Είναι ο έρωτας μια μεγάλη ιστορία με μικρή διάρκεια;
Ήταν ένας μήνας πριν τα Χριστούγεννα, όταν τον είδα για πρώτη φορά. Καθόμουν στο βρώμικο πεζούλι ενός στενού στο κέντρο της Αθήνας με ένα πλαστικό ποτήρι μπύρας στο χέρι. Ήταν μεσημέρι. Πέρασε από μπροστά μου, ανταλλάξαμε μία ματιά που μου φάνηκε αιώνας ή για να γίνω περισσότερο ακριβής φάνηκε λες και έβλεπα slow mo βίντεο, σαν αυτά που τραβάμε με το κινητό. Είχε σχεδόν μακριά μαλλιά, φορούσε ένα σχεδόν vintage πουκάμισο και προχωρούσε σχεδόν νωχελικά. Όλα αυτά τα σχεδόν με οδήγησαν στο να τον ερωτευτώ στα σίγουρα.
Αν δίπλα μου καθόταν κάποιος μελετητής-επιστήμονας-νευρολόγος και όχι η Κ., θα μου έλεγε ότι αυτό που μου συνέβη ήταν πως μέσα σε 1/5 του δευτερολέπτου χημικές ουσίες, οι οποίες προκαλούν ευφορία, άρχισαν να δρουν στον εγκέφαλό μου, ενώ τον κοίταζα να περνά. Συγκεκριμένα, στην όλη διαδικασία ενεπλάκησαν 12 διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου, και στην ουσία απελευθερώθηκε ένα κοκτέιλ νευροδιαβιβαστών, όπως η οξυτοκίνη, η ντοπαμίνη, η αγγειοπρεσίνη και η αδρεναλίνη. Έπαθες ακριβώς ό,τι παθαίνει κάποιος που παίρνει μία μικρή δόση κοκαϊνης”, θα μου έλεγε με σοβαρό ύφος, φορώντας τη λευκή του ρόμπα.
“Νομίζω πως ερωτεύτηκα”, τόλμησα να εξομολογηθώ ψιθυριστά, λες και το πεζοδρόμιο είχε αυτιά και θα μπορούσε να με ακούσει.
Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή. Την έχουμε δει άπειρες φορές στο σινεμά. Αγόρι χαμογελά σε κορίτσι, κορίτσι χαμογελά σε αγόρι, μοιράζονται ένα τσιγάρο, δύο τρία άβολα βλέμματα. Ανταλλάσσουν προφίλ στο facebook. Μετά likes. Μετά μηνύματα. Μετά βγαίνουν το πρώτο τους ραντεβού. Η πόλη μυρίζει άνοιξη, η κίνηση στους δρόμους σημαίνει απλά περισσότερος χρόνος για να περάσουν μαζί μέσα στο αυτοκίνητο. Οι νύχτες που ο ένας είναι μακριά από τον άλλον μοιάζουν με κινέζικο βασανιστήριο. Τίποτα δεν μπορεί να μπει ανάμεσά τους παρά μόνο ο στρουμπουλός θεός Έρωτας με το βέλος του. Όλα τα τραγούδια φτιάχτηκαν για εμάς και τα φιλιά διαρκούν με μικρού μήκους ταινίες. Τα φιλιά – αχ αυτά τα φιλιά. Γλυκά σαν φράουλες. Εθιστικά σαν…ταχίνι με μέλι.
Leonardo Sanches/ Unsplash
Θυμάμαι πως κάποτε είχα διαβάσει μία έρευνα που υποστήριζε πως το φιλί βοηθά τον άνθρωπο όχι μόνο να διαλέξει σύντροφο, αλλά και να τον κρατήσει. Δεν είναι μόνο σημαντικό στην αρχή μίας σχέσης, αλλά παίζει το δικό του σημαντικό ρόλο και στη διατήρησή της.
Όσο ήμουν μαζί του, ήθελα χρόνο. Περισσότερο χρόνο. Τόσο χρόνο που να μπορώ να μας πάω με το μυαλό μου 25 χρόνια μετά, όπου πλέον θα μοιάζουμε και στο πρόσωπο το δικό μου θα μπορεί να δει κάποιος το δικό του και τούμπαλιν.
Και μετά…Μετά συνέβη αυτό που μου συνέβη το 2011 σε ένα φεστιβάλ στο Βέλγιο: μεσοκυκλώνας. Ένας καταγάλανος ουρανός, χωρίς ούτε ένα σύννεφο, ξαφνικά έγινε μαύρος και γέμισε με σύννεφα που έριχναν χαλάζι. Τον Έρωτα τον πήρε ένας δυνατός στρόβιλος αέρα και χάθηκε. Το πρόσωπό του δεν έμοιαζε πια με το μοναδικό έργο τέχνης που ήθελα να βλέπω όλη μου τη ζωή, ο ήχος που έκανε όταν έτρωγε δημητριακά το πρωί δεν ήταν πλέον αστείος, τα φιλιά του δεν είχαν γεύση φράουλας. Ο έρωτας είχε χαθεί.
Μπαίνει και πάλι στο προσκήνιο ο μελετητής-επιστήμονας και αυτή τη φορά με ενημερώνει ότι σύμφωνα με έρευνα 40 ετών του ψυχολόγου John Gottman, ο οποίος μελέτησε συμπεριφορές ζευγαριών, υπάρχουν τέσσερα πράγματα που σκοτώνουν μία σχέση ακαριαία: επαναλαμβανόμενη κριτική, σαρκασμός, περιφρόνηση, μηδαμινή επικοινωνία.
Με απλά λόγια όταν παραγνωριζόμαστε γρήγορα, μάλλον χωρίζουμε και γρήγορα. Φαίνεται πως ο έρωτας είναι σαν τη μαγεία. Κάποια στιγμή παύεις να πιστεύεις σε εκείνον, όπως ακριβώς όταν μεγαλώνεις που παύεις να πιστεύεις στο λαγό που βγήκε ξαφνικά μέσα από το καπέλο, στα παραμύθια και στον Άγιο Βασίλη. Δεν μπορείς να προσδιορίσεις το πότε θα σου συμβεί. Κάποια στιγμή η πραγματικότητα σε κερδίζει. Και όλο αυτό μοιάζει να μην μπορείς να το εμποδίσεις. Ίσως να μπορείς να το επιβραδύνεις. Ή ίσως κάποια στιγμή να σταματήσεις να κυνηγάς το πυροτέχνημα και να γευτείς τη γλύκα της αγάπης, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως συμβιβάζεσαι με αυτούς που σκοτώνουν τον έρωτα.
“Μην αγχώνεσαι. Την επόμενη φορά θα τα καταφέρεις. Όλα είναι θέμα timing”, είπα στον εαυτό μου κοιτώντας τον καθρέφτη δίπλα από την εξώπορτα και έφυγα με την οδοντόβουρτσά μου μέσα στην τσάντα και το αγαπημένο μου φούτερ στα χέρια.
