This is the next century
Where the universal’s free
You can find it anywhere
Yes, the future has been sold

The Universal, τραγούδι των Blur (1994)

Το 1994, στην οδό Ασκληπιού, ένα ζεστό καλοκαιρινό βραδάκι, στάθηκα μπροστά από ένα θάλαμο του ΟΤΕ για να πάρω τηλέφωνο τους γονείς μου με τηλε-κάρτα. ‘Επρεπε να τους δώσω σήμα του που βρίσκομαι και τι ώρα θα γυρίσω. Το τηλεφωνικό ραντεβού ήταν αυστηρό, κινητά δεν υπήρχαν, τα τζιτζίκια της πόλης, η τότε αγριάδα μου και τα χάχανα της παρέας μου είχαν πάρει το μυαλό. Ευτυχώς το θυμήθηκα στο παρά πέντε, γιατί αλλιώς αλίμονό μου. Οι επιπτώσεις ήταν μία σειρά διαπραγματεύσεων για το μέλλον της εφηβικής μου ελευθερίας κινήσεων.

Αυτή είναι η τελευταία ανάμνηση που έχει συγκρατήσει ο εγκέφαλός μου πριν από την εποχή του ίντερνετ.

Κάθε φορά που πάω να θυμηθώ το μυαλό μου πριν την ψηφιακή μου ζωή, κολλάω. Δε θυμάμαι πώς ακριβώς λειτουργούσε το μυαλό μου χωρίς τη βοήθεια του ψηφιακού κόσμου, σε ένα -μάλιστα- όχι τόσο μακρινό παρελθόν. Αυτή η ανάμνηση όμως που περιέγραψα, έχει κάνει pause κάπως πιο επίμονα, σαν μία γενναία προσπάθεια της μνήμης μου να κρατήσει ζωντανό κάτι πιο περιορισμένο, λιγότερο ευέλικτο, αλλά περισσότερο «καθαρό» σαν τον κρύο νερό.

Για εμάς τους έφηβους των late 90’s η μετάβαση στην tech ζωή, άφησε παρακαταθήκη τις τελευταίες αναμνήσεις που έχουν σήμερα νέοι άνθρωποι από την αναλογική εποχή, οπότε μας λες και ξεχωριστό είδος. Με άλλα λόγια, δεν μπορούσα ως έφηβη να στείλω μήνυμα στον μπαμπά μου για να με αφήσει ήσυχη, δεν μιλούσα με το φίλο μου μέσω chat, έπρεπε να τον συναντήσω για να τον αγαπήσω, δεν έβρισκα το μπαρ με GPS, έπρεπε να ρωτήσω και να χάσω την ώρα μου ψάχνοντας. Κανένα Chat Gpt δεν μου έδινε απαντήσεις για εργασίες.

Κρατούσα τα αποκόμματα από τις συναυλίες, έγραφα κασέτες Nirvana στην κολλητή μου με προσωπικούς τίτλους, φυλούσα τσαλαπατιμένα χαρτονομίσματα από δραχμές στο τζιν για να αγοράσω ξένα περιοδικά, δεν ήξερα που ήταν ανά πάσα στιγμή οι γνωστοί μου και δε με ένοιαζε.

Η λέξη «καθαρό» για το μυαλό μου πριν τον ίντερνετ, είναι η μόνη μου θυμάμαι και μπορώ να πω πια. “Καθαρό” γιατί λιγότερες πληροφορίες, λιγότερες κουβέντες, περισσότερα αγγίγματα και παρουσία. Και πολλή σιωπή, ξέραμε και μοιραζόμασταν τη σιωπή.

Η τεχνολογία με ενθουσίασε όταν έφτασε στη φοιτητική μου ζωή, άνοιξα τις αγκαλιές μου στην ταχύτητα, είπαμε είμαστε η γενιά της μετάβασης.

Όμως εκείνο το καλοκαιρινό μεσημέρι επιμένει να μου ψιθυρίζει να συνεχίσω να αναζητώ κάτι καθαρό.