Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που με απογοήτευσε μια αγαπημένη φίλη μου. Πρέπει να ήμουν στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού όταν μία από τις λιγοστές φίλες μου ζήτησε να φάει λίγο από το κολατσιό μου. Της έδωσα, διστακτικά, γιατί ήδη από τότε εκτιμούσα πολύ το φαγητό μου και δεν χαιρόμουν ιδιαίτερα να το μοιράζομαι. Αυτό συνέβη, ξανά και ξανά, με εμένα να δυσκολεύομαι όλο και περισσότερο να δεχτώ τη συμπεριφορά της αλλά και να μην μπορώ να της αρνηθώ. Τελείωνε το δικό της τοστ; Τσουπ! Ζητούσε λίγο κι από δικό μου.
Το «κουσούρι» της αυτό με πόνεσε πολύ όμως όταν άρχισε να ζητάει να μοιράζομαι μαζί της εκείνη την καταπληκτική κρέμα που, μία μόνο φορά την εβδομάδα μου έδινε η μαμά μου χρήματα για να μπορέσω να την πάρω από το κυλικείο του σχολείου. Ήταν εκείνες οι μικρές, σε σχήμα καρδιάς που είχαν γεύση σοκολάτας στη μία πλευρά και βανίλιας στην άλλη. Ε τότε δεν άντεξα, της αρνήθηκα! Κι ένιωσα, αμέσως, χάλια…
Αυτό το παιδικό σκηνικό αναδύθηκε στο μυαλό μου όταν, πριν από λίγες ημέρες, είδα στο TikTok ένα βίντεο της Tinx που εξηγούσε τη θεωρία της σχετικά με τα ελαττώματα των καλών μας φίλων. Σύμφωνα με τη Fatal Flaw Theory, όπως η ίδια την ονομάζει, λίγο πολύ όλοι οι φίλοι μας έχουν ένα ελάττωμα που με δυσκολία μπορούμε να ανεχτούμε. Ένα ελάττωμα που μπορεί να δυσκολεύει την επικοινωνία και να μας αποτρέπει από το να απολαμβάνουμε, πραγματικά, τη σχέση. Όταν λοιπόν το εντοπίσουμε θα πρέπει να το αξιολογήσουμε. Αν πρόκειται για κάτι πραγματικά άσχημο, που εναντιώνεται στις βασικές μας αξίες και που δημιουργεί ένα κλίμα τοξικό, θα πρέπει ίσως να αναθεωρήσουμε τη θέση που έχει αυτό το άτομο στη ζωή μας. Αν, από την άλλη, πρόκειται για κάτι πραγματικά ενοχλητικό που όμως δεν «χτυπάει» στο δικό μας αξιακό σύστημα, τότε μπορούμε να κάνουμε μια αναπλαισίωση. Να το σκεφτούμε, δηλαδή, ως ένα ακόμα χαρακτηριστικό ενός ανθρώπου που πραγματικά προσθέτει αξία στη ζωή μας με την παρουσία του. Έτσι θα σταματήσει και να μας ενοχλεί.
Ακούγεται απλοϊκό όμως πόσες φορές έχεις εκνευριστεί με εκείνο τον φίλο σου που πάντα αργεί στα ραντεβού; Ή με εκείνη τη φίλη που συχνά παίρνει τα ίδια ακριβώς ρούχα με σένα; Αξίζει να θυμάσαι, εκείνες τις στιγμές πως οι ενήλικοι δεν είμαστε παρά παιδιά με περισσότερες υποχρεώσεις και αυτονομία. Δώσε μια σφιχτή αγκαλιά στο θυμωμένο παιδί μέσα σου και δες τις φιλίες σου με άλλα μάτια. Αυτό που μας προτρέπει, στην ουσία, να κάνουμε η συγκεκριμένη θεωρία είναι να δούμε ψύχραιμα αν το ελάττωμα των φίλων μας είναι πράγματι κάτι που αξίζει τον θυμό ή την απογοήτευσή μας. Μας προσκαλεί να είμαστε πιο mindful στις φιλίες μας ώστε να τις απολαμβάνουμε, τελικά, περισσότερο. Και τέτοιου είδους θεωρίες θα έχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου!
Παιδική μου φίλη, αν διαβάσεις αυτό το άρθρο να ξέρεις πια έμαθα να μοιράζομαι το φαγητό μου και, για σένα, θα έφερνα πια ένα ακόμα πενηντάρικο για να απολαμβάνουμε και οι δυο την αγαπημένη μας λιχουδιά.
