Γιατί κλαίμε στη yoga; Αρχικά να πούμε ότι ναι, μπορεί να κλάψεις στη yoga. Τώρα το γιατί είναι μία σχετικά απλή υπόθεση. Την πρώτη φορά που έβαλα τα κλάματα στο τέλος μίας πρακτικής yoga ήταν πριν περίπου 7 χρόνια. Θυμάμαι να είμαι ξαπλωμένη στην τελική στάση, τη λεγόμενη savasana, και έχοντας τα μάτια μου κλειστά να κυλούν τα δάκρυα ζεστά-ζεστά πάνω στα μάγουλά μου. Από τότε μου έχει συμβεί μερικές ακόμα φορές..Και όπως φαίνεται δεν είμαι μόνη.
Πολλές από τις μαθήτριές μου, αρκετές φορές μου έχουν πει πως τους έρχεται να κλάψουν. Κάποιες από αυτές τις «ενεργοποιεί» κάποια συγκεκριμένη στάση και κάποιες άλλες ένα γενικότερο αίσθημα, που δεν μπορούν να το προσδιορίσουν.
Είναι ευρέως γνωστό πως η yoga δεν είναι απλά μία σωματική άσκηση, αλλά λίγοι ξέρουν πως εκτός από το να σε χαλαρώνει και να σε κάνει να βιώνεις το παρόν, μπορεί να είναι και ένα έντονο συναισθηματικά ταξίδι.
Αυτοί είναι οι 3 λόγοι που σύμφωνα με την επιστήμη γινόμαστε περισσότερο αισθηματίες κατά τη διάρκεια της yoga.
Γιατί κλαίμε στη yoga: Διψάμε για επικοινωνία και επαφή
Στον υπερσύγχρονο κόσμο, που ζούμε, πολύ συχνά απομακρυνόμαστε μεταξύ μας σωματικά, κόβουμε ελαφρώς την επαφή και τη σύνδεση. Βάλε σε αυτό και μία άλλη πραγματικότητα που ζεις μέσω της τεχνολογίας και αποχαιρέτισες. Πολλοί από εμάς μπορεί να κάνουμε και μέρες να αγγίξουμε κάποιον άλλο και αυτό μας κάνει να διψάμε για ένα άγγιγμα.
Το να αγγίζουμε άλλα όντα, στην κυριολεξία επαφή δέρμα με δέρμα, απελευθερώνονται με αυτό τον τρόπο οι χημικές ενώσεις της ευτυχίας μέσα στον εγκέφαλο, όπως είναι η σεροτονίνη και η ντοπαμίνη. Γι αυτό και όταν αγκαλιάζουμε κάποιον που αγαπάμε νιώθουμε τόσο καλά ή γιατί μπορεί να σου αρέσει όταν κάποιος σου χαϊδεύει το κεφάλι.
Όταν περνάει καιρός χωρίς αυτό το άγγιγμα, νιώθει να έχουμε στραγγίξει μέσα μας, νιώθουμε κενοί, λυπημένοι και απομονωμένοι. Αν ο δάσκαλός/α σου σε αγγίξει κατά τη διάρκεια της πρακτικής, αυτό ίσως προκαλέσει το άνοιγμα αυτής της κάνουλας με τις χημικές ενώσεις της ευτυχίας, όπως και τη ξαφνική συνειδητοποίηση του πόσο καιρό έχει κάποιος να σε αγγίξει. Αυτό όπως καταλαβαίνεις μπορεί να έχει ανάμεικτα συναισθήματα.
Κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος yoga μπορείς να έρθεις σε επαφή με άλλους ανθρώπους, χωρίς να μιλήσεις και χωρίς να έχεις αυτό το κοινωνικό άγχος. Αυτό το αίσθημα βαθιάς σύνδεσης με άλλους ανθρώπους μπορεί να είναι εξίσου ισχυρό και μπορεί τελικά να οδηγήσει σε επανεκτίμηση του τρόπου, που συνδεόμαστε με τους ανθρώπους στη ζωή μας.
Γιατί κλαίμε στη yoga: Τα υποσυνείδητα συναισθήματα έρχονται στην επιφάνεια
Ενώ η γιόγκα μπορεί να είναι μια σωματικά έντονη δραστηριότητα, τα στάδια και οι στάσεις μιας πρακτικής μπορούν να φέρουν τον εγκέφαλό μας σε μια βαθιά εστιασμένη, ουδέτερη κατάσταση. Αυτό μας βοηθά να επεξεργαστούμε οτιδήποτε μας ενοχλεί υποσυνείδητα, πράγματα στα οποία δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να έχουμε άμεση πρόσβαση.
