Γεννήθηκα έξω από την Καλαμάτα, αλλά όταν ήμουν 1 έτους οι γονείς μου μετακόμισαν μέσα στην Καλαμάτα. Γεννήθηκα μέσα στην Κατοχή, το 1943. Με έπλεναν μέσα σε ένα ρυάκι που περνούσε. Ο πατέρας μου με βούταγε μέσα και ίσως γι’ αυτό να συνήθισα και το κρύο νερό, που μου αρέσει. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν μέσα στην τραγικότητα. Οι γονείς μου πριν από εμένα είχαν τρία παιδιά, τα οποία σκοτώθηκαν από γερμανική βόμβα. Ήταν σε ένα καταφύγιο στο Αιγάλεω και έπεσε βόμβα. Ο πατέρας μου ήταν οδοντοτεχνίτης και σιγά-σιγά η δουλειά του τον πήγε στην Καλαμάτα, ώστε να είναι και μακριά από τα οδυνηρά που συνέβαιναν στην Αθήνα. Έζησα παιδικά χρόνια μέσα στο κλάμα της μάνας μου, και έκλαιγα κι εγώ για να της συμπαρασταθώ. Ήθελα όμως πάντα κι αυτό το, πώς να το πω, περίεργο… το να ζήσω και καλά. Είχα κάποια ξαδέρφια που τα φιλοξενούσαμε πού και πού. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Πιο μεγάλα από μένα. Η ξαδέρφη μου έκανε γυμναστική. Ό,τι μάθαινε στο σχολείο ερχόταν και το έκανε και στο σπίτι, κι εγώ ζήλευα. Πήγαινα κοντά της και έκανα ό,τι έκανε. Με τον ξάδερφό μου χορεύαμε βαλς που ακούγαμε στο ραδιόφωνο. Θυμάμαι να με παίρνει στα χέρια του και να με πετάει ψηλά στον ουρανό. Παρ’ όλο που με τη μητέρα μου έκλαιγα, ευτυχώς είχα αυτά τα δύο παιδιά ως παρηγοριά.
Έφυγα από την Καλαμάτα στα 19 μου για να σπουδάσω στην Αθήνα πολιτικός μηχανικός. Δούλεψα 25 χρόνια. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια παντρεύτηκα κι έκανα δύο παιδιά. Κατάφερα να πάρω μειωμένη σύνταξη κι έτσι παραιτήθηκα – εκεί πριν από τα 50. Το μεγάλο μου όνειρο ήταν να γίνω μπαλαρίνα. Όλη αυτή βέβαια την αγάπη μου για την κίνηση και τον χορό την είχα θάψει μέσα μου. Ούτε ο πατέρας μου, παρότι αγαπούσε τις τέχνες και το θέατρο, αλλά ούτε και ο άντρας που επέλεξα ήθελαν να διανοηθούν εγώ να ακολουθήσω ένα καλλιτεχνικό μονοπάτι. Ο γάμος μου ήταν δύσκολος. Βγήκα από αυτόν ανήμπορη να πάρω αποφάσεις για τη ζωή. Ήμουν σε κατάθλιψη. Τα βράδια δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τη στενοχώρια μου. Τελείωνα από τη δουλειά και πήγαινα στη θάλασσα να κολυμπήσω και θυμάμαι να με παίρνει ο ύπνος πάνω στα βράχια. Είχα καιρό να τα πω αυτά και, συγχωρέστε με, αλλά κλαίω τώρα που τα θυμάμαι. Μέχρι που μια φίλη μου μού είπε: «Τι σου αρέσει να κάνεις επιτέλους; Κάνε αυτό που σου αρέσει». Και της απάντησα: «Ο χορός». Ο χορός και η θάλασσα με γιάτρεψαν.
Φωτογραφία: Νίκος Μαλλιάκος
Γύρω στα 45 μου γράφτηκα σε μια σχολή χορού. Έκανα 4,5 χρόνια χορό. Έκανα κλασικό χορό για να πάρω τις βάσεις, μετά έκανα σύγχρονο, τζαζ, χοροθέατρο. Είναι μεγάλη βλακεία να μιλάμε για ηλικίες. Αν θέλεις κάτι, μπορείς να το κάνεις, έστω να το δοκιμάσεις, όσων χρόνων κι αν είσαι. Εγώ το έκανα. Και το έκανα ακόμα περισσότερο όταν δεν είχα πλέον σύντροφο ή γονείς να με κατευθύνουν. Αφού όταν πέθαναν οι γονείς μου ένιωσα ότι ελευθερώθηκα. Από τη μία ήταν πολύ καλοί άνθρωποι, αλλά από την άλλη ήθελαν να ζω μέσα στα δικά τους κουτάκια.
