Αναλύοντας την Ελεονώρα Μελέτη

The LYS List: Χορός κάτω από τον ήλιο Οι άνθρωποί μας: Αλεξάνδρα Παπαηλία, Origami Artist

Τελευταία φορά που κάθισα απέναντι από την Ελεονώρα Μελέτη ήταν το 2019, όταν με κάλεσε στην τότε εκπομπή της, Μεσάνυχτα. Είχαμε κάτσει σε δύο πολυθρόνες και κάτω από τα επιβλητικά φώτα του στούντιο της διηγήθηκα τη ζωή μου. Με έκανε να αισθανθώ τόσο άνετα, που τα λόγια μου έρεαν σαν ένα ποτάμι. Ήταν σαν να μιλάω σε μια καλή μου φίλη, χωρίς ντροπές, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Σχεδόν τρία χρόνια μετά, βρισκόμαστε και πάλι ο ένας απέναντι στον άλλον, καθισμένοι αυτήν τη φορά σε έναν αναπαυτικό καναπέ σε ένα από τα δωμάτια του Nasioutzik Mansion. Το φυσικό φως μπαίνει μέσα από το μεγάλο παράθυρο. Εκείνη φορά ένα λιλά φούτερ και μια λιλά φόρμα. Μόλις έχει τελειώσει τη φωτογράφιση για εμάς και είναι έτοιμη για τη συνέντευξη. Μονάχα που αυτήν τη φορά στη θέση του συνεντευξιαζόμενου είναι εκείνη, και πραγματικά το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι αν θα την κάνω να αισθανθεί τόσο άνετα όσο με είχε κάνει να αισθανθώ εκείνη. Το «record» έχει πατηθεί.

«Έτσι είμαι με τους ανθρώπους που με ενδιαφέρουν. Θέλω να τους γνωρίζω καλά, απλώς δεν μου δίνεται συχνά η ευκαιρία να ανοιχτώ κι εγώ και να έχω τον χρόνο να μπω πιο βαθιά στο μυαλό τους», μου απαντά μόλις της εξηγώ πόσο ο εαυτός μου είχα νιώσει ως καλεσμένος της, και αμέσως της εκμυστηρεύομαι πως νιώθω σαν να έχει γίνει μια στροφή στη ζωή της, σαν αυτή η περιέργεια που έχει για τους ανθρώπους να ξεκίνησε κάποια στιγμή. Να υπήρξε δηλαδή ένα σημείο εκκίνησης. «Υπάρχει αυτή η στιγμή, εκεί γύρω στα 18 με 19, που μπήκα στο πανεπιστήμιο. Συνειδητοποίησα πως υπάρχει μια σύγκρουση μέσα μου. Από τη μια ακολουθούσα το ρεύμα της εποχής, είχα τους φίλους μου, έβγαινα στα μοδάτα μαγαζιά, αλλά από την άλλη ένιωθα ένα κενό. Ένιωθα ότι δεν είμαι φυσιολογική. Συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι τότε να ακολουθείς αυτό που πραγματικά θες κόντρα σε μια κοινωνία που απαιτεί άλλα πράγματα από σένα. Για πολύ μεγάλο διάστημα εγώ εξυπηρετούσα την εποχή, ήμουν μέσα σε όλα, αλλά την πραγματική ευχαρίστηση την έπαιρνα από αλλού. Κάποια στιγμή λοιπόν δεν είναι ότι έκανα στροφή και άλλαξα, απλώς σταμάτησα να κάνω αυτό που πρέπει να κάνει κάποιος για να είναι “αποδεκτός”. Έτσι ίσως να ξεκίνησαν όλα. Δεν ήταν μια εύκολη διαδικασία βέβαια αυτή η συνειδητοποίηση. Το να δεις τελικά τι σου αρέσει είναι το πιο δύσκολο κομμάτι». Την παρατηρώ καθώς μου μιλάει και θυμάμαι εκείνο το κορίτσι που γενναία έκανε τα πρώτα του τηλεοπτικά βήματα σε έναν «ρόλο» απαιτητικό – αυτόν της παρουσιάστριας του Πρωινού Καφέ μετά την αποχώρηση της Ελένης Μενεγάκη, το 2005. Όλοι μιλούσαν τότε για ένα κορίτσι που μιλούσε πέντε γλώσσες –ανάμεσά τους και αραβικά–, είχε αποφοιτήσει από το Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και είχε μεταπτυχιακό στην Ιταλική Φιλολογία και τη Συμβουλευτική Ψυχολογία. Ένα βιογραφικό που για πολλούς ήταν σαν κόντρα ρόλος σε εκείνον της παρουσιάστριας ψυχαγωγική εκπομπής.