Τι συμβαίνει σε ένα μάθημα yoga ακριβώς: η αναπνοή και η συγκέντρωσή κάνουν το μυαλό να ηρεμήσει και κάθε άμεσο άγχος και ανησυχία αποβάλλονται. Το επιφανειακό επίπεδο του εγκεφάλου μας αυτή τη στιγμή εστιάζει στις σωματικές προκλήσεις που δημιουργούνται κατά τη διάρκεια της πρακτικής.
Ο βαθύτερος νους με τη σειρά του έχει τώρα την ευκαιρία να επεξεργαστεί θέματα που κρατάμε κάτω από την επιφάνεια της άμεσης συνειδητότητάς μας, είτε πρόκειται για άγχος είτε για θυμό ή για έντονη θλίψη – ή ίσως για ένα συνδυασμό πολλών πραγμάτων.
Σε μια συνέντευξη της η Ph.D και ψυχολόγος Joan Shivarpita Harrigan είπε: “Κάθε φορά που δουλεύετε με το σώμα, δουλεύετε επίσης με το μυαλό και το ενεργειακό σύστημα – που είναι η γέφυρα μεταξύ σώματος και νου».
Η yoga δίνει στο μυαλό μας έναν τρόπο να επεξεργαστούμε τα συναισθήματα που θάβουμε και βάζουμε στην άκρη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να νιώσουμε μία σύγχυση από όλα όσα αισθανόμαστε όσο βρισκόμαστε στο στρωματάκι μας. Γίνεται μία ενδοσκόπηση κατά τη τη διάρκεια ενός μαθήματος και πολλές φορές φτάνουμε στην πηγή ενός συναισθήματος. Αυτό είναι καλό γιατί μέσα από αυτή τη διαδικασία μπορεί να ανακαλύψουμε κάτι που έχουμε την απεγνωσμένη ανάγκη να αντιμετωπίσουμε.
Το σώμα έχει την ανάγκη να απελευθερώσει κάθε συναισθηματική ένταση και πόνο που μπορεί να έχει αποθηκεύσει
Εμείς μπορεί να ξεχνάμε, αλλά το σώμα έχει μνήμη ελέφαντα. Θυμάται τι μας έχει συμβεί, όλα τα τραύματα και τις έντονες χαρές μας.
Όταν αναζωογονούμε τα μέρη του σώματος που κρατούν αυτά τα συναισθήματα, όπως συμβαίνει κατά τη διάρκεια της yoga, απελευθερώνουμε επίσης αυτά τα συναισθήματα.
Για παράδειγμα, οι στάσεις που δουλεύουν τα ισχία, γοφούς και το θώρακα μπορούν να απελευθερώσουν το άγχος. Αν το άγχος είναι ήπιο, τότε απλά νιώθουμε μία ευχαρίστηση, ένα ξαλάφρωμα όπως μου αρέσει να λέω, αν όμως μιλάμε για έντονο στρες που έχει αποθηκευτεί, τότε μπορεί πραγματικά να κατακλύσει το άτομο που βρίσκεται σε αυτή τη στάση. Τότε είναι που απαιτείται βαθύτερη εσωτερική εστίαση και επούλωση τυχόν τραυμάτων.
Μέσω του ανοίγματος των μυών, των ιστών και των οργάνων του σώματος, οι κρυμμένοι φόβοι και η θλίψη μπορούν να φτάσουν στην επιφάνεια. Η αναγνώριση της αρχικής αιτίας αυτών των συναισθημάτων μπορεί στη συνέχεια να αντιμετωπιστεί διανοητικά, συναισθηματικά και σωματικά.
Ως δασκάλα όταν βλέπω μαθήτριές μου να κλαίνε ή να θέλουν να κλάψουν τις συμβουλεύω να αφεθούν και να το κάνουν. Να δουν αυτή την εμπειρία πραγματικά ως δώρο και να μη τη φοβηθούν ή νιώσουν ντροπή. Είναι άλλωστε και μία καλή ευκαιρία τόσο να δουν σε ποια σημεία του σώματός τους έχουν αποθηκεύσει ένταση, όσο και να κάνουν μετά έναν εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό τους. Μπορεί το σώμα να σου λέει κάτι σημαντικό το οποίο ο νους χρειάζεται.
