Ψάξαμε πολύ ώστε να βρούμε κοινές ημέρες διακοπών με τους τρεις γιους μου. Και τελικά τα καταφέραμε.
Το αυτοκίνητο γέμισε με σερφ, βαλίτσες, την ανυπομονησία μου να τους χαρώ και την ελπίδα ότι σε λίγες μέρες θα καταφέρω να καλύψω αυτά που ήθελα να μοιραστώ μαζί τους μια ολόκληρη χρόνια.
Πρώτη μέρα, τους περιμένω στο πρωινό αλλά γρήγορα συνειδητοποιώ ότι δεν θα κατέβει κανείς τους μετά από το ατελείωτο ξενύχτι τους… και τελικά θα συνομιλήσω με τον μπουφέ και την κυρία απέναντι που φλερτάρει διακριτικά.
Μέσα μου τους χαίρομαι τόσο πολύ και παράλληλα σκέφτομαι τα δικά μου ξενύχτια όταν έκανα διακοπές στο ίδιο νησί.
Φορτωμένος, φεύγω για την παραλία και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι ακόμα μπορώ ανεβαίνω στο σερφ.
Το μεσημέρι εμφανίζονται τα αγόρια μου και αρχίζουν να δαμάζουν τα κύματα. Οι μεγάλοι βοηθάνε τον μικρό και εγώ μάλλον περισσεύω, αλλά τους χαίρομαι τόσο πολύ… Τα συναισθήματα εναλλάσσονται. Αγάπη, χαρά, περηφάνια, συγκίνηση και κάπου εκεί σκεφτομαι ότι και εγώ μεγαλώνω… Το βράδυ έχω κλείσει να φάμε μαζί αλλά, βέβαια, έχουν τα προγράμματά τους και θα περάσουν «για λίγο»…
Και μέσα σ’ αυτό το λίγο θα ρωτήσω όσα πιο πολλά μπορώ για τη ζωή τους, τα συναίσθηματά τους, τους φόβους και τα όνειρά τους.
Και γρήγορα θα φύγουν και εγώ θα μείνω με τα δικά μου συναισθήματα να τους παρατηρώ να τους καμαρώνω.
Τελικά οι διακοπές με τα παιδιά δεν έχουν ωράριο, πρόγραμμα και διάρκεια.
Έχουν όμως τη χαρά ότι ακόμα σε θέλουν για παρέα, ότι εισαι εκεί στην παραλία, ακόμα και εάν γουργουρίζει το στομάχι σου από την πείνα, για να τους χαζέψεις… και την ικανοποίηση ότι μεγαλώνουν…