«Όταν ήμουν μικρή ονειρευόμουν να γίνω ή κτηνίατρος ή δημοσιογράφος. Με φανταζόμουν να λέω τις ειδήσεις και έγραφα άρθρα. Έχω την ανάμνηση να διαβάζω ένα βιβλίο που έλεγε “30 πράγματα που πρέπει να κάνετε για να σώσετε τον πλανήτη” και να σκέφτομαι “γιατί να σώσουμε τον πλανήτη; έχει πρόβλημα;” Και μετά σιγά σιγά άρχισα να βλέπω πού έχει πρόβλημα ο πλανήτης και ένιωθα θυμό. Απέκτησα οικολογικό άγχος. Και όλο αυτό ήθελα να το εκφράσω. Άρχισα να στέλνω επιστολές στο περιοδικό Και για δελφίνια που βρίσκονταν σε αιχμαλωσία, για βρόμικες παραλίες. Δεν μου ήταν εύκολο αυτό. Ένιωθα πως σαν παιδάκι ήμουν λίγο βαρύ. Το ένιωθα. Είχα κι άλλες αναζητήσεις τρελές. Δηλαδή, η μαμά μου διάβαζε Shirley MacLaine για τις μετεμψυχώσεις και από τη στιγμή που με πολύ απλό τρόπο μού εξήγησε τι ακριβώς είναι η μετεμψύχωση… ζαλίστηκα. Κοιμόμουν και ξυπνούσα με την έγνοια τι θα είμαι στην επόμενη ζωή. Θα μου αρέσει αυτό που θα είμαι; Όλες αυτές τις σκέψεις δεν μπορούσα να τις μοιραστώ με παιδιά της ηλικίας μου. Αλλά άρχισα να απαντώ στα ερωτήματα που είχα στο κεφάλι μου μέσα από το διάβασμα».

Και δεν έμεινε μόνο εκεί. Με τα χρόνια, μαζί με το διάβασμα, εξελίχθηκε και κάτι ακόμα: η αποτύπωση όλων αυτών που σκέφτεται σε λέξεις στο χαρτί. «Κρατάω ημερολόγιο από πάντα. Η καταγραφή των συναισθημάτων είναι η δική μου εκτόνωση. Να φανταστείς ότι έχω ημερολόγιο από τη Β’ δημοτικού. Ακόμα και το βιβλίο μου (Γυναίκα Ψάχνει, εκδ. Διόπτρα) είναι αυτά που κρατούσα τα τελευταία 15 χρόνια». Ένα βιβλίο που έχει σημειώσει πολύ μεγάλη επιτυχία και του οποίου η έκδοση προέκυψε εντελώς τυχαία, μια και το αρχικό ραντεβού με τον εκδοτικό έγινε με σκοπό να παραδώσει παιδικά παραμύθια, τα οποία είχε γράψει και μέχρι τότε έλεγε στην κόρη της, Αλεξάνδρα. «Πάνω στην κουβέντα, με ρώτησε ο εκδότης “γράφεις και για ενήλικες;” Μα, μόνο για ενήλικες γράφω, του απάντησα».

