Υπάρχει αυτό που ονομάζεται ‘relationship material’ και πρόκειται για την διάθεση και τις δυνατότητες να είμαστε σε μια ερωτική σχέση, να δίνουμε και να λαμβάνουμε και γενικά, να επιθυμούμε την συντροφικότητα. Όμως υπάρχει και το άλλο σενάριο. Αυτό όπου οι πεποιθήσεις μας και/ή οι προηγούμενες εμπειρίες μας, φαίνεται να μας έχουν φτάσει σε ένα αδιέξοδο, όπου αμφιβάλλουμε για την ικανότητα μας να επιλέγουμε ερωτικούς συντρόφους, αλλά και να δημιουργούμε υγιείς σχέσεις. Τι πάει στραβά τελικά;
Φόβος δέσμευσης: Γιατί το να κάνω σχέση με αγχώνει; Η απάντηση
Οι περισσότεροι που νιώθουν τις σχέσεις ως Γολγοθά, άγχος και υπάρχει φόβος δέσμευσης, έχει φανεί να βρίσκουν προβλήματα συχνότερα στα παρακάτω σημεία:
Η απόρριψη
Ο φόβος πως δεν θα μας θέλει ο άλλος, ο πόνος της πραγματικής ή της ενδεχόμενης απόρριψης, είναι αρκετά δυσάρεστες συνθήκες που δεν είναι εύκολο να διαχειριστούμε. Όμως είναι ρεαλιστικό να συμβούν. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν χρειάζεται να βλέπουμε σαν καταστροφή το ενδεχόμενο να μην ταιριάξουμε με έναν σύντροφο που διαλέξαμε, παρά να επιστρέψουμε στην αρχή και σε όσα δικά του μας γοήτευσαν, να δούμε μέσα σε αυτά τι δεν ήταν πραγματικό ή τι είχαμε δει εμείς με τον τρόπο που ταίριαζε στις ανάγκες μας.
Η ντροπή
Η συστολή που έχει κανείς όταν τον πλησιάζουν σε επίπεδο σχέσης μπορεί να γίνει πρόβλημα και, τελικά, φόβος δέσμευσης. Όσο και αν είναι επιθυμία, μπορεί η ανησυχία μήπως γίνει λιγότερο αρεστός, μήπως φανούν χαρακτηριστικά που θεωρεί ως ελαττώματα, να κρατά πίσω τον αυθορμητισμό και την θέση του να παίρνει το άγχος και η αποφυγή. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο σύντροφος να μην μπορεί να πλησιάσει αλλά ούτε και να μάθει τα πραγματικά συναισθήματα που υπάρχουν για εκείνον.
Η ζήλια
Αντίθετα, η υπερεμπλοκή, η καχυποψία και η δυσκολία αμεσότητας στην επικοινωνία, δημιουργούν πολλαπλά περιστατικα έντασης και ζήλιας που μετατρέπουν την σχέση σε πεδίο μάχης. Οι πεποιθήσεις περί ζήλιας, ξεκινούν από τις προσωπικές απόψεις που υποστηρίζουν πως δεν είμαστε αρκετά σημαντικοί ή άξιοι για να μας θέλουν, για να το διαχειριστούμε λοιπόν αυτό, απλά ψάχνουν τρόπους να το επιβεβαιώσουμε ή να το αμφισβητήσουμε και έτσι η σχέση χάνει την ουσία της.
Η οικειότητα
Από σκέψεις μέχρι χώρο, από συναισθήματα μέχρι εμπειρίες, στις σχέσεις το μαζί νοηματοδοτείται από την κοντινότητα και την οικειότητα που μοιραζόμαστε. Αλλά υπάρχουν και τα ατομικά όρια που έχει ο καθένας για να ορίσει τι και πόσο θέλει να πλησιάσει αλλά και να αφεθεί. Δεν είναι απαραίτητο τα όρια των δύο συντρόφων να είναι όμοια, είναι όμως χρήσιμο να υπάρχει ειλικρινής και άμεση επικοινωνία αναφορικά σε αυτά, ώστε να προληφθούν παρεξηγήσεις και παρερμηνείες.
Η βάση όλων των αυτών των εμποδίων, βρίσκεται στις συμπεριφορές, τις σκέψεις, τις συνθήκες, τα πιστεύω που έχουμε στο μυαλό μας κάτω από τον τίτλο ‘σχέση’. Και το σύνολο αυτό, δημιουργείται από την αρχή της ζωής μας και χρωματίζεται από την σχέση φροντίδας που αναπτύσσουμε με την μητέρα μας (ή όποιον μας φροντίζει στα πρώτα χρόνια της ζωής μας που είμαστε παιδιά). Με βάση το ξεκίνημα μας στις διαπροσωπικές σχέσεις, η θεωρία του δεσμού (John Bowlby), μας εξηγεί και μας βοηθά να μάθουμε πολλά για τον εαυτό μας αλλά και τις σχέσεις μας-τόσο τις προηγούμενες όσο και τις επόμενες. Η δυσκολία ξεκινά από το σημείο που περιμέναμε πως όλα θα είναι εύκολα γιατί θα είναι κάποιος εκεί για να μας φροντίσει και να μας αγαπήσει. Συχνά αυτό δεν συμβαίνει όπως το φανταζόμαστε όμως και καταλήγουμε να δυσκολευόμαστε να το αναγνωρίσουμε αν έρθει σε οποιαδήποτε άλλη μορφή.
