Δεν είμαι ιδιαίτερα αθλητική, και μεγάλος ανασταλτικός παράγοντας για να κάνω οποιαδήποτε άσκηση για βελτίωση της αντοχής μου είναι ο ιδρώτας και η εξάντληση. Ίσως γι’ αυτό πάντα φλέρταρα με την ιδέα της κολύμβησης, χωρίς όμως αυτό το φλερτ να ευοδωθεί. Έλεγα στον εαυτό μου, εδώ βλέπεις βουνό και το σκέφτεσαι να βάλεις τα αθλητικά σου και να τρέξεις, και θα πας μέσα στο κρύο να κολυμπήσεις, ντύσου-ξεντύσου, στέγνωσε μαλλιά; Κάτι ένας μικροτραυματισμός, κάτι λίγα παραπάνω κιλά, η ιδέα του να κάνω οποιαδήποτε μορφή αεροβικής άσκησης μου φαινόταν οριακά δυσάρεστη. Επειδή όμως εξίσου δυσάρεστη ήταν και η αίσθηση που είχα στην καθημερινότητά μου όταν χρειαζόταν να πιεστώ λίγο παραπάνω για να τρέξω ή να ανέβω γρήγορα τις σκάλες, πήρα τη μεγάλη απόφαση.
Ήξερα κολύμπι ή, τέλος πάντων, είχα μάθει κάποτε κάτι περισσότερο από τα βασικά, οπότε πήρα μαγιό, σκουφάκι και σανίδα και πήγα στο πλησιέστερο ανοιχτό κολυμβητήριο. Και δεν το μετάνιωσα.
Για αρχή, ο παράγοντας «ιδρώτας». Ενώ στην πραγματικότητα το σώμα ιδρώνει έντονα μέσα στο νερό (γι’ αυτό διψάμε και είναι απαραίτητο να πίνουμε νερό κατά τη διάρκεια της προπόνησης), δεν το νιώθουμε καθόλου. Αν επιλέξουμε ανοιχτό κολυμβητήριο –που το συνιστώ–, η αίσθηση ελευθερίας που σου δίνει το κολύμπι, σε συνδυασμό με τον ανοιχτό χώρο, σε κάνουν να νιώθεις μαγικά μέσα στο νερό, ενώ το ανάλαφρο αίσθημα που σε συνοδεύει όλη μέρα μετά δύσκολα περιγράφεται. Επίσης, σημαντικό είναι πως η υπερχλωρίωση του νερού στα ανοιχτά κολυμβητήρια δεν επιβαρύνει τους πνεύμονες.
Βασική επίσης είναι και η συνειδητοποίηση πως μπορούμε να «χτίσουμε» αντοχή και να κάνουμε σε σύντομο χρονικό διάστημα ολοένα μεγαλύτερες αποστάσεις, κάτι που έρχεται ακόμη και έναν μόλις μήνα αφότου ξεκινήσουμε. Για μένα ίσως αυτό ήταν το μεγαλύτερο «τυράκι» που χρειαζόμουν για να «δεθώ» με το κολύμπι. Σίγουρα αν δεν κολυμπάς από μικρός δεν περιμένεις να γίνεις πρωταθλητής. Όμως, βλέποντας κι άλλους «όψιμους» συν-κολυμβητές μου, με σταθερή προπόνηση και χωρίς υπερβολές, μπορεί αφενός το κολύμπι να γίνει μέρος της άσκησής σου αλλά και –γιατί όχι– μέσα σε έναν χρόνο να λάβεις ερασιτεχνικά μέρος σε αγώνες open water ή τριάθλου. Το κολύμπι –ειδικά στα ανοιχτά κολυμβητήρια, όπου δεν υπάρχουν οι αναθυμιάσεις του χλωρίου– «χτίζει» πνεύμονες, όπως υποστηρίζουν οι περισσότερες έρευνες, ενώ και στο κομμάτι της ενδυνάμωσης γίνεται πολύ καλή δουλειά. Όπως εξηγεί ο Γιάννης Μηλιδάκης, επικεφαλής προπονητής κολύμβησης Παναθηναϊκού ΑΟ, το κολύμπι ενεργοποιεί πολύ περισσότερες μυϊκές ομάδες από ό,τι οποιαδήποτε αεροβική άσκηση.
Τελευταίο αλλά βασικό είναι πως το νερό προφυλάσσει από κραδασμούς, οπότε δεν επιβαρύνει τις αρθρώσεις, ούτε χρειάζεται να «κουβαλάμε» το βάρος μας στην προπόνηση, οπότε δεν νιώθουμε επιπλέον κούραση από τα όποια παραπάνω κιλά.
Αρκεί να γίνει μια αρχή. Και για να γίνει μια σωστή αρχή, είτε έχουμε μια ιδέα από κολύμβηση είτε κάποτε ήμασταν εξπέρ, η βοήθεια ενός προπονητή είναι σημαντική, τόσο για να μάθουμε σωστά, όσο και για να μπούμε σε έναν ρυθμό προπόνησης.