Έξω από το παράθυρο ο ήλιος λάμπει. Είναι από τις ωραίες μέρες του χειμώνα, με καθαρό μπλε ουρανό. Στον κήπο που βρίσκεται μπροστά μας, ο Ερμής και η Ήρα, δύο κουτάβια ελληνικά τσομπανόσκυλα παίζουν κυνηγώντας το ένα το άλλο. Η ομορφιά εδώ δεν βρίσκεται μόνο στα μάτια του παρατηρητή. Υπάρχει. Μπροστά μας. Λουσμένη με την απλότητα της στιγμής. «Ξέρεις, είναι ωραία όταν υπάρχει ηρεμία. Ηρεμία όχι μόνο έξω από εμάς, αλλά και μέσα μας», μου λέει. «Για μένα αυτό είναι ευτυχία. Σαφώς και υπάρχουν χαρακτηριστικά, όπως μια καλή οικογένεια και ένα παιδί και μια επιτυχημένη καριέρα, που δίνουν χαρά σε κάθε άνθρωπο που έχει χτίσει τη ζωή του βάσει των επιθυμιών του, αλλά το να μην υπάρχει σύγκρουση μέσα μας είναι άλλο πράγμα. Γι’ αυτό δεν πρέπει να καταπιεζόμαστε και δεν πρέπει να σταματήσουμε να διεκδικούμε την ηρεμία μας. Χθες είπα στον άντρα μου “είμαι εξαντλημένη” και με ρώτησε γιατί. Γιατί δεν έχω στην ημέρα 5 λεπτά για μένα, από το να μην έχω να σκεφτώ έναν άλλον άνθρωπο μέχρι να κάνω κάτι που μου αρέσει». Δεν είναι όλα πάντα ρόδινα, σκέφτομαι αυτόματα, και τα λόγια της Ελεονώρας έρχονται για να συμπληρώσουν τη σκέψη μου. «Έχω ξυπνήσει πρωινά που λέω “πώς θα σηκωθώ”. Και τελικά σηκώνομαι γιατί με ξυπνά η υποχρέωση και τον καθήκον». Σε αντίθεση με τους ανθρώπους που κυνηγούν uplifting συναισθήματα, η γυναίκα που έχω απέναντί μου μου δείχνει ότι δεν έχει πρόβλημα να ανοίξει την πόρτα και στα δύσκολα. «Αποδέχομαι τον πόνο και δεν τον φοβάμαι καθόλου. Πρέπει να βιωθεί. Καταρχάς, τα μεγαλύτερα βήματα τα κάνεις μετά από πόνο, όχι μετά από χαρά. Τις μεγαλύτερες κατακτήσεις τις κάνεις μέσα από τον πόνο. Είμαι ψύχραιμη λοιπόν στις δύσκολες καταστάσεις. Έχω συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα στον πόνο και τη χαρά. Τίποτα δεν κρατά για πάντα από τα δύο. Και το ένα διαδέχεται το άλλο. Δεν είναι ότι περιμένω πότε θα μου γίνει η στραβή όταν μου έχει γίνει το καλό, ούτε και το αντίθετο. Δεν είναι έτσι. Ούτε και έχω ενοχή προς τη χαρά. Στα δύσκολα λέω “αυτό θέλει λίγη υπομονή”, προσπαθώ να το δω λίγο από πάνω, να δω ποιο είναι το καλύτερο σενάριο που μπορώ να ακολουθήσω για να μειώσω τον πόνο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αντιστέκομαι σε αυτόν».

