Ανάσα. Ανάσα. Να θυμηθώ να πάρω ανάσα. Ναι. Μπορώ να τα καταφέρω. Το μόνο που χρειάζεται να κάνω είναι να πάρω μία ανάσα. Η καρδιά μου χτυπάει πολύ γρήγορα. Τα μάτια μου δεν μπορούν να εστιάσουν πουθενά. Είναι λες και κάποιος που ξέρει τυφλό σύστημα πληκτρολογεί γρήγορα πάνω στις κόρες μου. Νιώθω τα ακροδάχτυλά μου να παγώνουν. Ανάσα.
Βρίσκομαι ξαπλωμένη στο ξύλινο πάτωμα και κοιτάζω το ταβάνι. Όλο μου το σώμα το νιώθω σκληρό και άκαμπτο σαν ένα κούτσουρο. Αυτή ήταν η πρώτη μου κρίση πανικού. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα να πλημμυρίζω από ένα αποπνικτικό τίποτα, ένα τίποτα που με έκανε εντελώς αδύναμη.
Κοιτάζοντας τώρα πίσω και προσπαθώντας να καταλάβω τι ήταν αυτό που με έκανε να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου, θα πω με σιγουριά πως ήταν η βίαιη από μέρους μου διείσδυση των αδυναμιών, του άγχους και των θέλω άλλων ανθρώπων. Γέμισα κάθε χιλιοστό του κόσμου μου με τα μπαγκάζια τρίτων και δεν άφησα ούτε μία μικρή γωνία για μένα. Και αυτό είναι κάτι, που ενώ με τόση μεγάλη ευκολία συμβουλεύουμε τους άλλους να μην το κάνουν, πολλές φορές εμείς κάνουμε το αντίθετο και έτσι δεν κρατάμε χώρο για τον ίδιο μας τον εαυτό. Τι θα πει να κρατάς χώρο για σένα; Θα πει να γίνεις το δοχείο αυτό μέσα στο οποίο θα πειραματιστείς με εσένα. Για να μεγαλώσεις. Για να νιώσεις. Για να τεσταριστείς. Για να εκφραστείς. Για να ζήσεις.
Διάβασε επίσης: Η ζωή µας δεν ξεκινάει από Δευτέρα… Συµβαίνει τώρα
Το να κάνεις χώρο είναι σα να δημιουργείς μία ιερή τράπεζα για τη ψυχή σου και το κλειδί για να το καταφέρεις είναι να βλέπεις τον εαυτό σου, γυμνό, με όλα τα λάθη και χωρίς κρίση και κριτική. Να βλέπεις τον εαυτό σου με καλοσύνη και αγάπη, όπως θα έκανες και με έναν φίλο. Μέσα σε αυτό το χώρο κάνεις παρέα με το Φόβο και καλείς και την κυρία Αμφισβήτηση και το συνάδελφο κύριο Τελειομανή, και όλοι μαζί τα λένε.
Όταν κάνεις χώρο μέσα σου για σένα, ξέρεις και ποιος οδηγεί το όχημα που λέγεται ζωή και μπορείς να προσαρμόσεις και την πορεία όταν αυτό είναι που χρειάζεται να γίνει. Υπάρχει συνειδητοποίηση και οι επιθυμίες είναι εκεί. Κάνουν αντανάκλαση και εσύ τις βλέπεις. Ναι, αυτή τη φορά τις βλέπεις και έτσι δεν ξυπνάς ένα ωραίο πρωί στα 45 και συνειδητοποιείς πως δεν σου αρέσει αυτός που έχεις γίνει. Ή δεν παθαίνεις κρίση πανικού στα 35 σου.
Αν δεν χωρέσεις εσένα μέσα σου, τότε στην πραγματικότητα δεν θα μπορέσεις να συγχωρέσεις κανέναν άλλον. Αποδέξου αυτό που είσαι, αλλά και αυτό που ήσουν. Αποδέξου τη μοναδικότητά σου. Όσο περισσότερο την εκφράζεις αυτή τη μοναδικότητα, τόσο πιο χαρούμενος θα είσαι. Η αποδοχή είναι το εργαλείο που θα σε κάνει να πετάξεις μερικά παλιά έπιπλα από μέσα σου και να δημιουργήσεις χώρο. Πες τα όχι που θέλεις, πες και τα ναι που θέλεις. Βάλε όρια σε αυτά που σε πληγώνουν, αλλά ξεπέρασε αυτά που θέτει μία κοινωνία βουτηγμένη σε στερεότυπα. Θυμήσου είσαι διαφορετικός άνθρωπος, αλλά θέλεις αυτό που θέλουν όλοι: αγάπη, φροντίδα και αποδοχή – τρία πράγματα που μόνο όταν δίνονται από σένα προς εσένα έχουν αξία ανεκτίμητη.
Καληνύχτα και καλή τύχη στην εσωτερική ανακαίνιση.
