Οι εξωσυζυγικές σχέσεις δεν είναι αυτές που κάποτε ήταν γιατί οι γάμοι δεν είναι πλέον αυτοί που ήταν. Για πολλά χρόνια στην ιστορία, και σε πολλά μέρη του κόσμο (ακόμα και σήμερα), ο γάμος ήταν μία ρεαλιστική συμμαχία, η οποία εξασφάλιζε οικονομική σταθερότητα και κοινωνική συνοχή. Τα περισσότερα σύγχρονα δυτικά ζευγάρια δεν βλέπουν το γάμο ως μία οικονομική σύμπραξη, αλλά ως ένα συναισθηματικό δέσιμο από επιλογή μεταξύ δύο ξεχωριστών ατόμων, που δεν βασίζεται στο καθήκον και στην υποχρέωση, αλλά στην αγάπη και στη στοργή.
Ποτέ άλλοτε οι προσδοκίες μας για το γάμο δεν ήταν τόσο τεραστίων διαστάσεων. Ακόμα θέλουμε τα πάντα που η παραδοσιακή οικογένεια προσφέρει – ασφάλεια, αξιοπρέπεια, ιδιοκτησία και παιδιά – αλλά τώρα θέλουμε και από το σύντροφό μας να μας αγαπά, να μας θέλει, να ενδιαφέρεται για εμάς. Πρέπει να είμαστε οι καλύτεροι φίλοι, ο νούμερο ένα έμπιστος ο ένας για τον άλλον και παθιασμένοι εραστές συγχρόνως.
Μέσα στον μικρό κύκλο της γαμήλια μπάντας υπάρχουν πολύ αντιφατικά ιδανικά. Θέλουμε αυτόν που επιλέγουμε να μας προσφέρει σταθερότητα, ασφάλεια, προβλεψιμότητα και αξιοπιστία. Και θέλουμε το ίδιο ακριβώς άτομο να έχει έναν αέρα μυστηρίου, να μας προκαλεί δέος, να είναι περιπετειώδης και να παίρνει ρίσκα. Περιμένουμε την ηρεμία και τον τυφώνα, την οικειότητα και το κάτι καινούργιο, τη ρουτίνα και την έκπληξη. Επινοήσαμε έναν νέο Όλυμπο, όπου η αγάπη θα παραμείνει άνευ όρων, η οικειότητα συναρπαστική και το σεξ ανεπανάληπτο, με το ίδιο άτομο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και τα θέλω μας συνεχίζουν να μεγαλώνουν.
Ζούμε επίσης στην εποχή των δικαιωμάτων, όπου η προσωπική ολοκλήρωση, πιστεύουμε, είναι το χρέος μας. Στη Δύση, το σεξ είναι ένα δικαίωμα που συνδέεται με την ατομικότητά μας, την αυτοπραγμάτωση και την ελευθερία μας. Έτσι, οι περισσότεροι από εμάς παντρεύονται μετά από χρόνια σεξουαλικού νομαδισμού. Μέχρι να πούμε το “Ναι’, έχουμε κάνει one night stands, έχουμε βγει ραντεβού, έχουμε συγκατοικήσει και έχουμε χωρίσει. Παλιά παντρευόμασταν και κάναμε σεξ για πρώτη φορά. Τώρα παντρευόμαστε και σταματάμε να κάνουμε σεξ με άλλους. Η συνειδητή επιλογή που κάνουμε για να χαλιναγωγήσουμε τη σεξουαλική μας ελευθερία είναι απόδειξη της σοβαρότητας της δέσμευσής μας. Γυρνώντας την πλάτη μας σε άλλες αγάπες, επιβεβαιώνουμε τη μοναδικότητα του «σημαντικού άλλου» μας: «Έχω βρει τον Ένα. Μπορώ να σταματήσω να ψάχνω». Η επιθυμία μας για τους άλλους υποτίθεται ότι εξατμίζεται ως εκ θαύματος, νικημένη από τη δύναμη αυτής της μοναδικής έλξης.
Όρκοι αιώνιας αγάπης ανταλλάσσονται ανάμεσα στα ζευγάρια που ετοιμάζονται να παντρευτούν και υποσχέσεις ότι ο ένας θα είναι για τον άλλον από αδερφή ψυχή και εραστής μέχρι δάσκαλος και ψυχολόγος. Σε μία τέτοια ένωση γεμάτη από ευτυχία, γιατί να λοξοδρομήσουμε; Η εξέλιξη των επισημοποιημένων σχέσεων μας έχει φέρει σε ένα μέρος όπου πιστεύουμε ότι η απιστία δεν πρέπει να συμβαίνει, αφού όλοι οι λόγοι έχουν αφαιρεθεί και έχει επιτευχθεί η τέλεια ισορροπία ελευθερίας και ασφάλειας.
Και παρόλα αυτά λοξοδρομούμε. Η απιστία συμβαίνει στους κακούς γάμους και στους καλούς γάμους. Συμβαίνει ακόμα και σε ελεύθερες σχέσεις, όπου το εξωσυζυγικό σεξ διαπραγματεύεται προσεκτικά εκ των προτέρων. Η ελευθερία να φύγεις ή να χωρίσεις δεν έχει κάνει την απιστία ξεπερασμένη. Γιατί λοιπόν οι άνθρωποι απατούν; Και γιατί οι ευτυχισμένοι άνθρωποι απατούν;
Η διάσημη ψυχοθεραπεύτρια Esther Perel εξηγεί ακριβώς τους λόγους στην παρακάτω TED ομιλία της
