Πάντα μου έκαναν εντύπωση οι άνθρωποι που έχουν τους ίδιους φίλους από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους. Ξέρω άνθρωπο που έχει τους ίδιους φίλους από το νηπιαγωγείο και έχει πατήσει τα 30. Εγώ πάλι τους μοναδικούς ανθρώπους που έχω τόσα χρόνια σταθερά στη ζωή μου (και δεν είναι ο μπαμπάς μου) είναι οι αδερφές μου.
Όταν γνωρίζω κάποιον και μου λέει για τον κολλητό του, που τον έχει από το Λύκειο, έκαναν μαζί διακοπές στη Λούτσα και που πλέον τον έχει παντρέψει και του έχει βαφτίσει το δεύτερο παιδί, πιστεύω ότι κάτι δεν πάει καλά με εμένα. Μια βουτιά μέσα στη μνήμη μου θα με κάνει να θυμηθώ τον διπλανό μου στο γυμνάσιο, που κάναμε παρέα και μου έλεγε τον πόνο του για τον Kurt Cobain, την κοριτσοπαρέα στο Λύκειο, που κάθε Σάββατο βράδυ πηγαίναμε στην καφετέρια/club της περιοχής, έναν πρώην συγκάτοικο, μία ολόκληρη διονυσιακή παρέα, συναδέλφους που έγιναν φίλοι αλλά μετά χαθήκαμε, ένα κορίτσι που γνώρισα τυχαία και κάπου στην πορεία κουραστήκαμε και πήραμε δρόμους διαφορετικούς.
Όλοι είναι κομμάτια της ζωής μου, αλλά ομολογώ πως με κανέναν δεν θα έκανα και πάλι παρέα. Και αυτό είναι κάτι, που μέχρι πρόσφατα με έκανε να αισθάνομαι παράξενα με εμένα. Πολλές φορές εκεί που κάνω την καθιερωμένη μου ταβανοθεραπεία και μοιράζω καρδούλες στο instagram ξαπλωμένη στον καναπέ ανησυχώ μήπως είμαι εγωίστρια και μήπως έχω πρόβλημα κοινωνικότητας. Όμως μετά σκέφτομαι δύο φίλους μου που τους έχω στη ζωή μου από τότε που ήμουν 20 και λέω “εντάξει. Είμαι καλά”.
Πρόσφατα κάποιος μου εξομολογήθηκε πως είναι σε μία φάση, που προσπαθεί να γνωρίσει άλλους ανθρώπους και να συναναστραφεί μαζί τους. Με απλά λόγια θέλει να αλλάξει φίλους. Και όταν μου το είπε αυτό, αυθόρμητα απάντησα “να μη νιώθεις άσχημα”. Στην ουσία είναι αυτό που έχω πει σε εμένα αρκετές φορές.
Οι άνθρωποι αλλάζουμε. Μεγαλώνουμε, βλέπουμε νέα πράγματα, αποκτάμε εμπειρίες, έχουμε άλλες ανάγκες. Ίσως αυτό που μας έδινε (ή δίναμε) σε κάποιον να μην μας καλύπτει πια. Δεν είναι κακό. Είναι η ζωή.
Η φιλία δεν είναι μία ακόμα συνήθεια, που επειδή αντέχει στο χρόνο σημαίνει πως είναι και αληθινή. Αυτή η προσκόλληση στο “για πάντα” με αφήνει πλέον αδιάφορη. Από το Best Friends Forever προτιμώ το Friends for Now.
Όπως μία ερωτική σχέση, έτσι και μία φιλική κάνει συχνά έναν κύκλο. Στο ξεκίνημα του κύκλου ένας νέος κόσμος ανοίγει, αλλά όσο ο κύκλος κλείνει, όλα όσα είχες να προσφέρεις και να σου προσφέρει και ο άλλος αρχίζουν να εκλείπουν. Que Sera Sera, που λέει και το τραγούδι.
Νέοι φίλοι θα έρθουν. Νέες περιπέτεις θα μας βρουν. Νέες χαρές και δάκρυα θα μοιραστούμε με νέους ανθρώπους.
Whatever will be will be.
