That girl makes me wanna be a better man – Paolo Nutini
Το έχω ζήσει αυτό το συναίσθηµα. Ξέρω πώς είναι. Αυτή η µοναδική, υπέροχη σκέψη κάθε πρωί, να θέλεις να είσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου για να αρέσεις στο κορίτσι σου. Να θέλεις να γίνεις καλύτερος άντρας για εκείνη. Να σε καµαρώνει, που έλεγε η γιαγιά µου… Να την καµαρώνεις κι εσύ. Να περπατάτε αγκαλιά, να κοιτιέστε στις βιτρίνες κι εσύ να σκέφτεσαι τι µπορώ να κάνω, τι µπορώ να της προσφέρω, για να χαµογελάσει και να χαµογελάσει όλος ο πλανήτης µαζί της. Και όσο τα σκέφτεσαι, τόσο να ανεβαίνει η ενέργεια και η διάθεσή σου. Αυτήν τη γνωστή κατάσταση ονοµάζουµε αγάπη. Μπαίνεις µέσα της και όλα είναι αλλιώς, όλα είναι καλύτερα. Έχεις µονίµως αυτό το γλυκό, χαζό χαµόγελο κολληµένο στο πρόσωπό σου.
Το έχω ζήσει αυτό το συναίσθηµα. Θυµάµαι, όταν έφευγα το πρωί για το γραφείο µου, ήµουν αναγκασµένος να περάσω µπροστά από το πιο δύσκολο άτοµο, για εµένα, που πάντα ήθελα να πνίξω. Ζοριζόµουν πολύ. Όταν αγάπησα ειλικρινά, άρχισα να του δίνω µε ευγένεια το πιο γλυκό χαµόγελό µου καθηµερινά. Και το έκανα µε χαρά, πραγµατική χαρά. Γιατί ήξερα ότι και αυτός µάλλον βασανίζεται µε τα δικά του θέµατα και κάτω από άλλες συνθήκες (τις δικές µου, σαν ερωτευµένος Σαίξπηρ, ας πούµε) όλα θα ήταν αλλιώς και για εκείνον.
Ίσως να έτρεχε καθηµερινά πριν από τη δουλειά 5 χιλιόµετρα για να παραγάγει ενδορφίνες και γεµάτος ενέργεια να ζήσει την ηµέρα του. Ίσως να έκανε έναν περίπατο το βράδυ στη γειτονιά του για να χαλαρώσει. Ίσως να έτρωγε υγιεινά, να διάβαζε βιβλία, να ήταν λίγο πιο µακριά από τα social media και να σχεδίαζε την ηµέρα του µε τέτοιον τρόπο που να αξίζει…
Αυτά σκεφτόµουν και σφύριζα ένα τραγουδάκι µε πονηρό ύφος καθώς περνούσα από µπροστά του. Του έκλεινα το µάτι και του έλεγα «καληµέρα, σήµερα εγώ θα είµαι ανοιχτός». Ήµουν ανοιχτός σε όλα και όταν κάτι δεν µου άρεσει µε πολλή ευγένεια, σαν να ήταν εκείνη µπροστά, έλεγα όχι. Πόσο γλυκά έβγαινε εκείνο το όχι σε αυτά που δεν µου ταίριαζαν όταν το έλεγα και ποσό αποδεκτό ήταν από τους άλλους. Και φυσικά και από εκείνον που µε ζόριζε και ήθελα να πνίξω… τον άλλον µου εαυτό.
Διάβασε και αυτό και εμπνεύσου: Η ζωή µας δεν ξεκινάει από Δευτέρα… Συµβαίνει τώρα
Την ξέρεις κι εσύ αυτή την κατάσταση. Που κάπως και χωρίς πολλές κουβέντες απλώς λάµπεις. Η επιφανειακή ανταµοιβή σε όλο αυτό είναι ότι σου το λένε και οι άλλοι για το πώς έχεις αλλάξει. Εσύ κρυφά από αυτούς στο µυαλό σου φέρνεις τον άνθρωπο που αγαπάς και το αποδίδεις σε αυτόν. Πώς θα σου φαινόταν αν στη θέση του αγαπηµένου σου έβαζες ειλικρινά και πραγµατικά µε τον ίδιο τρόπο εσένα; Πώς θα ήταν αν φρόντιζες τον εαυτό σου όσο και την αγαπηµένη σου; Πώς θα ήταν να βρεις τον καλύτερό σου εαυτό κάθε µέρα, όσο µπορείς, για εσένα; Όχι µε εγωισµό, αλλά µε αγάπη.
Αυτό που εγώ δεν αντιλαµβανόµουν ήταν ότι αυτή η θετική στάση, η λάµψη, η ενέργεια, ήταν δική µου και έβγαινε από µέσα µου. Ήταν πάντα εκεί. Απλώς εγώ δεν τη συνειδητοποιούσα. Την ενεργοποιούσα µόνο σύµφωνα µε αυτό που συνέβαινε έξω από εµένα για εµένα. Έτσι έµαθα. Τώρα σιγά-σιγά το αλλάζω. Χρειάζεται συναισθηµατική ωριµότητα και αποδοχή για τον τρόπο που σχετιζόµαστε µε τον εαυτό µας. Χρειάζεται τρυφερότητα και αγάπη. Τότε τα πράγµατα αλλάζουν από µέσα µας και χωρίς να το καταλάβουµε αλλάζουν και όλα όσα είναι έξω από εµάς.
Το λεωφορείο για τη δική µας ευτυχία περνάει κάθε πρωί µπροστά από το σπίτι µας.
Η επιλογή είναι δική µας!
