Αντιλαμβάνομαι πως έχουμε υπάρξει για πολλές γενιές και χρόνια ως άνθρωποι αποσυνδεδεμένοι από το συναίσθημα μας. Καλώς ή κακώς η εξέλιξη μάς ώθησε στο να μάθουμε πώς να επιβιώνουμε πρώτα πριν ανθίσουμε. Έτσι, συμβαίνει παντού στη φύση. Η επιβίωση είναι το νούμερο ένα. Και το κάναμε καλά αυτό σαν είδος, επιβιώσαμε. Επιβιώσαμε πολλά δεινά και κακουχίες και συλλέξαμε όλες μας τις δυνάμεις για να αντέξουμε. Όσο αντέχαμε, όμως, τόσο οι βαθύτερες ανάγκες μας καταπιέζονταν και τόσο τα συναισθήματα μας κρύβονταν σε ένα κουτί καλά κλειδωμένο και τόσο τα αυτοάνοσα αυξάνονταν και τόσο οι εθισμοί και οι καταχρήσεις έμοιαζαν ως η «ιδανική» λύση.
Κι έφτασε η στιγμή που είπαμε «ως εδώ». Έφτασε η «μέρα» που ομάδες και ομάδες ανθρώπων επιλέξαμε την θεραπεία αντί το μούδιασμα. Κι όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν να «σπάσουν» την αλυσίδα του άγνωστου πόνου και να αποκτήσουν επίγνωση του τι νιώθουν μέσα τους. Συλλογικά είναι η πρώτη φορά στα χρονικά που συμβαίνει μια τόσο μεγάλη μαζική αφύπνιση και ανάταση.
Οι επαγγελματίες της ψυχικής υγείας πολλαπλασιάζονται ραγδαία, το στίγμα γύρω από την ψυχική υγεία σιγά σιγά μειώνεται, οι φορείς και οι οργανισμοί που συντελούν στην διαφύλαξη της αυξάνονται.
Οι γενιές μας αποφασίζουν να πάρουν τη δύναμή τους πίσω και να νιώσουν ό,τι χρειάζεται να βιώσουν.
Παρόλα αυτά, αυτό το σπουδαίο σημείο στο οποίο βρισκόμαστε εμπεριέχει μια κρυμμένη παγίδα. Μια παγίδα που είναι καλά καμουφλαρισμένη πίσω από μια σημαντική διαδικασία.
Μας ρωτώ, λοιπόν, μήπως έχουμε εθιστεί με την αναζήτηση της θεραπείας;
Μήπως η τόσο μεγάλη επιθυμία μας να θεραπευτούμε μας οδηγεί σε ένα είδους εθισμού και συνεχούς αναζήτησης μιας «λύσης»;
Μήπως η συνεχής αναζήτηση της θεραπείας υπηρετεί το ίδιο το πρόβλημα της μη επάρκειας που μπορεί να νιώθουμε μέσα μας;
Είναι αξιοσέβαστο κανείς να εργάζεται για να διευρύνει τον εαυτό του, να θεραπεύει τον πόνο του και βελτιώνει την ποιότητα της ζωής του. Επουδενί δεν αμφισβητείται αυτό.
Παρόλα αυτά, πότε σταματάει το «ψάξιμο» και που ξεκινάει η ζωή στο παρόν;
Μήπως ξεχάσαμε να ζούμε στο ενδιάμεσο; Μήπως πιστέψαμε ότι πρέπει να είμαστε «απολυτά» θεραπευμένοι για να ζήσουμε την παρούσα φάση μας;
Μήπως συνεχώς κυνηγάμε το επόμενο; Το επόμενο session θεραπείας, το επόμενο retreat, την επόμενη συνάντηση διαλογισμού, το επόμενο σεμινάριο και πάει λέγοντας
Την απολαμβάνουμε αληθινά την διαδικασία της θεραπείας ή ψάχνουμε κάτι για να γεμίσουμε το «κενό» που νιώθουμε μέσα μας;
Πιστεύω πως όλοι – άνευ εξαιρέσεων και συνθηκών, μπορούμε να γίνουμε οι θεραπευτές του εαυτού μας. Για μένα, αυτή είναι αληθινή θεραπεία, να ανακαλύπτεις μέσα σου όλα τα εφόδια για να βοηθάς ξανά και ξανά τον εαυτό σου.
Φυσικά, σε όλη αυτή τη διαδικασία μπορούμε να ζητάμε βοήθεια από θεραπευτές, coaches, συμβούλους ψυχικής υγείας, δασκάλους. Κι εκείνων χρέος τους είναι να απλώσουν το χέρι τους και να μας καθρεφτίσουν όλα αυτά τα εφόδια που έχουμε μέσα μας.
Έχουμε, όμως, μπορέσει να νιώσουμε πλήρεις στο παρόν ή άραγε αναζητούμε πάντα το επόμενο;
Υ.Γ.: Η πρόθεση αυτού του κειμένου είναι μονάχα να προβληματίσει, όχι να δώσει απαντήσεις ή συμβουλές, ούτε να ενοχοποιήσει οποιαδήποτε στάση ζωής.