Δεν ξέρω να κολυμπώ…
Ας υποθέσουμε ότι ξέρετε τα βασικά για να κολυμπήσετε-επιπλεύσετε στη θάλασσα, αλλά δεν ξέρετε σχεδόν καθόλου κολύμβηση. Όσο δελεαστικό κι αν είναι να πάρετε μια σανίδα και να ξεκινήσετε να κινείστε μέσα στο νερό, μόνο χρήσιμη θα είναι για εσάς σε αυτήν τη φάση η συνδρομή ειδικού, διότι μια που θα μάθετε κάτι από την αρχή, καλό θα είναι να το μάθετε σωστά. Εδώ ισχύει ένας ανορθόδοξος κανόνας, σύμφωνα με τον προπονητή κ. Μηλιδάκη: «Όσο λιγότερο καλά ξέρετε να κολυμπάτε, τόσο καλύτερη πιθανόν να είναι η εξέλιξή σας έναντι όσων γνωρίζουν να κολυμπούν έστω με κάποιο στιλ που μοιάζει με κολυμβητικό». You can’t teach an old dog new tricks, εκτός κι αν δεν ξέρει κανένα… τρικ τελικά.
Η πολυτιμότερη συμβουλή από τον προπονητή γι’ αυτή την κατηγορία επίδοξων κολυμβητών είναι «να προσπαθείτε να κολυμπάτε χαλαρά και αργά και να σκέφτεστε όπως τα παιδιά, δηλαδή τι κάνετε εδώ και τώρα, χωρίς πολλές αναλύσεις, προβολές στο μέλλον και μεγάλες αθλητικές προσδοκίες σε συνάρτηση με τον απαιτούμενο χρόνο».
Ξέρω να κολυμπώ, αλλά δεν έχω την αντοχή που θα ήθελα…
Για όσους γνωρίζουν κολύμβηση και ξεκινούν τώρα τη συστηματική άθληση, είτε επιλέξουν να κολυμπήσουν μόνοι είτε με τη βοήθεια προπονητή, ο κ. Μηλιδάκης συστήνει να μη βιαστούν και υπερβάλουν στην αρχή, γιατί το πιθανότερο είναι μετά τον πρώτο ενθουσιασμό να κουραστούν και να αρχίσουν τις αναβολές. Να ορίσουν σταθερές μέρες προπόνησης, όπως θα έκαναν και με οποιοδήποτε είδος άθλησης, και να μένουν πιστοί σε αυτό.
Ένα απλό πρόγραμμα προπόνησης που, όπως εξηγεί ο κ. Μηλιδάκης, μπορούμε να ακολουθήσουμε όλοι, για να πάρουμε μια γεύση κολύμβησης αλλά και να δούμε πόσο γρήγορα η αντοχή αυξάνεται μας, είναι το παρακάτω:
Για την αρχή:
8×25μ. αργή κολύμβηση ελεύθερο, ύπτιο / Στοπ 30″
8×25μ. σανίδα πόδια ελεύθερο (τεντωμένα πόδια και χέρια) / Στοπ 30″
4×25μ. πόδια σε ύπτια θέση (τεντωμένα γόνατα και να πιέζετε το νερό προς τα πάνω με τα πέλματα) / Στοπ 30″
4×25μ. ελεύθερο / 4Χ25 ύπτιο / 4Χ25 ελεύθερο / Στοπ 30″
Το επόμενο βήμα:
200μ. ζέσταμα – αργά (50μ. ΕΛ.-25μ. ΥΠΤ.)
6×50μ. (2 ΕΛ.-1 ΥΠΤ.) / Στοπ 30″
8×25μ. (2 ΕΛ.-1 ΥΠΤ.) / Στοπ 20″
8×50μ. (25μ. ΥΠΤ-25μ. ΕΛ. / 50μ. ΕΛ.) / Στοπ 20″
8×25μ. σανίδα πόδια ελεύθερο / 4×25μ. πόδια σε ύπτια θέση / Στοπ 20″
Πάμε λίγο πιο… βαθιά:
200μ. ζέσταμα – αργά / 8×50μ. (2 ΕΛ.-1 ΥΠΤ.) / Στοπ 20″
12×25μ. μεικτή* / Στοπ 20″ (*πεταλούδα, ύπτιο, πρόσθιο, ελεύθερο – αν σας δυσκολεύει ακόμα η πεταλούδα, κολυμπήστε μόνο τα 3 στιλ)
16×50μ. ΕΛ. / Στοπ 20″ (προαιρετικά, κάθε 50μ. ένα άλλο στιλ)
100μ. ύπτιο – αργά
Πόδια: 200μ. με σανίδα ΕΛ. / 4×50 χωρίς σανίδα πόδια ΥΠΤ. (προσοχή, η πίεση να πηγαίνει στο άκρο του ποδιού προς τα πάνω και όχι στα γόνατα) / 8×25μ. με σανίδα ΕΛ. γρήγορος ρυθμός / Στοπ 15″
Κοντά πέδιλα: 600 έως 800μ. συνεχόμενη κολύμβηση ελεύθερο (κάθε 200μ. μπορείτε αν θέλετε να κάνετε 25μ. σε κάποιο άλλο στιλ).
Τα απαραίτητα της κολύμβησης:
- Μαγιό κολύμβησης
- Σκουφάκι
- Κοντά πέδιλα κολύμβησης
- Σανίδα
- Παγούρι με νερό