Έσπασα τον μηνίσκο μου, δεν μπορούσα να κάνω τα πηδήματα και τότε ήταν που είπα στον εαυτό μου «μήπως, Λένα, να είσαι λίγο ρεαλίστρια και να κάνεις αυτό που σε ωφελεί;» Τότε ακουγόταν κάπως η yoga. Πολύ λίγο. Οι ίδιες οι χορεύτριες, οι συμμαθήτριές μου, είχαν αρχίσει να συζητάνε για τα σωματικά οφέλη της yoga και σκέφτηκα να δοκιμάσω. Ξεκίνησα μαθήματα με μια δασκάλα που μου έλεγε για μία ολόκληρη ώρα πώς να είναι κατακόρυφη η σπονδυλική στήλη. Εγώ όμως ήθελα κάτι παραπάνω. Εκείνη την εποχή άκουγα και για Ινδία. Εγώ ακόμα μέσα μου ήμουν τραυματισμένη και από τα παιδικά χρόνια και από τη συζυγική ζωή. Έψαχνα να βρω βαθιά τον εαυτό μου. Έψαχνα να βρω τον τρόπο να καταφέρω να γελάσω. Έλεγα δεν είναι δυνατόν όλοι να γελάνε κι εγώ να μην μπορώ να γελάσω ούτε με ανέκδοτα, ούτε με τίποτα. Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία και διάβαζα και διάφορα βιβλία. Μου αρέσει που πλέον οι σύγχρονοι ψυχολόγοι και όσοι είναι δοσμένοι στα εναλλακτικά σού μιλάνε εδώ, στο παρόν. Βέβαια, κάποτε πρέπει να βγάλεις και τα περασμένα από μέσα σου.
Το πρώτο ταξίδι που έκανα στην Ινδία ήταν το 2000. Έκατσα τρεις μήνες. Όταν έφευγε το ’99 και άλλαζε η χιλιετηρίδα, εγώ ήμουν σε μια τεράστια αίθουσα στο άσραμ του Osho μαζί με ανθρώπους από όλο τον κόσμο και κάναμε διαλογισμό. Εκεί ήταν επίσης ορχήστρες από διάφορες χώρες και έπαιζαν μουσική. Έκσταση μας έπιασε από τον πολύ χορό. Εκείνο που ήθελα να βιώσω ήταν πώς θα είμαι στο τώρα, να μη σκέφτομαι καθόλου το παρελθόν. Και πραγματικά παντού στο άσραμ έλεγε «Enjoy the present», «Enjoy the moment». Έχω κάνει τέσσερα ταξίδια στην Ινδία και στην Ινδονησία. Πάντα μόνη μου. Σε αυτά τα ταξίδια μου γνώρισα την ashtanga yoga. Ο πρώτος μου δάσκαλος λεγόταν Shiva. Σε ένα ταξίδι μου στη Βόρεια Ινδία έκανα πρακτική με έναν δάσκαλο εύσωμο, με κοιλιά, και όλες τις asanas έβαζε τις καλές μαθήτριες να τις δείχνουν. Το πτυχίο της yoga το πήρα στην Ελλάδα. Όλα όμως τα έμαθα στην Ινδία. Ακόμα και τη στάση κεφαλής, μου είπε τη λεπτομέρεια για να την κατακτήσω μια φίλη Γερμανίδα που γνώρισα στην Γκόα. Σήμερα, στα 78 μου, κάθε πρωί που ξυπνάω κάνω τη στάση αυτή για 40 αναπνοές. Με τη yoga και με το να διδάσκω μπήκα στην κατάσταση να είμαι υποχρεωμένη απέναντι στον εαυτό μου και στους άλλους ανθρώπους να δίνω ό,τι καλύτερο ξέρω και να τους θεραπεύω.
Φωτογραφία: Νίκος Μαλλιάκος
Είμαι ανοιχτός άνθρωπος. Μιλάω. Σε κάποιες διακοπές μου σε ελληνικό νησί συνάντησα μια Γαλλίδα και μια Αγγλίδα που έκαναν διαλογισμό. Μόλις τις είδα σκέφτηκα ότι κάτι μας ενώνει και τις πλησίασα. Γίναμε φίλες. Από αυτές άκουσα για τη Rainbow κοινότητα, η οποία θα έκανε τη συνάντησή της τότε στη βόρεια Εύβοια. Ήμουν περίεργη και τις ακολούθησα. Από τότε έχω πάει σε πολλές συναντήσεις τους. Στην Ιταλία, στη Γαλλία, στη Ρουμανία. Στη Ρουμανία έφτασα πάνω στο βουνό, φορτωμένη με έναν σάκο στην πλάτη, και μου είπαν «welcome home». Όντως ένιωθα σαν στο σπίτι μου. Όταν με ρώτησαν πώς θέλω να με φωνάζουν, τους είπα Θάλασσα. Αυτό είναι το όνομά μου.
Σκοπός μου ήταν πάντα να ζω απολαυστικά την κάθε μου στιγμή. Μπορώ να πω πια ότι το έχω πετύχει.
Σου άρεσε αυτή η ιστορία;
Διάβασε επίσης: Οι άνθρωποί μας: Σωτήρης Φωκέας, καλλιτέχνης, street artist
Τσέκαρε και αυτό: Οι άνθρωποί μας: Γεωργία Πανάγου, Νοσηλεύτρια
