Θυμάσαι την Ελληνίδα μάνα, την κλασσική, την παραδοσιακή; Αυτή που γινόταν χαλί να την πατήσεις, που έφτιαχνε δύο φαγητά την ημέρα (ένα μεσημεριανό και ένα βραδινό), που έστρωνε τραπέζι για να φάτε όλοι μαζί και κατέληγε να τρώει μόνη της γιατί κανένας δεν την περίμενε να κάτσει, που κάθε πρωί σκούπιζε-σφουγγάριζε και τα σαββατοκύριακα έκανε και ξεσκόνισμα, που σε πήγαινε στο σχολείο-στο φροντιστήριο-στο πιάνο-στο μπαλέτο-στο ποδόσφαιρο-στο μπάσκετ, και που ενώ φαινόταν ένα κουρέλι με τον μαύρο κύκλο να πιάνει αστράγαλο (που παρεμπιπτόντως, ο αστράγαλος ήταν πρησμένος από την ορθοστασία) όταν τη ρώταγε κάποιος πώς είναι και τι κάνει εκείνη απαντούσε πάντα με ένα χαμόγελο «όλα καλά»; Εγώ τη θυμάμαι αυτή την Ελληνίδα μάνα, γιατί μεγάλωσα με μία… τη γιαγιά μου. Την υπέρτατη Ελληνίδα μάνα.
Ενώ την αγαπούσα και την εκτιμούσα για ό,τι έκανε, ο μεγαλύτερός μου φόβος ήταν μη τυχόν και γίνω σαν εκείνη. Γιατί απλά δεν ήθελα να σκέφτομαι όλους τους άλλους και τελευταίο τον εαυτό μου (αν τον σκεφτόμουν). Μέχρι τα 38 μου τα είχα πάει πολύ καλά και μετά ήρθε το παιδί.
Όταν αποφασίζεις να γίνεις γονιός, αυτομάτως αποκαθηλώνεσαι από τη μαρκίζα της ζωής σου. Γίνεσαι το δεύτερο όνομα. Τα back vocals. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το νέο πλέον πρωταγωνιστή που μοιάζει με τον ΕT με πάνα, δεν έχει δόντια, βλέπει θαμπά και μετά ασπρόμαυρα (ενώ εσύ τα έχεις δει όλα με το θηλασμό). Και μετά το βρέφος γίνεται νήπιο και αρχίζουν να συμβαίνουν τα terrible twos, τα terrible threes, τα terrible fours και ξαφνικά πριν καλά καλά προλάβεις να πάρεις μια ανάσα και κοιμηθείς σαν άνθρωπος αντιλαμβάνεσαι πως πλέον συζείς με έναν τρομοκράτη σε μέγεθος Kylie Minogue, του οποίου η αγαπημένη του λέξη είναι το «ΌΧΙ».
Παρόλα αυτά εσύ τον αγαπάς αυτόν τον μικρό Osama bin Laden, που κάθε φορά που εσύ θέλεις να ακούσεις Dr. Dre και Snoop Doggy Dog (να θυμηθείς τα νιάτα σου) εκείνος χτυπιέται και θέλει να ακούσει το soundtrack του Frozen και της Moana. Και ενώ πολλές φορές σε έχει φέρει σε σημείο να ουρλιάζεις με ηχομόνωση ένα μαξιλάρι, στο οποίο έχεις χώσει τη μούρη σου, λίγα λεπτά αργότερα και αφού ο Osama έχει επιτέλους φορέσει τις πιτζάμες του και έχει πάει για ύπνο αγκαλιά με τα 10 από τα 110 κουκλάκια του εσύ κάθεσαι και βλέπεις βιντεάκια με εκείνον στο κινητό σου και λες «μα τι γλυκός που είναι» και «πόσο καταπληκτικό ανθρωπάκι» και «καλά είναι υπέροχος».
