Η Κατερίνα Γεωργακούλα είναι μαία. Έχει πολλά πρακτικές λεπτομέρειες να σου πει για το επάγγελμα που έχει διαλέξει να κάνει. Όμως το πιο σημαντικό πράγμα που έχει να μοιραστεί είναι όλα αυτά τα έντονα συναισθήματα που γεννιούνται μέσα από αυτό. Ας μάθουμε την ιστορία της, μέσα από τα δικά της λόγια.
Γεννήθηκα στην Αθήνα όπου και τελείωσα την Μαιευτική το 2014. Έπειτα, στα πλαίσια της πρακτικής μου άσκησης εργάστηκα στο king’s college hospital στο Λονδίνο και γυρίζοντας ξεκίνησα ως ανεξάρτητη μαία, ιδρύοντας το IROIS, μαιευτικό κέντρο όπου βρίσκεται στην Αργυρούπολη, ενώ ταυτόχρονα ολοκλήρωσα το μεταπτυχιακό μου στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης με τίτλο ‘Προγεννητικός έλεγχος – Αντισύλληψη – Τοκετός’ από την Ιατρική Σχολή.
Τώρα τελευταία σκέφτομαι συνέχεια πόσα πολλά ακόμα δεν ξέρουμε και πόσα πράγματα μαθαίνουμε από τις ίδιες τις γυναίκες και τα μωρά. Όταν ξεκίνησα δεν περίμενα ποτέ μου τη δυναμική, που κρύβει η μαιευτική.
Όχι ως μαία αλλά ως γυναίκα που έχει αποκτήσει πρόσφατα ένα παιδί και δε θα μπορούσα να φανταστώ την εγκυμοσύνη και τον τοκετό χωρίς μαία. Η μαία έχει ταυτόχρονα πάρα πολλούς και διαφορετικούς ρόλους και ένας από τους πιο σημαντικούς δεδομένων των καιρών είναι να σταθεί επιτέλους ως αυτόνομη επαγγελματίας υγείας δίπλα στις γυναίκες… Βρισκόμαστε στην εποχή όπου οι γυναίκες αναγνωρίζουν και αναζητούν εντονότερα από ότι ποτέ τα τελευταία χρόνια τη επιστημονική γνώμη και τη φροντίδα της μαίας.
Ένα άτομο που σκοπεύει να γεννήσει δεν σταματά να έχει δικαιώματα, φωνή και επιθυμίες οι οποίες οφείλουν οι επαγγελματίες υγείας, που θα την υποστηρίξουν να γεννήσει, να σεβαστούν. Εδώ θα ήθελα να προσθέσω ότι οφείλουμε να εφαρμόζουμε το informed consent για οποιαδήποτε ιατρική πράξη κάνουμε και εφόσον πάρουμε την έγκριση της γυναίκας τότε να την εφαρμόζουμε.
Τοκετός στο σπίτι, στην Ελλάδα…με λίγες λέξεις: Υπέροχες γέννες, μοναδικές οικογένειες, έντονα συναισθήματα, μέσα σε ένα καθόλου υποστηρικτικό σύστημα.
