«Σε μια ασφυκτική εποχή, σε μια ασφυκτική κοινωνία. Τώρα. Τρία κορίτσια, τρεις αδερφές, ανήμερα των γενεθλίων του πατέρα τους, αποφασίζουν να του κάνουν ένα δώρο που θα τον στιγματίσει για πάντα. Και κάπως έτσι ξετυλίγεται ένα κουβάρι μιας ιστορίας όχι τόσο ευχάριστης. Ο Χρήστος Καρασαββίδης εμπνεόμενος από τις “Αυτόχειρες Παρθένους” της Σοφίας Κόπολα, την ομώνυμη νουβέλα καθώς και ταινίες που πάντα θα μας σημαδεύουν, γράφει και σκηνοθετεί ένα πρωτότυπο κείμενο, ένα μανιφέστο για μια γενιά που χάνεται. Έρωτας, θάνατος, φλερτ, σεξ, χιούμορ, αυτοκτονία, σε μια εξόχως προκλητική και βέβηλη παράσταση για μια γενιά που έφυγε κρεμασμένη από μια θηλιά και μεθυσμένη από χάπια. Αλλά πάντα πανέμορφη».
Αυτά ήταν όσα ακριβώς χρειαζόταν να ξέρω πριν δω την παράσταση. Όσο για τις σκέψεις μου μετά, ακόμα αναρωτιέμαι αν τα συναισθήματα που μου δημιουργήθηκαν είναι περισσότερα ή λιγότερα από αυτά που αισθανόμαστε όλοι μας σήμερα. Αν όλα όσα πραγματεύεται το έργο είναι πράγματι περισσότερα ή λιγότερα από όσα καλείται να αντιμετωπίσει καθημερινά η γενιά μου, η γενιά σου, ο κόσμος μας. Αν το κάποτε «τραβηγμένο» είναι πια «φυσιολογικό». Ερωτήματα που δεν παίρνουν απάντηση και μια παράσταση που η επιτυχία της έγκειται ακριβώς στο γεγονός πως με κάνει να τη σκέφτομαι ακόμα και εβδομάδες αργότερα.
Ο σκηνοθέτης
Ο Χρήστος Καρασαββίδης είναι πρώτα δημιουργός και μετά σκηνοθέτης. Είναι ελεύθερο πνεύμα εκ γενετής, εμμονικός με την ορθογραφία, αθεράπευτα ρομαντικός και άλλα τόσα που δε θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε αν δεν «σκεφτόταν δυνατά» -και ίσως κι αν δε μας έκανε να σκεφτόμαστε και εμείς λίγο περισσότερο που και που.
Όταν δεν δουλεύει, τον βρίσκει κανείς -σχεδόν σίγουρα- στο Frau στα Εξάρχεια, να πίνει το ποτό του και να συζητά με τις ώρες για τις ανησυχίες και τις αναζητήσεις του.
Σήμερα, ο Χρήστος μας μιλά λιγότερο για τον εαυτό του, περισσότερο για το δημιούργημά του, αλλά και για τους λόγους και τις διαδρομές που τον έφεραν «εδώ».
Αν μπορούσες να περιγράψεις με λίγα λόγια τον εαυτό σου, πως θα τον περιέγραφες;
Φαντάζομαι πως οι άλλοι θα μπορούσαν να με περιγράψουν καλύτερα αλλά, αν έπρεπε να μιλήσω εγώ, θα έλεγα πως είμαι ανεπανόρθωτα ρομαντικός, κάπως ονειροπόλος, αριστερός κι ακραία ιδεοψυχαναγκαστικός.
Πως προέκυψε η σκηνοθεσία στη ζωή σου;
Ήδη από τα χρόνια της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης, κατάλαβα πως η μεγάλη μου αγάπη είναι να εμπνέομαι και να καθοδηγώ εξ ολοκλήρου μια παράσταση και όχι τόσο να βρίσκομαι επί σκηνής. Με ιντριγκάρει η πρόκληση της ένωσης των ψηφίδων προκειμένου να προκύψει ένα όμορφο ψηφιδωτό. Και στην πραγματικότητα, αυτό ακριβώς είναι η σκηνοθεσία: το χτίσιμο του παζλ. Από τη μάχη με το κείμενο και την υποκριτική καθοδήγηση μέχρι την εικαστική απεικόνιση και τη μουσική επένδυση, αυτή η διαδικασία είναι για μένα ονειρική.
Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση «Αυτόχειρες Παρθένοι». Τι πραγματεύεται;
Στην πραγματικότητα έχει μικρή σχέση με την ομώνυμη ταινία της Σοφία Κόπολα και του μυθιστορήματος του Τζέφρι Ευγενίδη. Η δική μας παράσταση καταπιάνεται με την ιστορία τριών κοριτσιών, αδελφών, λίγη ώρα πριν πάρουν μια απόφαση που θα στιγματίσει την οικογένειά τους για πάντα. Και στην πραγματικότητα διερευνούμε το περιβάλλον και τα βιώματα που τις οδηγούν σ’ αυτή την κίνηση. Κι επειδή ως συνήθως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, η αλήθεια που αποκαλύπτεται σιγά σιγά σοκάρει.
