Μπήκα σε ένα δύσκολο ταξίδι να δω τους φόβους μου. Αυτούς που μετουσιώνονται σε εγωισμό, σε θυμό, σε νεύρα και αντίδραση, σε συμπεριφορές που μόνο τα αντίθετα αποτελέσματα φέρνουν από αυτά που θέλω να πω και να εκφράσω.
Αλλά όταν δεν μιλάς από την καρδιά σου αλλά από τις διεργασίες της σκέψης σου, αυτό που λες αλλάζει, διαστρεβλώνεται από εσένα τον ίδιο και καταλήγει σε ένα διαφορετικό μήνυμα στο όποιον αποδέκτη.
Και όσο πιο σημαντικοί είναι για σένα εκείνοι που έχεις απέναντι σου, τόσο πιο περίπλοκο είναι το ταξίδι για να βγει το μήνυμα.
Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι κατάλαβα ότι ο φόβος και η ανάγκη μου να μην πληγωθώ όπως πληγώθηκα παιδί, με εκαναν να κρύβομαι. Σκεπτόμενος ότι μήπως δεν είναι αρεστό αυτό που θα πω, ή αυτό που νιώθω, ακόμη και εάν αυτό είναι ένα σ´αγαπώ, το έκρυβα φοβούμενος την μη αποδοχή και τηναπόρριψη. Έτσι έπαψα να είμαι ευθύς και ξεκάθαρος στο μήνυμα που θέλω να δώσω.
Όταν όμως αυτό που λες με αυτό που σκέφτεσαι και αυτό που αισθάνεσαι δεν είναι το ίδιο τότε το αποτέλεσμα είναι τραυματικό.
Η ψυχική ισορροπία και η γαλήνη εξαφανίζονται και δίνουν τη θέση τους στους αυτοτραυματισμούς και τα αδιέξοδα.
Εκεί αρχίζουν και οι παγίδες του μυαλού.
Η πρώτη, είναι η μεγάλη επίθεση που κάνεις στον εαυτό σου, κρίνοντάς τον, λέγοντας ότι δεν κάνεις τίποτα σωστά, ότι δεν αξίζεις, ότι θα έπρεπε να πεις εκείνο και όχι το άλλο, σκέψεις που υφαίνουν μια ιστορία ασταμάτητης και σκληρής κριτικής. Κανείς δεν μιλάει και δεν μας κρίνει χειρότερα από ότι εμείς, τον εαυτό μας.
Η δεύτερη είναι η αυτoλύπηση. Αρχίζεις να μεταφέρεις στον ίδιο σου τον εαυτό πληροφορίες που σε αποπροσανατολίζουν: “Κανείς δεν με καταλαβαίνει, μάλλον είμαι δύσκολος και διαφορετικός, εγώ θα είμαι πάντα μόνος στη ζωή” και τα λοιπά.
Η τρίτη είναι η θυματοποίηση. Ξεκινάς από την κακούργα κοινωνία και το οικογενειακό status, περνάς στο ότι ο κόσμος είναι κακός και ζηλεύει και καταλήγεις στο μάτιασμα.
Όταν κάτσει η σκόνη και όλες αυτές οι κοινότυπες δικαιολογίες φύγουν, χρειάζεται κουράγιο για να αρχίσεις να κοιτάς την αλήθεια και το δικό σου το κομμάτι.
Δεν συμφωνώ ότι πρέπει να καταλάβεις. Αυτό σε εμένα λειτουργούσε πάντα σαν μεγάλη παγίδα.
Χρειάζεται να νιώσεις…
Να νιώσεις τα συναισθήματα που σε έφεραν εκεί. Τότε ίσως διακρίνεις φόβους ανασφάλειες του παρελθόντος, έλλειψη πραγματικής αγάπης, χαμηλή αυτοεκτίμηση ή υπερβολική αυτοπεποίθηση ή ό,τι άλλο θα έρθει στην επιφάνεια από την ψυχή σου.
Αν επιτρέψεις σε σένα να φτάσεις εκεί υπάρχει μόνο μία λύση.
Να δεις τον εαυτό σου με αγάπη και φροντίδα και να τον συμπονέσεις. Κάτω από το φόβο υπάρχει πόνος.
Να του πεις ότι αύριο θα τα κάνουμε καλύτερα. Η ζωή είναι 50% acceptance και 50% progress κάθε μέρα.
Να του κάνεις συντροφιά και να καθίσεις δίπλα του όπως θα καθόσουν δίπλα στο άρρωστο παιδί σου, στο σκυλάκι σου που πονάει ή σε ένα φίλο σου.
Να του πεις ότι είναι ΟΚ να νιώθει έτσι. Είναι ΟΚ να φοβάται.
Να του πεις ότι όλοι φοβόμαστε και ότι είναι και αυτό ένα κομμάτι του εαυτού μας.
Να του πεις ότι τελικά προχωράμε μπροστά και με τον φόβο μας. Όμως τώρα πια θα τον εχουμε σύμμαχο και όχι εχθρό.
Σήμερα Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας νιώθω μεγαλύτερη την ανάγκη από ποτέ να μοιραστώ τους φόβους μου και να τους αγκαλιάσω.
Τώρα πια δεν φοβάμαι να φοβάμαι.
