Η Ελένη Ανδρεάδη από μικρή αγαπούσε τη φύση. Το δωμάτιό της ήταν γεμάτο αποκόμματα από περιοδικά και αφίσες με τροπικά δάση, ζώα και θάλασσα, ενώ στο Γυμνάσιο έκανε καμπάνιες και ζωγράφιζε αφίσες για τη διάσωση της φώκιας και του καρχαρία. «Ήθελα να γίνω θαλάσσιος βιολόγος, αλλά μου φαινόταν πολύ εξωτική επιλογή τότε. Θεωρούσα ότι αυτό το πάθος μου με την οικολογία ήταν ένα χόμπι. Πολύ αργότερα, στα 20 μου, διαπίστωσα ότι μπορεί να γίνει επάγγελμα, όταν εργαζόμουν ως εθελόντρια στο Λονδίνο στην οργάνωση Friends of the Earth».
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα μετά από 12 χρόνια στο εξωτερικό και έχοντας πάρει μαθήματα δημιουργικής γραφής, συνέταξε ένα περιβαλλοντικό πρόγραμμα για να εφαρμοστεί πιλοτικά στο παλιό της δημοτικό σχολείο. «Δημιούργησα έναν κόσμο όπου τα παιδιά καλούνται να σώσουν τον πλανήτη σαν μυστικοί πράκτορες, γιατί οι ενήλικες έχουν αποτύχει. Ήθελα να δημιουργήσω ένα σύμπαν όπου η περιβαλλοντική εκπαίδευση ήταν συναρπαστική». Το πρόγραμμα, που αποτελεί και τη βάση για το πρώτο της βιβλίο, βραβεύτηκε από το Υπουργείο Παιδείας και εξελίχθηκε στη μη κερδοσκοπική οργάνωση Πράκτορες του Πλανήτη, που υλοποιεί προγράμματα με χιλιάδες παιδιά σε όλη τη χώρα.
Η πιο δυνατή εμπειρία που έχει ζήσει μέχρι τώρα; «Μετά το πανεπιστήμιο, πριν από 20 χρόνια, εργάστηκα εθελοντικά για έξι μήνες σε μια περιβαλλοντική οργάνωση στην Καραϊβική, στην Ονδούρα. Μια μέρα ήρθαν δύο ντόπιοι στη βάση μας. Δεν ήταν πάνω από 14 ετών. Κρατούσαν έναν κουβά με μια μικρή θαλάσσια χελώνα. Είχαν μάθει πως ήμασταν ξένοι που “αγαπάμε το περιβάλλον”. Μας είπαν ότι αν δεν τους δίναμε λεφτά θα τη σκότωναν. “Τι μας νοιάζει η θαλάσσια χελώνα;” αναρωτήθηκαν αυτά τα παιδιά όταν προσπαθήσαμε να τους εξηγήσουμε ότι αυτή η χελώνα είναι πραγματικός πλούτος για αυτούς όταν κολυμπάει στη θάλασσα και όχι νεκρή. Μου έχει μείνει τόσο έντονα αυτή η εικόνα, γιατί τα περιβαλλοντικά προβλήματα που τώρα έχουν φτάσει σε ένα τόσο επικίνδυνο σημείο ξεκινούν από αυτήν τη βαθύτατα λανθασμένη υπόθεση: ότι το περιβάλλον είναι κάτι ξέχωρο από εμάς, απομονωμένο, όχι εμείς».
Για το μέλλον η Ελένη είναι αισιόδοξη και αυτό γιατί υπάρχουν οι λύσεις. «Ίσως έπρεπε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο για να δράσουμε αποφασιστικά. Το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε τώρα είναι να απελπιστούμε – τώρα που χρειάζεται περισσότερο από ποτέ να ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Οφείλουμε να το κάνουμε. Για τον εαυτό μας πρωτίστως, για την ασφάλειά μας, την υγεία μας και την ειρήνη στον πλανήτη». Και αν κάτι την κάνει να ελπίζει, αυτό βεβαίως είναι τα παιδιά!
Το Planet Hope είναι ένα project μεγάλης διαρκείας του Love Yourself, στο οποίο η δημοσιογραφική και επιστημονική ομάδα μας ερευνά και παρουσιάζει καθημερινά μέσα από videos, συνεντεύξεις και digital αρθρογραφία πώς η ελπίδα για προσωπική εξέλιξη μπορεί να έρθει μέσα από την αλληλεγγύη.