Ευτυχώς όμως που η ανθρωπότητα έχει προχωρήσει (και πολλοί πλέον πηγαίνουν σε ψυχολόγο) και πλέον μπορούμε εμείς οι γονείς να τα λέμε ανοιχτά όλα αυτά που τραβάμε και να παραδεχόμαστε δημόσια (και χωρίς ενοχές) ότι ξέρεις κάτι ρε φίλε το να είσαι γονιός, είναι αυτό που κομψά λένε οι του εξωτερικού, pain in the ass. Το να παραδέχεσαι ότι είναι κουραστικό να είσαι μάνα (ή πατέρας) δεν είναι πλέον ταμπού (ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να είναι) και σίγουρα δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάς το παιδί σου ή ότι δεν είσαι καλό γονέας. Θυμήθηκα μία σύντομη συνομιλία που είχα με έναν πατέρα σε ένα μουσείο, που είχα πάει με τη Χλόη. Είχε δύο παιδιά και του είπα «γενναίος» και μου απάντησε «ή ηλίθιος». Βέβαια αμέσως συμπλήρωσε ότι δεν το έχει μετανιώσει που έχει δύο παιδιά και πως τα λατρεύει, αλλά τελικά θα ήταν οκ και με ένα γιατί είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά.
Σε περίπτωση που διαφεύγει σε κάποιον πάντα ήταν δύσκολο να μεγαλώνεις ανθρώπους. Εδώ είναι δύσκολο να μεγαλώνεις κουτάβι. Απλά οι παλιοί (βλ. γιαγιά μου) δεν το παραδεχόντουσαν γιατί τι θα έλεγε η πεθερά, ο σύζυγος, η γειτόνισσα, η κοινωνία. «Όλα καλά Φρόσω μου…Όλα καλά…» και το μαλλί άσπρο πριν την ώρα του. Επίσης, ας μη ξεχνάμε και πολλούς από τους γονείς των 80s παιδιών (δηλαδή των παιδιών που γεννήθηκαν στη δεκαετία του 1980) και «πάρκαραν» τα παιδιά τους στη γιαγιά και τον παππού, έστελναν τα νήπια να τους πάρουν τσιγάρα από το περίπτερο, τηγάνιζαν τον εγκέφαλο των νηπίων με άπειρες ώρες μπροστά στην τηλεόραση, και που νόμιζαν πως το εβαπορέ είναι το καλύτερο γάλα. Και αυτοί μεγάλωσαν παιδιά μεν, αλλά όχι με ορθόδοξο τρόπο δε. Αυτό που θέλω να πω είναι πως πάντα ήταν δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά, αν φυσικά ήθελες να τα μεγαλώσεις με ενσυναίσθηση.
Αυτό που έλεγα, λοιπόν, είναι ότι πλέον υπάρχει μία πάρα πολύ μεγάλη μερίδα γονέων που παραδέχονται ότι η γονεϊκότητα είναι μία full time δουλειά με βαρέα ένσημα και πως όλο αυτό το positive parenting είναι καλό στη θεωρία, αλλά στην πράξη μοιάζει σαν να προσπαθείς να διευθύνεις μία ολόκληρη ορχήστρα, χωρίς να ξέρεις ούτε τις νότες.
Στο Instagram θα βρεις δεκάδες μαμάδες να βγάζουν ψυχούλα και που πλέον πάνε να επισκιάσουν όλο αυτό το ροζ ψεύτικο συννεφάκι με χαρούμενες μητέρες που πόζαραν σε τακτοποιημένες κουζίνες, ενώ μπροστά τους είχαν δέκα αφράτα πολύχρωμα pancakes σε σχήμα κολοκύθας που είχαν φτιάξει για τον μικρό τους άγγελο. Από τις αγαπημένες μου είναι η Caitlin Murray, που είναι μονίμως κουρασμένη αλλά με καταπληκτικό χιούμορ, η Nicki Marie χωρισμένη με δύο παιδιά, η Anneliese King, η Louise Boyce μητέρα 3 παιδιών και μοντέλο, η Leslie και ο Josh Gillett πατέρας δύο κοριτσιών. Πίστεψέ με, όλοι τους έχουν συνεισφέρει στο να μην αισθάνομαι περίεργα ή να έχω ενοχές κάθε φορά που λέω πως με κουράζει να είμαι μάνα, γιατί σε κάθε τους post βλέπω κάτι από τη δική μου ζωή τώρα ως μητέρα και λέω «α είμαστε πολλοί τελικά που τραβάμε ζόρια».
Κλείνοντας, δανειζόμενη την ατάκα κάποιου αγαπημένου, θα ήθελα να υπενθυμίσω σε πολλούς που λένε πως τα παιδιά είναι σκέτοι άγγελοι το εξής: Και ο Λούσιφερ άγγελος ήταν. Και αυτό είναι μία μεγάλη αλήθεια φίλοι μου. Κουράγιο λοιπόν σύντροφοι γονείς. Θα τα καταφέρουμε. Άλλωστε τα πρώτα 18 χρόνια είναι δύσκολα.
