Όταν ξεκίνησα να κρατώ ημερολόγιο, το περίφημο journaling (για τους πιο cool από μένα), έγραφα για εφηβικούς έρωτες και φιλικές διαμάχες με φωσφοριζέ στιλό και μεγάλα, στρογγυλά, ολοκάθαρα γράμματα. Θυμάμαι ένα ημερολόγιο με σκληρό, λουλουδάτο εξώφυλλο και κλειδαριά. Πολλά, ίσως και λιγότερα, άλλαξαν από τότε.

Στην ενήλικη ζωή μου, καλωσόρισα ξανά αυτή την πρακτική στην καθημερινότητά μου, αλλά σε διαφορετική διάσταση. Ναι, γράφω ακόμα σε χαρούμενα τετράδια, δίχως κλειδαριές αυτή τη φορά, και με τα ίδια γράμματα που θυμίζουν γραμματοσειρά. Αντί για πολύχρωμα στιλό, χρησιμοποιώ κυρίως καλοξυσμένα ή μηχανικά μολύβια (Θεέ μου, αγαπώ τα μολύβια). Προτιμώ τα μαλακά εξώφυλλα για να είναι πιο ελαφριά και τα μολύβια γιατί, εκτός των άλλων, αγαπώ και τις γόμες (αν έχεις μολύβι έχεις και γόμα). Το γράψιμο με μολύβι με αποφορτίζει, με χαλαρώνει, με διαλογίζει. Γι’αυτό δεν γράφω στo κινητό μου, όπως κι εσύ «βιβλιοφάγε» (αν είσαι) δεν διαβάζεις βιβλία στο Kindle.

Η εμπειρία μου με το προσωπικό ημερολόγιο
Los Muertos Crew / Pexels

Η συλλογή μου περιλαμβάνει τόσα τετράδια που μπορώ πλέον να υπερηφανεύομαι (αν υπάρχει υγιής περηφάνια για κάτι τέτοιο), τα οποία και έχουν αξιοποιηθεί στο έπακρο – είναι γραμμένα μέχρι και στην τελευταία σπιθαμή των οπισθόφυλλων. Το τετράδιο που θα φιλοξενήσει ένα κομμάτι του συνειδητού μα βαθυστόχαστου νου μου επιλέγεται σχεδόν ιεροτελεστικά και χρειάζεται να πληροί μία προϋπόθεση: να είναι αισιόδοξο, πολύχρωμο, φωτεινό, να αποπνέει, τέλος πάντων, κάτι ελπιδοφόρο. Μέχρι να το ανοίξεις. Βουτιά στο σκοτάδι.

Το τελευταίο μου τετράδιο έχει τυπωμένο στο εξώφυλλο με funky γραμματοσειρά το σοφό ρητό “just do fun” (τώρα που το γράφω, γελάω κι εγώ). Ένα τετράδιο που προτάσσει τη διασκέδαση ως τρόπο ζωής, αλλά γράφεται με ανησυχία, αρνητισμό, υπερανάλυση, και ανασφάλεια.

Και τότε συμβαίνει κάτι υπέροχο.

Η σκέψη βγαίνει από μέσα προς τα έξω. Από το μυαλό στο χαρτί. Και έτσι, σχεδόν άθελά μου, την παρατηρώ και συνειδητοποιώ ότι να, αυτό σκέφτομαι, αλλά είμαι αυτό που σκέφτομαι; Το προσωπικό ημερολόγιο με έχει βοηθήσει να αμφισβητώ την αρνητική σκέψη και να την αντικαθιστώ με μία εναλλακτική. Αντίστοιχα, γράφοντας για θετικά βιώματα και αισιόδοξες σκέψεις συνειδητοποίησα πως ο νους μου περνά ελάχιστο χρόνο, για να εστιάσει σε ό,τι καλό συμβαίνει – μέχρι να το δει γραμμένο. Αν σε κάποιο σημείο ταυτίζεσαι με το μοίρασμα μου, είναι πολύ πιθανό το γράψιμο στο χαρτί να σε ανακουφίσει. Δοκίμασε! Με στιλό, μολύβια, μαρκαδοράκια, πενάκια, πολύχρωμα, μπλε ή μαύρα.

Το ίδιο τετράδιο το περιφέρω αδιάκοπα, από το σπίτι στις συνεδρίες ψυχοθεραπείας και τούμπαλιν. Το προσωπικό ημερολόγιο με βοηθά στο ψυχοθεραπευτικό μου «ταξίδι» για τον πιο απλό και πρακτικό λόγο: πώς αλλιώς, υποτίθεται, ότι θα ανακαλώ τα διαμαντάκια που ακούω στις συνεδρίες και λαχταρά η ψυχή μου να ξανά διαβάσει, ειδικά τις δύσκολες μέρες; Ή πώς αλλιώς θα θυμάμαι έστω κάποιες από τις… περίεργες σκέψεις που με βασάνισα και θέλω να τις μοιραστώ και να τις ερμηνεύσω; Αν ξεκινάς τώρα το μονοπάτι της ψυχοθεραπείας ή ακόμα κι αν δεν έχεις δοκιμάσει ποτέ να κάτσεις απέναντι από τον ψυχοθεραπευτή σου με κασετίνα και τετράδιο αγκαλιά, σου προσφέρω μία ανοιχτή πρόσκληση για να το κάνεις.

Πριν κλείσω αυτό το αποκαλυπτικό, βιωματικό κείμενο θέλω να ξέρεις ότι δεν ξυπνάω κάθε πρωί πίνοντας χλιαρό νερό με λεμόνι, φορώντας eye patches και κάνοντας 15-λεπτά-journaling. Το «σκέφτομαι και γράφω» μπορεί να είναι ρεαλιστικό και να ακολουθεί την καθημερινότητα και τις ανάγκες σου. Ναι, το δικό μου τετράδιο γεμίζει με λέξεις σχεδόν κάθε μέρα, σε στιγμές που το αισθάνομαι πραγματικά, χωρίς να ακολουθεί προκάτ «wellbeing ρουτίνες» (disclaimer: δεν τις απορρίπτω). Ευχή μου να επιστρέφω σε αυτό το συναίσθημα που βιώνω όταν γράφω κάτι αυθόρμητο και αληθινό. Αυτό έγραψα σήμερα – εδώ και στο ημερολόγιο μου.