερική εμφάνιση, τότε ναι, το αντιλαμβάνεσαι αμέσως.
Έχεις δεχτεί βία από αγνώστους;
Σωματική βία από αγνώστους δεν έχω δεχτεί. Και η αλήθεια είναι ότι και ως παιδί αλλά και μεγαλώνοντας έχω υπάρξει εξαιρετικά τυχερός. Στο Λύκειο με γνώριζαν όλοι, ανήκα στην πιο μεγάλη παρέα του σχολείου και είχα πραγματικά πάρα πολύ μεγάλο support και προστασία. Και γι’ αυτό το λόγο δε μου είχε συμβεί ποτέ τίποτα. Αργότερα, θυμάμαι ένα περιστατικό που είχε συμβεί σε μια πλατεία με κάποιον που με έσπρωξε και πήγε να με κλέψει αλλά δεν ήταν κάτι σοβαρό, ούτε πήρε διαστάσεις. Όσον αφορά λεκτική βία, ναι, στο δρόμο μου έχει συμβεί πολλές φορές να μου λένε διάφορα είτε μέσα από αμάξια, είτε περαστικοί -όπως το συμβάν που σου προανέφερα- αλλά πλέον το έχω συνηθίσει και δε με επηρεάζει.
Τι σημαίνει για σένα LoveYourself;
Για μένα, ένα από τα πιο δύσκολα «κομμάτια» που καλούμαστε ως άνθρωποι να φέρουμε εις πέρας, είναι να αγαπήσουμε όλες τις πλευρές του εαυτού μας. Να αγαπάς τα θετικά σου αλλά πόσο μάλλον τα αρνητικά σου. Προσωπικά, μετά από τόσων χρόνων εσωτερική δουλειά και διεργασία ανακάλυψης του εαυτού μου -μια διαδικασία που για μένα δεν τελειώνει ποτέ-, έχω αποδεχτεί και αγαπήσει πολλά θετικά στοιχεία μου, όπως είναι η τρέλα, ο αυθορμητισμός, το χιούμορ. Από την άλλη, αρνητικά χαρακτηριστικά μου, όπως είναι τα ξεσπάσματα, η νευρικότητα, η ένταση, ναι μεν προσπαθώ να τα διορθώσω αλλά τα έχω αποδεχθεί σε ένα σημείο που δεν με «δικάζω» όταν συμβούν.
Πώς έχεις επενδύσει στην αυτοφροντίδα στην καθημερινότητά σου; Με ποιες συνήθειες σε φροντίζεις;
Αυτοφροντίδα για μένα σημαίνει εξέλιξη, ανάπτυξη. Εννοείται η άσκηση, η διατροφή -και όλα αυτά που κάνουμε όλοι λίγο ή πολύ βοηθάνε σημαντικά. Αλλά το κυριότερο για μένα είναι ο καθένας μας να πράττει με θάρρος και τόλμη, με εκείνον ακριβώς τον τρόπο που εκείνος θεωρεί ότι θα μπορέσει να βοηθήσει τον εαυτό του. Εγώ, για παράδειγμα, αυτό που κάνω καθημερινά είναι μια συνολική ανασκόπηση της ημέρας που περνάω. Κάθε βράδυ, ό,τι έχω ζήσει το ξανασκέφτομαι, επεξεργάζομαι τι συνέβη μέσα στην ημέρα μου, πως αντέδρασα, πως απάντησα, πως φέρθηκα στον άνθρωπο που είχα απέναντί μου, πως θα μπορούσα να το διαχειριστώ διαφορετικά, σε τι ήμουν σωστός και σε ποια σημεία -κατά την κρίση μου- ήμουν λάθος. Τα βάζω κάτω και τα αξιολογώ ώστε να γνωρίζω ότι, την επόμενη φορά που θα βρεθώ αντιμέτωπος με μια παρόμοια κατάσταση, θα την αντιμετωπίσω καλύτερα. Και, φυσικά, αν δεν είχα την κατάλληλη ψυχολογική υποστήριξη σε όλο αυτό -τόσο από φίλους όσο και από ειδικό- δεν νομίζω ότι θα επεξεργαζόμουν τις καταστάσεις με τον ίδιο τρόπο.
