Ο ανθρώπινος εγκέφαλος κάνει εξήντα χιλιάδες τυχαίες σκέψεις κάθε μέρα. Κάθε μέρα, κάποια στιγμή, απροειδοποίητα, σκεφτόμαστε τι θα φάμε, γιατί δεν πήγαμε εκείνο το ταξίδι που θέλαμε, γιατί αργούν οι διακοπές, πώς θα βγάλω περισσότερα χρήματα, θα βγάλω ποτέ περισσότερα χρήματα, με αγαπάει άραγε, να αφήσω τη δουλειά μου, μήπως να ψωνίσω τελικά εκείνο το ζευγάρι παπούτσια που είδα στις εκπτώσεις…

Τι θα έλεγες απόψε συνειδητά να κάνεις μία και μόνο ερώτηση στον εαυτό σου, πριν πέσεις για ύπνο;

“Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες μία σφιχτή αγκαλιά;”

Και σαν τη θέσεις, να την απαντήσεις. Να αφήσεις τη σκέψη να εξελιχθεί, μία-μία λέξη να σχηματιστεί με καμπύλες όπως ένας ζωγράφος με τα πινέλα του πλάθει καμπύλες πάνω στον καμβά. Γιατί η  πιο σφιχτή αγκαλιά μπορεί να ήταν εκείνη που σου έκανε η γιαγιά σου και ο κόσμος σου πλημμύρισε κολόνια Μυρτώ ή εκείνη που χάρισες στο παιδί σου λίγο πριν φύγει για σπουδές στο εξωτερικό ή αυτή που έκανες όταν είδες τη φίλη σου μετά από καιρό εκείνο το βράδυ μετά από μία δύσκολη μέρα στη δουλειά. Μπορεί όμως να είναι και αυτή η αγκαλιά που θα κάνεις σήμερα, κάτω από το πάπλωμα, ξαπλωμένη στον καναπέ δίπλα στον σύντροφό σου.

αγκαλιά

Clay Banks/ Unsplash

Η πανδημία σίγουρα μας πήρε πολλά πράγματα. Ένα από αυτά ήταν και οι αγκαλιές. Και πραγματικά υπάρχει κάτι πιο όμορφο, κάτι πιο αληθινό, κάτι πιο εκρηκτικό από μία ζεστή αγκαλιά; Είναι μία τόσο ουσιαστική σύνδεση. Βγαίνω από την κουκίδα, που ονομάζεται “εγώ” και περνάω μέσα στο ποτάμι, που ονομάζεται “εμείς”. Νιώθω την ενέργεια της αγάπης να μεταδίδεται, με έναν τρόπο τόσο φανερό που τα λόγια είναι περιττά.

Γι αυτό σήμερα το βράδυ αγκάλιασε. Αγκάλιασε αληθινά. Αγκάλιασε σφιχτά. Αγκάλιασε σαν να είναι η πρώτη φορά που αγκαλιάζεις. Με λαχτάρα. Και νιώσε ένα αόρατο milk shake δονήσεων να ενεργειών να γεμίζει το μέσα σου.