Όταν βρίσκεσαι μέσα σε μια ψυχική διαταραχή το μόνο που θέλεις είναι να απεγκλωβιστείς. Δίνεις μια καθημερινή μάχη με τον εαυτό σου και τις σκέψεις σου. Ξαπλώνεις στο κρεβάτι και ελπίζεις ότι η επόμενη μέρα θα σε βρει πιο χαρούμενη, πιο ελεύθερη. Ελπίζεις ότι το επόμενο πρωί θα είσαι και πάλι ο παλιός σου εαυτός, ο ψυχικά υγιής!
Πόσο εύκολο είναι όμως αυτό; Πόσο εύκολο είναι να αφήσεις πίσω το άτομο που είσαι τώρα και να ζήσεις μακριά από την ψυχική σου διαταραχή; Θα μου επιτρέψεις να απαντήσω με μια λέξη: Πολύ. Είναι πολύ δύσκολο…
Γιατί είναι δύσκολο να αφήσεις πίσω σου μια ψυχική διαταραχή;
Στη δική μου περίπτωση δεν ξέρω αν ήρθε πρώτα η κατάθλιψη ή η νευρική ανορεξία, πάντως πορευτήκαμε μαζί για αρκετό καιρό. Θυμάμαι για χρόνια κάθε βράδυ να βλέπω βίντεο με νόστιμα φαγητά γεμάτα λιωμένο τυρί και τα πιο λαχταριστά γλυκά που ξεχείλιζαν σοκολάτα και να σκέφτομαι «μια μέρα θα φάω κι εγώ ξανά αυτά τα λαχταριστά φαγητά!». Θυμάμαι να μην έχω άλλα συναισθήματα εκτός από μια μόνιμη θλίψη. Θυμάμαι να μην έχω γεύση, για να μπορέσω να απολαύσω έστω κι ένα γιαούρτι. Με θυμάμαι άλλες μέρες να ελπίζω για το μέλλον και άλλες να απογοητεύομαι.
Όσο οι συνεδρίες στην ψυχοθεραπεία προχωρούσαν, όσο ορισμένες εμπειρίες με ανάγκαζαν να «σπάσω» το κελί της διατροφικής διαταραχής άρχισα να ανακαλύπτω τη δυσκολία της ελεύθερης ζωής. Μπορεί να ήθελα να ζήσω χωρίς ψυχικές διαταραχές, αλλά αυτές οι ψυχικές διαταραχές ήταν πολλά παραπάνω για εμένα από μια απλή διάγνωση ενός ειδικού. Όσα κι αν έχασα ζώντας μέσα στα δικά μου δεσμά, η αλήθεια είναι ότι κέρδισα πράγματα.
Κέρδισα ψυχική δύναμη που ίσως δεν γνώριζα ότι έχω. Κέρδισα την ικανότητα να μπορώ να ελέγχω έστω και ένα πράγμα στη ζωή μου, κέρδισα αυτοελεγχο γύρω από το φαγητό. Ήρθα αντιμέτωπη με σκέψεις που βεβιασμένα με ωρίμασαν και, όσο κακό κι αν ακούγεται, πήρα από φίλους και συγγενείς το αίσθημα ότι κάποιος νοιάζεται για εσένα. Με τα χρόνια η ψυχική διαταραχή γίνεται κομμάτι του εαυτού σου και της ζωής σου, συμφιλιώνεσαι με αυτή και σιγά σιγά τη συνηθίζεις και την αγαπάς. Αρχίζεις και σκέφτεσαι πως θα είναι η ζωή σου αφήνοντας στο παρελθόν αυτό σου το κομμάτι; (Ειδικά όταν μιλάμε και για μια διατροφική διαταραχή, όπως η νευρική ανορεξία, φοβάσαι πόσο θα αλλάξει το σώμα σου). Πώς θα είσαι στα μάτια των άλλων ατόμων; Θα συνεχίσουν να σε αγαπούν και να σε νοιάζονται αν δεν είσαι «άρρωστη» και δεν χρειάζεται να σε βοηθήσουν;
Αξίζει να αφήσεις πίσω σου μια ψυχική διαταραχή;
Όλα αυτά τα συναισθήματα είναι τόσο λογικά, αλλά δεν μιλάει κανείς για αυτά. Είναι λογικό να φοβάσαι να αλλάξεις, ακόμη κι αν πρόκειται να βρεις την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Οι αλλαγές είναι άβολες, αλλά είναι απαραίτητες. Υπάρχουν τόσα πολλά που σε περιμένουν έξω από τη δική σου «φυλακή». Υπάρχει μια ζωή για να την «πιάσεις από τα μαλλιά». Οι δικοί σου άνθρωποι θα σε αγαπούν και θα σε νοιάζονται και όταν είσαι υγιής και όχι επειδή θα σε λυπούνται και θα ανησυχούν για εσένα. Μάλιστα, όταν είσαι ψυχικά υγιής και δυνατή θα έχεις την ικανότητα να είσαι κι εσύ εκεί για αυτούς και να απολαμβάνεις πραγματικά την παρέα τους και τα αστεία τους. Θα μπορέσεις να νιώσεις στην καρδιά σου τη συντροφικότητα και τη ζεστασιά. Υπάρχουν φαγητά που οφείλεις στον εαυτό σου να τα απολαύσεις και μέρη που χρειάζονται την ενέργεια σου για να τα γνωρίσεις.
Όσο κι αν σκέφτεσαι ότι θέλεις να γίνεις ο παλιός σου εαυτός αλλά παράλληλα φοβάσαι, η πραγματικότητα είναι ότι δεν θα γίνεις ποτέ αυτός. Θα είσαι μια καλύτερη πιο ανθεκτική εκδοχή του εαυτού σου, γεμάτη εμπειρίες. Η ψυχική σου διαταραχή θα είναι πάντα ένα κομμάτι του εαυτού σου, αλλά καλύτερα να είναι κομμάτι του παρελθόντος και όχι μια φωνή στο κεφάλι σου που σε ελέγχει.
