7,7 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο…
Μην επιτρέψεις ποτέ η γνώμη κάποιου να σταματήσει τη δική σου εξέλιξη.
Είναι αλήθεια και κατανόηση όλων μας ότι είμαστε οι πιο αυστηροί και απόλυτοι κριτές του εαυτού μας. Ο τρόπος που μιλάμε στον εαυτό μας, οι απαιτήσεις που έχουμε από αυτόν, η δυσκολία να αποδεχτούμε κάποια συναισθήματα, είναι αρκετά για να βάλουμε την ζωή και τον εαυτό μας απέναντι μας και να αρχίζουμε την ανελέητη κριτική.
Καθοριστική συμβολή σε αυτό έχει η σύγκριση, και φυσικά ο χώρος που αφήνουμε για τη γνώμη των άλλων.
Εάν ακούσουμε κάτι κακό για εμάς, συνήθως η πρώτη σκέψη είναι να τα βάλουμε με τον εαυτό μας και με μία ενοχική διάθεση πιθανότατα να δώσουμε δίκαιο στον απέναντι. Η δεύτερη σκέψη είναι να εκλογικεύσουμε την στάση μας και να βρούμε τρόπους να δικαιολογήσουμε την πράξη μας.
Στην ουσία όμως, η αυτοκριτική για τους λάθος λόγους δεν μας εξελίσσει. Μας μπερδεύει περισσότερο. Μας αποπροσανατολίζει.
Νομίζω ότι και οι δύο αυτές συμπεριφορές μπορεί επιφανειακά να δείχνουν ενήλικη σκέψη, στην ουσία όμως είναι παιδικές και ποτισμένες με φόβο. Το πιο πιθανό είναι να γίνονται ασυνείδητα και αυτόματα μέσα από μία διαδικασία επιβίωσης που υιοθετήσαμε σε πολύ μικρή ηλικία. Είναι δύσκολο να διακρίνουμε αυτή την αυτοματοποιημένη αντίδραση φυσικά ακόμη πιο δύσκολο να αποδεχτούμε τη ρίζα της.
Ο φόβος όμως της αποδοχής και της απόρριψης για κάθε έναν από εμάς έχει και το ανάλογο τίμημα. Είναι δική μας απόφαση να εμπιστευτούμε το σύστημα αξίων και ικανοτήτων που έχουμε. Είναι δική μας απόφαση να αγκαλιάσουμε και το αποτέλεσμα αυτής μας της επιλογής. Έτσι μόνο μπορούμε να εμπιστευτούμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας.
Εάν κάνουμε την δική μας άφοβη και ειλικρινή απογραφή καθημερινά, μπορούμε να διακρίνουμε που έχουμε συμπεριφερθεί με εγωισμό, αλαζονεία, δόλο, ιδιοτέλεια, απέναντι σε εμάς ή σε άλλους και να το διορθώσουμε την ίδια ή την επόμενη ημέρα. Η αποδοχή του εαυτού μας, ό,τι και να είναι, προέχει της αποδοχής των άλλων.
«50% acceptance and 50% progress πρέπει να είναι η ζωή σου καθημερινά», μου λέει πάντα ο Νικος στις συζητήσεις μας λίγο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο . Είναι μια μορφή ελευθερίας απέναντι στην ζωή, αλλά και στο στο τί θα σου πουν «οι άλλοι», που σιγά σιγά σου δημιουργεί ικανοποίηση, προσωπική χαρά, αλλά και δέσμευση απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.
Όταν αυτό το κατακτήσουμε, θα ανοίξει ο δρόμος μπροστά μας μαγικά και θα ακολουθήσουμε το δικό μας δρόμο και το δικό μας όνειρο. Μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει ότι είναι δικό μας.
Οι πιο όμορφες και συναρπαστικές ιστορίες είναι από ανθρώπους που δεν έκαναν αυτό που έπρεπε αλλά αυτό που έλεγε η καρδιά τους και το ένστικτό τους.
Όπως λένε η δεύτερη ζωή ξεκινά όταν αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις μόνο μια…
