Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι που το έλεγαν Αλεξάνδρα Διονά. Η Αλεξάνδρα περνούσε πολλές ώρες με τη γιαγιά της, η οποία «ήταν πολύ κοκέτα. Ήταν ένα είδωλο για μένα. Έραβε τα ρούχα της μόνη της και κεντούσε όλη μέρα. Ποτέ δεν τη φώναξα γιαγιά. Την έλεγα πάντα Τάτα. Ήμουν 7 χρόνων όταν μου έμαθε σταυροβελονιά. Δίπλα της έμαθα να φτιάχνω από κέικ μέχρι κέντημα και πατρόν». Πολλά λιθαράκια στην πολύχρωμη αύρα της Αλεξάνδρας έβαλε και η μητέρα της, η οποία ζωγράφιζε, έβγαζε φωτογραφίες και ως αρχιτεκτόνισσα είχε δημιουργήσει ένα περιβάλλον γεμάτο κατασκευές. Ο καιρός όμως πέρασε και η Αλεξάνδρα μεγάλωσε και ήρθε η εφηβεία και τα μαύρα ρούχα. Το 2009 πέρασε στην Αρχιτεκτονική Ξάνθης, για να την αφήσει τρία χρόνια αργότερα.
«Δοκίμασα τις δυνάμεις μου σε διάφορα πράγματα. Έδωσα στην Καλών Τεχνών, δεν πέρασα. Έδωσα στο Εθνικό Θέατρο, δεν πέρασα. Κάποια στιγμή, μια δασκάλα χορού, που με έβλεπε να κάνω διάφορες χειροτεχνίες, μου έβαλε την ιδέα να φτιάξω το δικό μου blog κι έτσι δημιουργήθηκε το A Shiny Day, το οποίο όμως ανανεώθηκε για τα καλά τον Αύγουστο του 2018. Ήταν λίγο μετά αφότου παραιτήθηκα από την τότε δουλειά μου και αφού είχα βιώσει αρκετές επαγγελματικές απορρίψεις».
Το A Shiny Day πλέον δεν είναι blog. Είναι περισσότερο μια κοινότητα για ανθρώπους που αγαπούν να δημιουργούν με τα χέρια τους. Στο «αρχηγείο» του γίνονται σεμινάρια κεντήματος και αργαλειού. «Το κέντημα είναι δημιουργικός διαλογισμός. Το συγκεκριμένο που διδάσκω, επειδή δεν έχει μέτρημα, είναι σαν να γίνεται, όπως μου αρέσει να λέω, με την καρδιά». Πλέον, η Αλεξάνδρα είναι η ίδια χρώμα «όταν ντύνομαι δεν μπορώ να βλέπω ότι δεν φοράω χρώμα και κάτι που να μου φτιάχνει τη διάθεση. Και θέλω να βάζω και λίγο χιούμορ στο ντύσιμό μου. Είναι σαν να κάνω έναν διάλογο με τον εαυτό σου»– και άνετα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι ο κόσμος της μοιάζει με καρέ ταινίας του Wes Anderson.
«Αγαπώ να κεντάω μέσα στο τρένο. Όταν το κάνω όλα φαίνονται θολά και σε slow motion γύρω μου. Επίσης, μου αρέσει πολύ να κεντάω όταν πηγαίνω να δω τον φίλο μου να παίζει ποδόσφαιρο». Τη μια στιγμή μπορεί να τη βλέπεις να φωνάζει στον διαιτητή για το οφσάιντ και την αμέσως επόμενη να κεντάει λιλά βουνά και φολκλόρ λουλούδια. Έτσι είναι όμως οι σύγχρονες ηρωίδες. Ανατρεπτικές. Και με μπόλικο χρώμα.
Το προφίλ της Αλεξάνδρας δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο τρίτο τεύχος του Love Yourself Magazine
Διάβασε και άλλες ιστορίες ανθρώπων της πόλης που μας εμπνέουν:
Οι άνθρωποί μας: Save Your Hood, υπερήρωες των πόλεων