Σε τι κοινό απευθύνεται η παράσταση;
Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για μια εξαιρετικά σκληρή και βίαιη παράσταση, τόσο λόγω θεματολογίας όσο και λόγω κάποιων σκηνών που ενδεχομένως να ενοχλήσουν ή να σοκάρουν κάποιους θεατές. Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχει η αυστηρή προειδοποίηση πως απευθύνεται μόνο σε ενήλικες θεατές. Εσκεμμένα, λοιπόν, με τις ηθοποιούς αλλά και με όλη τη δημιουργική ομάδα, προσπαθήσαμε να ταρακουνήσουμε και να μετατοπίσουμε τους θεατές που θα επιλέξουν να έρθουν να δουν αυτές τις «Αυτόχειρες Παρθένους». Ακόμα κι αν κάποιοι χαρακτηρίσουν την παράσταση βέβηλη ή προβοκατόρικη, θα αναγνωρίσουν πως στον πυρήνα της είναι τρομερά θαρραλέα.
Γιατί «Αυτόχειρες Παρθένοι»;
Αυτόχειρες για τον προφανή λόγο που διατρέχει όλη την παράσταση και παρθένοι γιατί τα κορίτσια βρίσκονται στο άνθος της νιότης τους, με όλη τη ζωή μπροστά τους, παλεύοντας όμως με έναν κόσμο που κάθε στιγμή τις μολύνει ψυχικά όλο και περισσότερο.
Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που συνάντησες κατά τη διαδικασία υλοποίησης της εν λόγω παράστασης;
Για να είμαι ειλικρινής είναι από τις δυσκολότερες παραστάσεις που έχω κάνει κι αυτό έγκειται σε δύο σημεία. Το πρώτο είναι η θεματολογία, καθώς πρόκειται για μια παράσταση που καταπιανόμαστε με θέματα όπως η αυτοκτονία κι η σεξουαλική κακοποίηση. Αυτά τα θέματα θέλουν εξαιρετικά λεπτό χειρισμό κι ευαισθησία στην απόδοσή τους. Ειδικά σε μια περίοδο που κάθε μέρα ακούμε στις ειδήσεις και για μια νέα κτηνωδία. Η δεύτερη δυσκολία είχε να κάνει με το στήσιμο της παράστασης και το κείμενο που έγραφα κατά τη διάρκεια των προβών. Ευτυχώς, είχα την τύχη να έχω τρεις υπέροχες ηθοποιούς, τη Μάιρα Άμσελεμ, τη Σεμέλη Μητροπούλου και τη Ναταλία Πελέκα, με τις οποίες δουλεύοντας ομαδικά καταφέραμε να φτιάξουμε μια -κατά τη γνώμη μου- πολύ όμορφη παράσταση.
Ποια είναι -κατά την άποψή σου- τα κυρίαρχα συναισθήματα που θα έχουν δημιουργηθεί στο θεατή μετά το τέλος της παράστασης;
Αντιλαμβανόμαστε όλοι οι συντελεστές πως η παράσταση είναι έτσι δομημένη ώστε να προκαλεί έντονα συναισθήματα στον θεατή. Στις πρώτες μέρες που βρισκόμαστε τώρα, έχουμε δει διάφορες αντιδράσεις, με την πλειονότητα των θεατών να συγκινείται. Βεβαίως υπήρξαν περιστατικά όπου θεατές δεν άντεξαν τη σκληρότητα της παράστασης και αποχώρησαν στη διάρκειά της, μέχρι και ένα περιστατικό λιποθυμίας θεάτριας εν μέσω μιας εξαιρετικά σκληρής, είναι η αλήθεια, σκηνής όπου αναγκαστήκαμε να διακόψουμε για λίγο την παράσταση, χωρίς ευτυχώς να υπάρξει κάτι πιο δυσάρεστο. Ο κάθε θεατής έχει τα δικά του βιώματα, τις δικές του σκέψεις και θεωρίες, τους δικούς του ηθικούς κώδικες καθώς και τα δικά του όρια, τα οποία και σέβομαι απολύτως. Αν καταφέρνει με κάποιο τρόπο η παράσταση αυτή να τον μετατοπίσει και να προκαλέσει το αίσθημά του, αυτό θα το θεωρήσω αφενός επιτυχία ημών που την φτιάξαμε κι αφετέρου απόδειξη πως η τέχνη κινητοποιεί.
Θα επιθυμούσες να μοιραστείς μαζί μας ορισμένα από τα μελλοντικά σου σχέδια;
Την περίοδο αυτή κι ενώ οι «Αυτόχειρες Παρθένοι | Dollhouse» θα παίζουν αν όλα πάνε καλά μέχρι τις 9 Απριλίου, ετοιμάζουμε με τον φίλο και συνεργάτη μου, Στέφανο Λώλο, έναν νέο χώρο σεμιναρίων και προβών καθώς κι έχουμε ξεκινήσει τη δημιουργία του δεύτερού μας Escape Room. Εκτός αυτών, έχω αναλάβει την καλλιτεχνική διεύθυνση του Adapt Festival στο Tempus Verum, του οποίου η προετοιμασία σε λίγες μέρες θα ξεκινήσει και του οποίου θα είναι φέτος η 3η του χρονιά.
Συντελεστές παράστασης
Κείμενο, σκηνοθεσία, μουσική επιμέλεια: Χρήστος Καρασαββίδης
Πρωταγωνίστριες: Μάιρα Άμσελεμ, Σεμέλη Μητροπούλου, Ναταλία Πελέκα
Σκηνογραφία: Στέφανος Λώλος
Φωτογραφίες: Κώστας Γκιόκας
Πληροφορίες παράστασης
Ημερομηνία: Kάθε Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή έως τις 9 Απριλίου (εκτός 24-26/03, που η παράσταση θα πραγματοποιηθεί στη Θεσσαλονίκη – Θέατρο Αυλαία)
Τοποθεσία: Tempus Verum – Εν Αθήναις
Διάρκεια: 90’
Eισιτήρια: viva.gr
Η παράσταση είναι κατάλληλη μόνο για ενήλικες.