φωτό: Ιωάννα Τζετζούμη

Το «record» συνεχίζει να είναι πατημένο. Έχουν περάσει 30 λεπτά και όσο περνούν κι άλλα ολοένα περισσότερο την αισθάνομαι να χαλαρώνει. Μου λέει για το κόκκινο κουμπί που πατά νοητά και μπαίνει σε κατάσταση ασφαλείας όταν νιώθει κάποιο από τα σκοτεινά συναισθήματα να την κυριεύει. «Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με μια τέτοια κατάσταση, έχεις δύο επιλογές: ή θα επικρίνεις τον εαυτό σου και θα θυμώσεις μαζί του ή θα θυμώσεις με κάποιον άλλον. Εγώ επιλέγω να αποσυρθώ νωρίς για να μην πυροδοτήσω καταστάσεις, να κοιμηθώ και το πρωί που θα ξυπνήσω να σκεφτώ με πιο καθαρό μυαλό. Βέβαια, για να το καταφέρω αυτό έχω δουλέψει πάρα πολύ με επιμονή και συνέπεια κάνοντας ψυχανάλυση. Το ραντεβού μου ήταν σταθερό, είτε ήμουν καλά είτε δεν ήμουν». Στο πανεπιστήμιο ανακάλυψε το μάθημα της Ψυχολογίας και της άρεσε πάρα πολύ. Ανακάλυψε τον Καρλ Γιουνγκ, ο οποίος ψυχανέλυε τον άνθρωπο μέσα από τα όνειρα. Εκείνη τότε έβλεπε ένα επαναλαμβανόμενο όνειρο. Αναζήτησε να το ερμηνεύσει, ζήτησε τη βοήθεια του καθηγητή της και εκείνος την παρέπεμψε σε έναν ψυχαναλυτή, ο οποίος ήταν ειδικευμένος στα όνειρα. «Έβλεπα ότι φορούσα συνεχώς ένα μπλε φόρεμα και ότι όποτε έβγαζα φωτογραφίες με αυτό το μπλε φόρεμα εμφανίζονταν όλοι στη φωτογραφία εκτός από μένα. Το μπλε φόρεμα ήταν υπαρκτό. Ήταν ένα φόρεμα που φορούσα σε καλές περιστάσεις. Επίσης, έβλεπα πολύ συχνά και τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, που κι αυτός είχε έναν συμβολισμό στο όνειρό μου. Την καταγγελία. Ήταν τότε που παρουσίαζε τη Ζούγκλα. Μου είχε συμβεί ένα περιστατικό που δεν το είχα επικοινωνήσει με κανέναν και με βάραινε και ήθελα να το καταγγείλω, οπότε είχα κάνει τη σύνδεση με τον Τριανταφυλλόπουλο». Λέγοντάς μου όλα αυτά το μυαλό της ταξιδεύει στο 2008, όπου είχε βγει και είχε μιλήσει ανοιχτά για το ότι κάνει ψυχανάλυση και αυτογνωσία και σε μια μεσημεριανή εκπομπή την είχαν σχολιάσει βάζοντας ως τίτλο του ρεπορτάζ «Η Ελεονώρα είναι του γιατρού. Έτοιμη για ζουρλομανδύα».

Ευτυχώς οι καιροί αλλάζουν, αλλά πόσο ακόμα θα αλλάξουν για την ίδια; «Κάνω όνειρα, αλλά δεν φτάνω τόσο μακριά. Υπάρχει, ωστόσο, μια αίσθηση του πώς θα ήθελα να είναι η ζωή μου. Βέβαια κι άλλες φορές που την είχα με διέψευσε. Δεν είχα δηλαδή σκεφτεί ότι θα παντρευτώ και θα κάνω παιδί. Ήταν η μέγιστη ανατροπή για μένα. Η εικόνα αυτής της ζωής που ζω αυτήν τη στιγμή δεν την έχω οραματιστεί ποτέ. Άρα καταλαβαίνεις πως όταν έγινε αυτό είπα ότι όλα ανατρέπονται στη ζωή τελικά. Όπως και να ’χει, θα ήθελα να έχω τελειώσει την καριέρα μου χορτάτη και ευχαριστημένη. Να έχω φύγει από αυτόν τον χώρο χωρίς απωθημένα. Να είναι γερό το παιδί μου και να το βλέπω να προοδεύει όπως θέλει αυτό και να είμαι με τον άντρα μου καλά. Σε συντροφικό επίπεδο, να κοιτάω πίσω μου και να λέω τα κατάφερα –που για μένα η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν η δέσμευση– και να είμαι σε μια φάση υγείας, που να μπορώ να κάνω πράγματα που θέλω. Να ταξιδεύω, να μένω σε ένα σπίτι μακριά από το κέντρο, να ασχολούμαι με τα βιβλία μου».

Τη στιγμή που μου ανέφερε το παιδί της η έκφρασή της μαλάκωσε πολύ, είναι αυτό το χαρακτηριστικό που ενώνει όλους τους γονείς. Να λιώνουμε στη σκέψη του χαμόγελου του παιδιού μας. «Με τον τρόπο που αντιμετωπίζω και αισθάνομαι για το παιδί μου, με τον ίδιο τρόπο προσπαθώ να με αντιμετωπίζω και να αισθάνομαι για μένα. Είναι σαν να με επαναλαμβάνω μέσα από τα μάτια της Αλεξάνδρας. Θα με πω “κοριτσάκι μου”, θα φάω τη σοκολάτα μου με χαρά και χωρίς τύψεις. Στο τέλος, άλλωστε, της μέρας τι θα κερδίσεις με το να είσαι αυστηρός; Βλέπω ανθρώπους πώς αντιμετωπίζουν διάφορες καταστάσεις στη δουλειά και σκέφτομαι “ένας περαστικός είσαι κι εσύ. Με ένα κλικ θα είσαι σκόνη”».