«Μαμά, κράτα μου το χέρι», μου λέει.
Και εγώ το κάνω. Βάζω τη μικρή της παλάμη μέσα στη δίκη μου και ξέρω πως έτσι νιώθει προστατευμένη από όλους της τους φόβους. Το σκοτάδι. Τους ήχους που την κάνουν να μαντεύει. Τις σκιές των δέντρων, που χορεύουν στο ταβάνι. Βάζω τη μικρή της παλάμη μέσα στη δίκη μου και νιώθω την ασφάλεια που νιώθει, γιατί κάποτε την ένιωθα και εγώ κρατώντας το χέρι της γιαγιάς μου.
Γι’ αυτό και όταν είδα τη φωτογραφία αυτή του πατέρα που κρατάει το χέρι της κόρης του, που έχει θαφτεί στα συντρίμμια, η ψυχή μου έσπασε. Το κρατούσε όλο το βράδυ, καθισμένος εκεί, δίπλα της, μέσα στην παγωνιά, ενώ ήξερε πως το παιδί του δεν ήταν πια μαζί του.
Ήταν σαν να την άκουγα να λέει «κράτα μου το χέρι», όπως το έλεγα εγώ, όπως μου το λέει η κόρη μου, κάθε βράδυ. Ήταν σαν να ένιωθα τον πόνο του γονιού, αλλά και τον πόνο της κόρης.
Νιώθω χάλια. Θέλω να μπω σε λειτουργία πτήσης. Να μη βλέπω τίποτα, να μην ακούω τίποτα, να μην ξέρω τίποτα και όταν όλος αυτός ο θρήνος τελειώσει κάποιος να με ενεργοποιήσει ξανά.
Νιώθω τύψεις. Τύψεις που εγώ είμαι εδώ… στον δυτικό κόσμο. Κάθομαι στο ζεστό μου σπίτι με την οικογένεια μου και τις γάτες μου και η ζωή μας συνεχίζεται κανονικά. Νιώθω τύψεις γιατί τα προβλήματα μου είναι το πλύσιμο των πιάτων, πόση ώρα επιτρέπεται να δει καρτούν η Χλόη και πόσες φορές την ημέρα θα τρώνε κροκέτες τα γατιά.
Και μετά ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη που κάθομαι στο ζεστό μου σπίτι με την οικογένεια και τα γατιά μου και που τα προβλήματά μου είναι αστεία. Ευγνωμοσύνη που ζω. Ευγνωμοσύνη που κρατάω το χέρι της μικρής μου και ακούω την ανάσα της, καθώς εκείνη κοιμάται με τον Τότορο πάνω από το κεφάλι της να τη φυλάει.
Μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο χάος, θλίψη και ανισότητες να επικρατούν, η ευγνωμοσύνη είναι που θα μας σώσει όλους. Το να είμαστε χαρούμενοι με όσα έχουμε και όχι προσκολλημένοι σε όλα εκείνα που δεν έχουμε. Έτσι θα αναγνωρίσουμε την καλοσύνη στη ζωή μας και θα συνδεθούμε με κάτι μεγαλύτερο από εμάς (ό,τι σημαίνει αυτό το «μεγαλύτερο» για κάθε έναν από εμάς).
Στην έρευνα της θετικής ψυχολογίας, η ευγνωμοσύνη συνδέεται έντονα και σταθερά με μεγαλύτερη ευτυχία. Η ευγνωμοσύνη βοηθά τους ανθρώπους να αισθάνονται πιο θετικά συναισθήματα, να απολαμβάνουν καλές εμπειρίες, να βελτιώνουν την υγεία τους, να αντιμετωπίζουν τις αντιξοότητες και να δημιουργούν ισχυρές σχέσεις, λένε οι ειδικοί.
Η ευγνωμοσύνη μας ενώνει, θα πω εγώ. Γιατί υπενθυμίζει σε όλους την αξία της ζωής.
Αυτές λοιπόν τις ώρες ας μην κλείσουμε τα μάτια. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας και ας βοηθήσουμε με όποιο τρόπο μπορούμε, με το να ευαισθητοποιήσουμε ή να βοηθήσουμε με κάποια δωρεά. Εάν κάνουμε δωρεά, να κάνουμε την έρευνά μας για τη φιλανθρωπική οργάνωση και να δούμε πώς διαχειρίζονται τους πόρους τους. Ό,τι και να αποφασίσουμε ας θυμόμαστε πως είναι μέρος του ευρύτερου καλού και αυτό είναι μια συλλογική προσπάθεια.
Και ας μη ξεχνάμε το πιο σημαντικό… να αγαπάμε και να κρατάμε το χέρι. Κάθε χέρι.