Οι πιο ανταποδοτικές εμπειρίες ήρθαν όταν καλέστηκα να υποστηρίξω γυναίκες, ενώ είχα λίγους μήνες που είχα γεννήσει. Πραγματικά εκείνο τον καιρό δεν ξέρω αν ήταν θέμα τύχης ή όχι αλλά όλες οι γυναίκες που συνεργαζόμουν ήταν απλά υπέροχες. Ένιωθα να με φροντίζουν και να με νοιάζονται αντί να τις φροντίζω εγώ. Κάναμε ραντεβού και περίμεναν μαζί με εμένα και το μωρό μου χωρίς καν να τους το ζητήσω, σε ποια άλλη δουλειά αυτό είναι εφικτό;
Από την άλλη οι μεγαλύτερες δυσκολίες της δουλειάς μας, που μου έρχονται κατευθείαν στο μυαλό είναι δύο. Το ότι δεν υπάρχει ωράριο και πολλές φορές βρισκόμαστε κοντά και φλερτάρουμε με το burn out. Εκεί απλά σταματάς και λες τώρα χρειάζομαι να ρίξω λίγο τους τόνους και να κάνω διακοπές, να κλείσω το κινητό μου (που δεν κλείνει ποτέ). Η δεύτερη είναι η διαχείριση των προσδοκιών και των συναισθημάτων πολλών γυναικών. Καλούμαστε συχνά να υπενθυμίζουμε ότι είμαστε εδώ για εσάς, αλλά δε γεννάμε εμείς αλλά εσείς, και είμαστε εκεί για όποια έκβαση και αν έχει τελικά ένας τοκετός, γνωρίζοντας πάντα ότι προσπαθήσαμε και δώσαμε τον καλύτερό μας εαυτό, γιατί κάθε τοκετός είναι μοναδικός και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Θυμάμαι όλους τους τοκετούς και πάντα κρατάω στο μυαλό μου λεπτομέρειες από τον καθένα. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι θα γινόταν ένα εξαιρετικό βιβλίο. Ένας τοκετός που μου έχει μείνει ανεξίτηλος είναι μιας κοπέλας από την επαρχία η οποία ήρθα και γέννησε στην Αθήνα στο πατρικό της σπίτι. Την θυμάμαι να είναι στην μπανιέρα της, τέλη Αυγούστου κοντά, ξημέρωνε, είχε ξεκινήσει να ανατέλλει ο ήλιος και λίγο φωτιζόταν ο χώρος από ένα μικρό παραθυράκι που είχε το μπάνιο. Οι συστολές της είχαν φτάσει σε ένα σημείο αρκετά έντονο αν σκεφτεί κανείς ότι μετά από λίγο γέννησε. Κάθε φορά που μια συστολή ερχόταν εκείνη τραγούδαγε, τραγούδαγε τόσο ωραία και μελωδικά θα έλεγε κανείς ότι ήταν σαν να καλωσορίζει ή σα να νανουρίζει το παιδί της, ένιωθα ότι του έλεγε ότι ολα θα πάνε καλά. Αλλά έχω ακόμα στα αυτιά μου τη μελωδική φωνή της και κάθε φορά που το φέρνω στη μνήμη μου συγκινούμαι με τη δύναμη και την ομορφιά της ψυχής της.
Κάθε φορά που ένα μωρό γεννιέται μαζί μας νιώθω γαλήνη, έχω την ανάγκη να πιστεύω ότι αυτά τα παιδιά θα κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο. Κρατάω πάντα μια πρόταση του Μισέλ Οντέντ στο μυαλό μου που λέει ότι η ειρήνη ξεκινάει από τη γέννηση. Σε σχέση με την εκάστοτε γυναίκα που γεννάει, ποτέ, όσο δύσκολος και αν είναι ένας τοκετός, δεν την αντιμετωπίζω με λύπηση. Ποτέ δεν έχω σκεφτεί αχ την καημένη τι περνάει τώρα, πάντα δείχνω υποστήριξη, ενσυναίσθηση και θαυμασμό γι αυτό που γίνεται στο δωμάτιο. Η ψυχή μου είναι μαζί της και αυτό έχει γίνει μέσα μου εντονότερο από όταν γέννησα και εγώ. Νιώθω μια σύνδεση.
Μετά από κάθε τοκετό τρέχω να συναντήσω με λαχτάρα το παιδί μου. Όταν πάω σε τοκετό είναι σα να σβήνει ένας διακόπτης και επικεντρώνομαι πολύ εκεί, αλλά αμέσως μόλις τελειώσει και όλα είναι τακτοποιημένα, η μεγάλη μου ανάγκη είναι να δω την κόρη μου.
Θέλεις να γνωρίσεις και άλλους ανθρώπους με όμορφες ιστορίες;
Οι άνθρωποί μας: Γεωργία Πανάγου, Νοσηλεύτρια